A trompeta piccolo ou trompeta píccolo, tamén denominada trompeta barroca, porque foi creada a finais do século XIX para interpretar obras barrocas, é máis pequena que o resto de trompetas e soa unha oitava máis aguda, alcanzando con maior facilidade o rexistro sobreagudo. Normalmente está afinada en re, en la ou en si bemol, e raras veces está afinada en fa, sol ou dó. Non se debe confundir coa trompeta pocket.
O uso do instrumento é agora común en moitos xéneros musicais. Maurice André, Otto Sauter, Guy Touvron, Reinhold Friedrich, Adolf Scherbaum, Wynton Marsalis e Hakan Hardenberger son algúns intérpretes famosos da trompeta piccolo.
Deseño
O tubo da trompeta piccolo ten exactamente a metade de lonxitude que unha trompeta normal. Ten catro pistóns, aínda que existen modelos con tres pistóns. O cuarto pistón desempeña a función de transpositor e reduce en 5 semitóns a nota da trompeta. Isto amplía a gama de notas graves e proporciona dixitación alternativa e mellora a entoación dalgunhas notas.[1]
A trompeta afinada en re recibe o nome de trompeta de Bach e foi construída en 1890 polo fabricante de instrumentos belga Victor Mahillon para interpretar partes das obras de Bach e Händel.
A trompeta piccolo moderna permítelle aos intérpretes executar partes con dificultade para trompeta da música barroca, como o segundo Concerto de Brandeburgo ou a Misa en si menor. Adolf Scherbaum foi o primeiro en especializarse no repertorio de trompeta piccolo e descubrir novas obras barrocas, facendo transcricións orixinais. Maurice André elaborou máis tarde o repertorio moderno para trompeta piccolo, tocando o instrumento durante 50 anos.
A técnica de produción do son é basicamente a mesma que utilizan as trompetas comúns afinadas en Si ♭. A presión do aire e da lingua si difire, e algúns trompetistas utilizan unha boquilla máis pequena para a trompeta piccolo.
O solo de trompeta piccolo do tema de The Beatles "Penny Lane", que introduciu o instrumento na música pop, foi interpretado por David Mason. Paul McCartney non estaba satisfeito cos primeiros intentos da canción instrumental (un dos cales se publicou en Anthology 2) e decidiuse a utilizar o instrumento despois de ter oído o rendemento de Mason na radio da BBC do segundo Concerto de Brandeburgo e pediulle a George Martin usar a "tremendamente alta" trompeta.[2] Finalmente, Mason gravou o solo de trompeta piccolo en A (la).[3]
Notas
Véxase tamén
