19-րդ դարի վերջին և 20-րդ դարի սկզբին արաբական պոեզիայի զարգացումը կապված է նեոդասականության հետ, կասիդայի վերածնունդով։ Արաբական գրականության մեջ նեոդասականությունն այն է, որ պետք է պահպանել հին արաբական պոեզիայի ձևը՝ կասիդան, հարմարեցնել ժամանակի պահանջներին։ Այս ժանրի առավել հայտնի ներկայացուցիչներն են Մահմուդ Սամի ալ-Բարուդին, Հաֆիզ Իբրահիմը, Ահմադ Շաուկին։
Կենսագրություն
Շաուկին կրում է «բանաստեղծությունների արքա» տիտղոսը։ Ծնվել է Կահիրեում՝ հարուստ ընտանիքում։ Նա ուներ չերքեզական ծագում։ Ուսումը շարունակելու նպատակով Շաուկին մեկնում է Փարիզ և այնտեղ մնում 6 տարի։ Փարիզում նա գրում է «Ալի Բեյ» դրաման, որը նվիրված էր մամլուքների ոչ վաղ անցյալին։ Փարիզում նա նաև թարգմանում է Լամարտինի «Լճակը» բանաստեղծությունը և գրում մի քանի բանաստեղծություններ, որանցից առավել հայտնի է Բոլոնյան անտառին նվիրված բանաստեղծությունը։
Ստեղծագործություն
Եգիպտոս վերադառնալուց հետո նա հմտանում է ներբողներ գրելու մեջ և իր հարուստ բառապաշարով հասնում ալ-Մութանաբբիին։ Սովորական լիրիկան նույնպես խորթ չէր Շաուկիի ստեղծագործություններին։ Այս ժանրում նա գրել է 2-3 տասնյակի հասնող գործեր, որոնք 1990-ականներին թարգմանվեցին մի շարք եվրոպական լեզուներով։ Լիրիկայի ժանրում նա փորձեց նորամուծություններ կատարել ֆրանսիական պոեզիայից։ Նրա ստեղծագործություններում տեղ են գտել նաև բնության նկարագրություններ։ Նա գտնում էր, որ ամեն ինչի տրամաբանական հիմքում ընկած է բնությունը, այդ իսկ պատճառով նա իր կասիդաներում կենդանություն է տալիս բնությանը։
Շաուկիի գրչին են պատկանում նաև 3 պատմավծք՝ «Հնդկական կույսը» նվիրված Ռամզես II-ի ժամանակվա Եգիպտոսին, «Վերջին փարավոնը» և «Լիստ Միտրա»։ Գրել է մի շարք հոդվածներ, որոնք հավաքվել են «Ոսկու շուկաներ» ժողովածուի մեջ։ Նրա ամենակարևոր ստեղծագործությունը «Շաուկիյաթ» վերնագիրը կրող չորսհատորյա դիվանն է։ Նախաբանում հակիրճ խոսում է նաև բանաստեղծի կենսագրության և բանաստեղծության մասին։