Sleater-Kinney

Sleater-Kinney
A banda en 2019 (Brownstein á esquerda e Tucker á dereita)
Orixe	Portland, Oregón, Estados Unidos
Período	1995 - 2006 2014 - presente
Xénero(s)	riot grrrl, rock alternativo, indie rock, punk rock
Selo(s) discográfico(s)	Chainsaw, Kill Rock Stars, Sub Pop, Mom + Pop Music, Loma Vista Recordings
Membros	Corin Tucker Carrie Brownstein
Antigos membros	Laura Macfarlane Toni Gogin Misty Farrell Janet Weiss
Artistas relacionados	Wild Flag, Filthy Friends, St. Vincent, The Corin Tucker Band, Excuse 17, Heavens to Betsy
Na rede
sleater-kinney.com

Sleater-Kinney é unha banda de rock alternativo estadounidense formada en 1995 en Olympia, Washington influenciada polo movemento riot grrrl dos anos 90. A banda trasladaríase posteriormente a Portland, Oregón. O nome do grupo deriva de Sleater-Kinney Road, unha rúa próxima a onde elas ensaiaban nos seus comezos en Lacey, Washington.

É un grupo destacable do movemento riot grrrl e indie rock do noroeste estadounidense, coñecido polas súas ideas feminismo e de esquerdas. O 27 de xuño de 2006 a banda anunciou a través da súa páxina web a súa separación por tempo indefinido. e en outubro de 2014 informaron de que publicarían un novo álbum no ano seguinte co título No Cities to Love e sairían de xira novamente.^[1]

Traxectoria

Formación e primeiros anos

Sleater-Kinney foi formada a principios de 1994 en Olympia, Washington, por Corin Tucker e Carrie Brownstein. O nome do grupo deriva da estrada Sleater Kinney Road, en Lacey, Washington.^[2] A banda emerxeu do movemento riot grrrl co seu primeiro álbum, Sleater-Kinney, editado por Chainsaw Records en 1995. Seguíronlle Call the Doctor (1996) e Dig Me Out (1997). En 1998 a banda gravou "Big Big Lights", o primeiro sinxelo compartido (con Cypher in the Snow) nunha serie de gravacións para unha asociación de mulleres tituladas Free to Fight, e editadas por Candy Ass Records. Os seus seguintes traballos achegaron á banda aos oíntes do mainstream, culminando en 2002 con One Beat. A banda, porén, permaneceu fiel ás súas raíces independentes e feministas. A maioría dos seus álbums dende Call the Doctor foron editados a través do selo independente Kill Rock Stars e o seu sétimo traballo, The Woods, foi editado pola Sub Pop.

Janet Weiss (de Quasi) tocou a batería dende Dig Me Out. Os anteriores baterías foron Lora Macfarlane (que aparece en Sleater-Kinney e Call the Doctor), Misty Farrell e Toni Gogin.

Tanto Brownstein como Tucker tocan a guitarra. Aínda que Sleater-Kinney non ten baixo, Tucker toca unha guitarra barítona, a miúdo facendo o mesmo papel que un baixo, e Brownstein afina a súa guitarra un ton máis baixo. Corin Tucker foi integrante da influente banda de riot grrrl Heavens to Betsy. Carrie Brownstein estivo na banda de queercore Excuse 17. Á parte de tocar con Sleater-Kinney, Tucker tamén foi membro da banda Cadallaca con Sarah Dougher (membro de The Lookers).

En 2000, as tres membros de Sleater-Kinney colaboraron con Robert Forster e Grant McLennan na agora desaparecida banda indie The Go-Betweens, participando na gravación de álbum The Friends of Rachel Worth.

Sleater-Kinney foi abreconcertos de Pearl Jam en moitos dos seus concertos en norteamérica a principios do 2003. A experiencia de tocar en grandes escenarios é citada pola banda como parte da inspiración e motivación do seu último traballo, The Woods. O álbum foi editado no ano 2005, e representou un cambio do son respecto aos seus traballos anteriores. Nel a banda aposta por un son máis denso, pesado e distorsionado que toma como inspiración o rock clásico.

Hiato

Carrie Brownstein

O 27 de xuño do 2006 a banda anunciou un hiato indefinido, dicindo que non tiñan plans para futuras xiras ou gravacións. O derradeiro gran concerto de Sleater-Kinney foi no festival de Lollapalooza dese ano, e a súa derradeira aparición foi no Crystal Ballroom en Portland, Oregón, o 12 de agosto.

Nunha entrevista o 17 de marzo do 2010, Carrie Brownstein dixo que Sleater-Kinney podería reunirse e editar un álbum nos seguintes cinco anos. Brownstein tamén anunciou que ela e Janet Weiss estaban formando unha nova banda, Wild Flag, xunto con Mary Timony e Rebecca Cole, anteriormente en The Minders.^[3] O seu álbum de estrea Wild Flag publicouse o 13 de setembro de 2011 a través de Merge Records.^[4] Cara ao ano 2014 o grupo estaba xa inactivo.^[5][6]

Reforma

En outubro de 2014 revelouse que a banda gravara un novo álbum, No Cities to Love, publicado o 20 de xaneiro de 2015.^[7] As compoñentes do grupo tamén anunciaron unha xira ese ano por Norteamérica e Europa occidental.^[8] En 2014 o grupo publicou un box set con vinilos dos seus anteriores lanzamentos titulado Start Together.^[9] Claire McKinzie, da revista BUST Magazine, dixo do lanzamento, "Coas súas letras feministas e esquerdistas, a relevancia hoxe en día de Sleater-Kinney é obvia. Mentres que algúns cantantes afástanse de ser etiquetados "feministas", Sleater-Kinney existe parcialmente para redireccionar a percepción que ten a sociedade do mundo".^[10]

Corin Tucker

En xaneiro de 2017 a banda publicou o seu primeiro álbum ao vivo, Live in Paris, gravado en La Cigale o 20 de marzo de 2015.^[11] En xaneiro de 2018 a banda dixo que estaba traballando no seu seguinte álbum de estudio, aínda que Brownstein comentou que "imos facelo lentamente".^[12] En xaneiro de 2019 o grupo anunciou que o novo disco, producido por St. Vincent (Annie Clark), sería editado ese mesmo ano.^[13]

En maio de 2019 Sleater-Kinney publicou unha nova canción, "Hurry on Home", xunto cun vídeo coas letras. O tema actuaría como principal sinxelo de The Center Won't Hold, editado no mes de agosto de 2019.

O 1 de xullo de 2019 Weiss anunciou a través da súa conta de Twitter que deixaba a banda dicindo que era "hora para min para seguir adiante".^[14] A banda realizou o seu primeiro concerto sen Weiss no Hopscotch Music Festival o 5 de setembro, coa súa nova batería Angie Boylan.^[15]

No mes de maio de 2021 Sleater-Kinney anunciou un novo álbum, Path of Wellness, que sería publicado o día 11 de xuño dese mesmo ano. O seu primeiro sinxelo, "Worry With You", apareceu o 11 de maio.^[16]

En outubro de 2023 anunciouse que o seu seguinte álbum de estudio, Little Rope, sería editado o 19 de xaneiro de 2024 a través do selo Loma Vista Recordings.^[17] O mesmo día tamén apareceu o seu primeiro sinxelo, "Hell", acompañado dun video musical.^[18] O segundo sinxelo, "Say It Like You Mean It", lanzouse o 8 de novembro co seu correspondente video.^[19]

O 19 de xaneiro de 2024 a banda editou o seu décimo primeiro álbum, Little Rope, a través do selo Loma Vista Recordings e con produción de John Congleton.^[20]

Estilo musical

O estilo musical de Sleater-Kinney ten as súas raíces nas escenas do punk e do rock independente de principios a mediados dos 90 de Olympia, Washington, formadas ao redor dos últimos anos do movemento riot grrrl. Tanto Tucker como Brownstein viñan de bandas veteranas do principio do movemento. Aínda que as letras da banda trataban sobre distintos temas, estaban incluídas dentro do movemento riot grrrl debido a que apoiaban os ideais feministas. Sobre o tema da participación da banda en movementos políticos Carrie Brownstein citou, "Sleater-Kinney son o suficientemente valentes e fortes como para facer unha diferenza e correr a voz".^[21]

O seu son incorpora temas persoais e sociais xunto con música minimalista influenciada polo punk e os ideais de libre pensamento do rock alternativo e indie dos 80 e 90. Experimentaron con esta base incorporando distintos instrumentos e arranxos.^[22] Sleater-Kinney foi comparada con cantantes femininas como Siouxsie Sioux de Siouxsie and the Banshees,^[23] Patti Smith e Poly Styrene de X-Ray Spex. Tamén nomearon como influencias a nomes como Bikini Kill, Mecca Normal, Bratmobile, Throwing Muses e Sonic Youth. A voz emotiva de Corin Tucker^[24] e as letras da banda alternan entre o persoal e o político, rebelándose contra a guerra, o tradicionalismo, os roles de xénero e o consumismo dende unhas perspectivas feministas e progresivas.^[25] Sleater-Kinney achegou a canción protesta "Off With Your Head" ao recompilatorio do líder de NOFX, Fat Mike, Rock Against Bush. En 2017 Sleater-Kinney achegou o sinxelo "Here We Come" a 7-Inches For Planned Parenthood, un recompilatorio de discos de 7" e descargas dixitais cuxos ingresos foron para Planned Parenthood.^[26]

Nun documental sobre o riot grrrl, Tucker revelou que o seu estilo vocal sempre foi intencionadamente duro para encaixar coa mensaxe da banda e demandar a atencón dos oíntes,^[27] e a súa voz foi descrita polo crítico de AllMusic Heather Phares como "voz que amas ou odias". Ao principio da carreira da banda as voces principais adoitaban a ser interpretadas porTucker, aínda que a medida que o grupo progresaba Brownstein comezou a aparecer máis como vocalista. Tanto Brownstein como Tucker tocan a guitarra, encargándose xeralmente Brownstein da solista e Tucker da rítmica. Aínda que Sleater-Kinney non ten baixista, Tucker e Brownstein afinan as guitarras un ton e medio máis grave (afinación Re♭), e o ton e estilo de Tucker lle permiten cumprir o mesmo papel que o dun baixista.

Discografía

Artigo principal: Discografía de Sleater-Kinney.

Álbums

Álbum	Ano	Selo
Sleater-Kinney	1995	Chainsaw Records
Call the Doctor	1996	Chainsaw Records
Dig Me Out	1997	Kill Rock Stars
The Hot Rock	1999	Kill Rock Stars
All Hands on the Bad One	2000	Kill Rock Stars
One Beat	2002	Kill Rock Stars
The Woods	2005	Sub Pop Records
No Cities to Love	2015	Sub Pop Records
The Center Won't Hold	2019	Mom + Pop Music
Path of Wellness	2021	Mom + Pop Music
Little Rope	2024	Loma Vista Recordings

Sinxelos

• "You Ain't It/Surf Song" 1994 (Villa Villakula Records)
• "One More Hour" 1997 (Matador Records)
• "Little Babies" 1997 (Matador Records)
• "A Quarter To Three" 1997 (Matador Records)
• "Get Up" 1999 (Kill Rock Stars)
• "You're No Rock 'n' Roll Fun" 2000 (Kill Rock Stars)
• "Entertain" 2005 (Sub Pop Records)
• "Jumpers" 2005 (Sub Pop Records)
• "Bury Our Friends" 2014 (Sub Pop Records)
• "Hurry On Home" 2019 (Mom + Pop)
• "Can I Go On" 2019 (Mom + Pop)
• "Animal" 2019 (Mom + Pop)
• "Worry with You" 2021 (Mom + Pop)
• "High in the Grass" 2021 (Mom + Pop)
• "Method" 2021 (Mom + Pop)
• "Hell" 2023 (Loma Vista Recordings)
• "Say It Like You Mean It" 2023 (Loma Vista Recordings)

Notas

1. "Sleater-Kinney Announces New Album, ‘No Cities To Love’". Consultado o 20 de outubro de 2014. ^{[Ligazón morta]}
2. "500 Sleater Kinney Rd SE". 500 Sleater Kinney Rd SE. Consultado o 2021-04-17. 
3. All songs considered (ed.). "Carrie Brownstein: 'I Have A New Band'". Consultado o 1 de outubro de 2016. 
4. Jessica Hopper (2012). Spin, ed. "Wild Flag, Wild Flag". Consultado o 1 de outubro de 2016. 
5. Marc Hogan (2013). Spin, ed. "Indie Rock Supergroup Wild Flag Are No More". Consultado o 1 de outubro de 2016. 
6. Simon Vozick-Levinson (2014). Rolling Stone, ed. "Carrie Brownstein's Life After Punk". Arquivado dende o orixinal o 30 de setembro de 2016. Consultado o 1 de outubro de 2016. 
7. Alex Young e Chris Coplan (2014). Consequence of Sound, ed. "Listen to Sleater-Kinney’s new song “Bury Our Friends”". Consultado o 1 de outubro de 2016. 
8. Amy Phillips e Jenn Pelly (2014). Pitchfork, ed. "Sleater-Kinney Return! New Album No Cities to Love! 2015 Tour! "Bury Our Friends" Lyric Video!". Consultado o 1 de outubro de 2016. 
9. "Sleater-Kinney: Start Together". Pitchfork (en inglés). Consultado o 2019-11-14. 
10. "Album Review: Sleater-Kinney | Start Together (Box Set)". bust.com (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 02 de xaneiro de 2020. Consultado o 2020-01-02. 
11. "Friday Music News". www.kexp.org. Consultado o 2020-01-02. 
12. "Sleater-Kinney Working on New Album". Pitchfork (en inglés). Consultado o 2020-01-02. 
13. "New Sleater-Kinney Album, Produced By St. Vincent, Confirmed For This Year". NPR.org (en inglés). Consultado o 2020-01-02. 
14. Weiss, Janet (2019-01-07). "Big changes.pic.twitter.com/PWWHMWDLU9". @jazzzhand (en inglés). Consultado o 2020-01-02. 
15. "Sleater-Kinney's new drummer is Angie Boylan (watch their first show together)". BrooklynVegan (en inglés). Consultado o 2020-01-02. 
16. Monroe, Jazz (2021-05-11). "Sleater-Kinney Announce New Album Path of Wellness, Share Song". Pitchfork (en inglés). Consultado o 2021-10-19. 
17. Ruiz, Matthew Ismael (2023-10-03). "Sleater-Kinney Announce New Album With Video for New Song “Hell”". Pitchfork (en inglés). Consultado o 2023-11-08. 
18. "Sleater-Kinney - Hell (Official Music Video)". Consultado o 2023-11-08. 
19. "Sleater-Kinney - Say It Like You Mean It (Official Music Video)". Consultado o 2023-11-08. 
20. Zoladz, Lindsay (2024-01-18). "Sleater-Kinney, Out of the Woods, for Better or Worse". The New York Times (en inglés). ISSN 0362-4331. Consultado o 2024-02-15. 
21. "Ms. Magazine Online". web.archive.org. 2013-04-04. Archived from the original on 04 de abril de 2013. Consultado o 2020-08-17. 
22. "One Beat - Sleater-Kinney | Songs, Reviews, Credits | AllMusic" (en inglés). Consultado o 2020-08-17. 
23. "All Hands On The Bad One | NME". NME Music News, Reviews, Videos, Galleries, Tickets and Blogs | NME.COM (en inglés). 2005-09-12. Consultado o 2020-08-17. 
24. "Dig Me Out - Sleater-Kinney | Songs, Reviews, Credits | AllMusic" (en inglés). Consultado o 2020-08-17. 
25. "Sleater-Kinney | Biography, Albums, Streaming Links". AllMusic (en inglés). Consultado o 2020-08-17. 
26. "Stream The 7-inches For Planned Parenthood Compilation". Stereogum. 2017-10-19. Consultado o 2020-08-18. 
27. Corin Tucker Interview (YouTube). 

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Páxina oficial da banda (en inglés)
• Bandcamp