A tipoloxía lingüística é unha subdisciplina da lingüística que estuda e clasifica as linguas do mundo segundo as súas características estruturais e funcionais[1]. Porén, esta perspectiva pode abordarse segundo varios parámetros clasificatorios que implican distintas tipoloxías, como filoxenéticas ou sociolingüísticas.
Estudo das linguas dende o punto de vista estrutural. As diversas características fónicas ou morfosintácticas estudadas marcan diferentes padróns de distribución. Algúns dos trazos lingüísticos máis coñecidos para esta clasificación son o repertorio fonético, a orde de constituíntes (o máis habitual é o SOV e SVO), a marca flexiva de caso nominal e as categorías gramaticais marcadas (caso, número, xénero ou clase nominal, voz verbal). Isto implica que moitas veces se descubran leis que abranguen a características comúns a tódalas linguas, chamadas universais, ou ben unha relación entre universais, chamada implicación tipolóxica ou universal implicativo. Outros trazos que se poden analizar, tanto nesta clasificación coma na anterior, son os sistemas de escritura.
Tipoloxía areal
A tipoloxía areal busca explicar as semellanzas entre linguas que comparten un mesmo territorio. Por exemplo, en Europa adoita falarse de linguas balcánicas debido a que, mesmo sendo de familias lingüísticas distintas (románica, eslava, xermánica e ugrofinesa), comparten certas características comúns que as afastan das outras linguas de cadansúas familias (por exemplo, a posposición do artigo, que se dá en varias delas).
Estuda as linguas tendo en conta o número de falantes nativos ou que as teñen como segunda lingua. Isto fai que apareza unha orde (que non debe ser interpretada coma xerárquica) onde aparecen coma prominentes linguas como o mandarín, o hindi, o inglés, o castelán, o bengalí, o portugués ou o ruso. Na outra banda están as linguas menos difundidas e mesmo extintas.
