Աքսելը ծնվել է Նյու Յորքում՝ լեհ հրեա ներգաղթյալների ընտանիքում, մեծացել է Բրուքլինում։[14] 1963 թվականին նա ավարտել է Stuyvesant ավագ դպրոցը,[15] 1967 թվականին (Բրյուս Բուենո դե Մեսքիտայի, Ալան Լիխտմանի, Ռոն Սիլվերի և Ալեքսանդր Ռոզենբերգի հետ միասին) Կոլումբիայի համալսարանից նա ստացել է բակալավրի կոչում, իսկ 1971 թվականին՝ Ջոնս Հոփկինսի համալսարանից՝ դոկտորի աստիճան։ Այնուամենայնիվ, նա բժշկությանը չէր համապատասխանում և ավարտեց՝ ամբիոնի վարիչին տված խոստումով, որ կլինիկական պրակտիկայով չի զբաղվի։[16] Նա իր կոչումը գտավ հետազոտության մեջ և նույն տարումվերադարձավ Կոլումբիա, և 1978 թվականին դարձավ լրիվ պրոֆեսոր:
1970-ականների վերջին Աքսելը միկրոկենսաբան Սաուլ Ջ. Սիլվերսթայնի և գենետոլոգ Մայքլ Հ. Վիգլերի հետ միասին հայտնաբերեցին համատրանսֆորմացիայի տեխնիկան տրանսֆեկցիայի միջոցով, մի գործընթաց, որը թույլ է տալիս օտար ԴՆԹ-ն ներմուծել ընդունող բջիջ՝ որոշակի սպիտակուցներ արտադրելու համար։[17][18][19][20][21][22]Արտոնագրերի ընտանիքը, որն այժմ խոսակցական լեզվով կոչվում է «Axel արտոնագրեր», ընդգրկում է այս տեխնիկան, ներկայացվել է 1980 թվականի փետրվարին և տրվել է 1983 թվականի օգոստոսին։[23] Որպես դեղագործական և կենսատեխնոլոգիական ընկերություններում իրականացվող ռեկոմբինացիոն ԴՆԹ-ի հետազոտության հիմնարար գործընթաց, այս արտոնագիրը բավականին շահավետ էր Կոլումբիայի համալսարանի համար՝ այն միաժամանակ տարեկան գրեթե 100 միլիոն դոլար եկամուտ էր բերում և լիցենզաներով, լավագույն համալսարանների ցանկում առաջին տեղն էր զբաղեցնում:[23] Աքսելի արտոնագրերի ժամկետը սպառվել է 2000 թվականի օգոստոսին։
991 թվականին հրապարակված իրենց հոդվածում,[24] Բաքը և Ակսելը կլոնավորեցին հոտառական ընկալիչները՝ ցույց տալով, որ դրանք պատկանում են G սպիտակուցի զուգակցված ընկալիչների ընտանիքին։ Վերլուծելով առնետների ԴՆԹ-ն՝ նրանք գնահատեցին, որ կաթնասուններիգենոմում հոտառության ընկալիչների մոտավորապես հազար տարբեր գեներ կան: Այս հետազոտությունը դուռ բացեց հոտառության մեխանիզմների գենետիկ և մոլեկուլային վերլուծության համար: Իրենց հետագա աշխատանքում Բաքը և Աքսելը ցույց են տվել, որ յուրաքանչյուր հոտառական ընկալիչի նեյրոն ուշագրավ կերպով արտահայտում է միայն մեկ տեսակի հոտառական ընկալիչի սպիտակուց, և որ նույն ընկալիչն արտահայտող բոլոր նեյրոններից ստացված մուտքը հավաքվում է հոտառական գնդիկի մեկ հատուկ գլոմերուլուսով:[25]
Ակսելի հիմնական հետազոտական հետաքրքրությունն այն է, թե ինչպես է ուղեղը մեկնաբանում հոտառությունը, մասնավորապես արտապատկերելով ուղեղի այն մասերը, որոնք զգայուն են հոտառության հատուկ ընկալիչների նկատմամբ: Նա ունի Կոլումբիայի համալսարանի համալսարանի պրոֆեսորի, Կոլումբիայի համալսարանի բժիշկների և վիրաբույժների քոլեջի կենսաքիմիայի և մոլեկուլային կենսաֆիզիկայի և պաթոլոգիայի պրոֆեսորի կոչումներ, ինչպես նաև Հովարդ Հյուզի բժշկական ինստիտուտի հետազոտող։ Ի լրումն նեյրոկենսաբանության մեջ ունեցած ներդրումների, Ակսելը նաև իմունոլոգիայի բնագավառում կարևոր բացահայտումներ է արել, և նրա լաբորատորիան առաջիններից մեկն էր, ով հայտնաբերեց ՄԻԱՎ վարակի և CD4 իմունընկալիչի միջև կապը:
↑Pellicer, A; Wigler, M; Axel, R; Silverstein, S (1978). «The transfer and stable integration of the HSV thymidine kinase gene into mouse cells». Cell. 14 (1): 133–41. doi:10.1016/0092-8674(78)90308-2. PMID208776. S2CID20851317.
↑Wigler, M; Silverstein, S; Lee, L. S.; Pellicer, A; Cheng, Yc; Axel, R (1977). «Transfer of purified herpes virus thymidine kinase gene to cultured mouse cells». Cell. 11 (1): 223–32. doi:10.1016/0092-8674(77)90333-6. PMID194704. S2CID46090608.
↑Maddon, P. J.; Dalgleish, A. G.; McDougal, J. S.; Clapham, P. R.; Weiss, R. A.; Axel, R (1986). «The T4 gene encodes the AIDS virus receptor and is expressed in the immune system and the brain». Cell. 47 (3): 333–48. doi:10.1016/0092-8674(86)90590-8. PMID3094962. S2CID20377918.
