Este artigo contén varias ligazóns externas e/ou bibliografía ao fin da páxina, mais poucas ou ningunha referencia no corpo do texto. Por favor, mellora o artigo introducindo notas ao pé, citando as fontes.
O Lusitania na cidade de Nova York en setembro de 1907. Fotografía tomada con lente panorámica.
O Lusitania foi deseñado polo arquitecto naval da Cunard Line, Leonard Peskett. Peskett construíu unha maqueta do barco en 1902 mostrando o deseño de tres chemineas. A cuarta foi engadida ao deseño en 1904 como necesaria para a ventilación das caldeiras adicionais.
A quilla do Lusitania foi colocada no estaleiro no. 367 de John Brown & Clydebank o 16 de xuño de 1904. Foi botado e bautizado por Lady Inverclyde o 7 de xuño de 1906. Lord Inverclyde (1861-1905) finou antes da ocasión.
O 27 de xullo de 1907 comezaron as probas formais. Os enxeñeiros dos estaleiros e os oficiais da Cunard descubriron que as altas velocidades causaban severas vibracións no casco, e isto provocaba un intenso balanceo no interior. Logo dunhas modificacións, o buque foi entregado á Cunard o 26 de agosto de 1907.
ÓS PASAXEIROS que intenten embarcar nunha viaxe atlántica se lles recorda que o estado de guerra esta declarado entre Alemaña e os seus aliados e Gran Bretaña e os seus. A zona de guerra inclúe as augas que rodean as Illas Británicas; isto, conforme coa noticia formal dada polo Goberno Imperial Alemán, os buques que viaxen baixo a bandeira do Reino Unido, ou calquera dos seus aliados, son expostos a destrución nestas augas e os pasaxeiros que naveguen por zona de guerra en barcos ingleses ou dos seus aliados fano baixo este risco:
Este aviso foi posto xusto ó lado do anuncio da viaxe de volta do Lusitania. O aviso provocou certa axitación na prensa e preocupou ós pasaxeiros e á tripulación do barco.
O aviso oficial do goberno alemán sobre as viaxes no Lusitania.
Afundimento
Efecto do torpedo do U-20.
O 17 de maio de 1915, o Lusitania encontrábase navegando, forzando así o bloqueo imposto polos alemáns. Atopábase aproximadamente a 30 km de Cape Clear, Irlanda, cando se viu obrigado a reducir a velocidade a 18 nós a causa da néboa. Dirixíase cara ó porto de Queenstown, Irlanda, cando ás 14:10 o submarino alemán U-20 lanzou un torpedo. Tras o impacto, cada poucos segundos había unha explosión a bordo non determinada directamente polo torpedo lanzado polo U-20: supoñíase que o Lusitania era empregado como medio para o contrabando de material explosivo.
Hoxe sabemos que o boquete provocado polo torpedo se abriu preto dos almacéns de carbón, nos que quizais unha mestura de gases inflamables, formouse como consecuencia da explosión causada polo torpedo, que tamén estoupou. Ó non ser posible parar os motores, non se puideron equilibrar os botes. 1.198 persoas morreron, salvándose só 751.
Unha das maiores causas da morte dos pasaxeiros logo de que o buque fose alcanzado polo torpedo foi que o capitán non tivo a oportunidade de parar o barco, e en consecuencia os botes salvavidas non se puideron equilibrar na auga que estaba sendo axitada polas ondas que provocaba o barco. O torpedo afectou a sala de máquinas impedindo parar as máquinas.
En decembro de 1918, Popular Science Monthly publicou que este problema ocorreu máis veces noutros barcos despois do afundimento do Lusitania, e a British Board of Trade suxeriu que todos os barcos de pasaxeiros fosen dotados con algunha forma de deter as máquinas desde a ponte.
Os restos
O barco afundiu a máis de 96 metros de profundidade. Quedou sobre a súa quilla levemente inclinado a estribor, practicamente enteiro. Alí permaneceu por moitos anos. Durante a baixa marea, ós pescadores locais éralles posible divisar as sombras dos mastros. Cando por fin a tecnoloxía permitiu somerxerse a maiores profundidades, o Lusitania xa se desmoronara sobre o seu costado de estribor. O goberno inglés sempre interpuxo unha multitude de obstáculos para mergullar o pecio, e a miúdo usouno como obxectivo para prácticas de tiro de torpedos, sendo esta unha das causas do seu mal estado. Robert Ballard, coñecido oceanógrafo descubridor do RMS Titanic, realizou en 1990 un informe do barco.
Bailey, Thomas A. "The Sinking of the Lusitania," The American Historical Review, Vol. 41, No. 1 (outubro de 1935), pp. 54–73 en JSTOR(en inglés)
Bailey, Thomas A. "German Documents Relating to the 'Lusitania'", The Journal of Modern History, Vol. 8, No. 3 (Sep., 1936), pp. 320–37 en JSTOR(en inglés)
Bailey, Thomas A. e Paul B. Ryan. The Lusitania Disaster: An Episode in Modern Warfare and Diplomacy (1975)(en inglés)
Ballard, Robert D., & Dunmore, Spencer. (1995). Exploring the Lusitania. Nova York: Warner Books.(en inglés)
.svg){kind=small}
