Cartel que anuncia o último día da Semana da Arte Moderna.
A Semana da Arte Moderna, (en portugués: Semana de Arte Moderna) tamén chamada Semana do 22, foi un evento cultural que tivo lugar no Teatro Municipal de São Paulo do 13 ao 17 de febreiro de 1922. Contou cunha exposición de pintura, escultura e maquetasarquitectónicas, ademais de conferencias e concertos nas noites dos días 13, 15 e 17. Foi financiado principalmente por membros da elite paulista que se enriqueceran coa produción de café. Os participantes da Semana tiñan como obxectivo a renovación cultural no Brasil a través de novas técnicas en pintura, literatura, arquitectura, escultura e música.
Influenciados polas vangardas europeas, os participantes defenderon a liberdade creativa e a experimentación do artista, que estaban limitadas polas tendencias artísticas da época, como as regras métricas do parnasianismo, o método académico na pintura e a reprodución realista do mundo do naturalismo. Ademais, propuxeron reflexións sobre a identidade e a arte brasileiras para que non fosen máis alá das imitacións estranxeiras.
A pesar de ter pouca repercusión nos medios de comunicación daquela, a celebración da Semana converteuse nun fito na historia do modernismo no Brasil e comeza a denominada fase heroica do modernismo, xa que moitas ideas traballadas de forma incipiente no acto, como a ruptura co pasado, a destrución e a incorporación afondaron ao longo da década de 1920, dando lugar á creación de grupos como Antropofaxia e Verde-Amarelismo.
Tras a morte de Mário de Andrade, comezou un movemento de recuperación do seu legado, no que se empezou a sobrevalorar a importancia da Semana co obxectivo de ser considerada a zona cero das artes brasileiras. Esta visión chegou a ser criticada polos estudosos literarios, que subliñan que foi un evento da elite para elite e que non ten en conta personalidades vinculadas á renovación previa á Semana do 22, como Benjamim Costallat, Agrippino Grieco, João do Rio, Pixinguinha, Donga e João da Baiana.[1]
