Monte San Giorgio é unha montaña boscosa (1.097 m sobre o nivel do mar) dos prealpes de Lugano, con vistas ao lago de Lugano en Suíza. Atópase na parte sur do cantón de Tesino, entre os municipios de Brusino Arsizio, Riva San Vitale e Meride. Monte San Giorgio converteuse en Patrimonio da Humanidade da UNESCO no 2003, porque é o único rexistro máis coñecido da vida mariña no período medio do Triásico e tamén rexistra importantes restos da vida na terra.[1] A rexión italiana ao oeste de Poncione Arzo (Porto Ceresio) engadíuse como extensión ao Patrimonio da Humanidade en 2010.
Segundo a tradición local, un ermitán, San Manfredo, vivía no cume do Monte San Giorgio. Esta persoa, nada dunha familia nobre, viviu no século XIII. A este santo, cuxo corpo se conserva nunha igrexa próxima, atribuíronselle algúns milagres. As pinturas desta igrexa evocan tales milagres.[2]
Sitio
Na contorna do Monte San Giorgio foron clasificados dous xacementos, un polas autoridades suízas, polas súas paisaxes e outro de menor extensión, pola Unesco, pola presenza de fósiles do Triásico.
Polas autoridades de Tesino, o Plan de Desenvolvemento Cantonal (PDC) identificou este territorio como zona paisaxística protexida (ZPP).[3] O sitio tamén está clasificado pola Unesco como sitio natural do Patrimonio da Humanidade.[4] Esta clasificación, que se fixo en 2003, baséase en en fósiles que datan do Triásico (230 a 245 millóns de anos) atopados na cara norte.[5]
Xeoloxía
A litoloxía do Monte San Giorgio está formada por diferentes capas de rochas que se dividen en dous grupos diferentes, a base cristalina e a cuberta sedimentaria. Avanzando cara ao cumio da montaña atopamos formacións rochosas posteriores.
O alvéolo cristalino está formado por unha rocha metamórfica, que se remonta ao período precarbonado. Está composto por gneis de orixe sedimentaria (paragneis) e magmático (ortogneis). Esta unidade non é visible xa que só aparece en niveis bastante baixos.
O período Triásico está marcado pola aparición de numerosas fracturas no supercontinente Panxea. Entre o continente africano ao sur e o continente eurasiático ao norte formouse a cunca marítima do Tetis, que alcanzou a súa máxima extensión durante o Xurásico. Isto explica o cambio nas secuencias de rochas magmáticas volcánicas do Monte San Giorgio (do zócolo).
As rochas con fósiles aparecen en Suíza, no Monte San Giorgio, e tamén na zona italiana inmediatamente adxacente á rexión de Besano.
No Triásico Medio, de clima subtropical, desenvolveuse unha lagoa de cen metros de profundidade protexida e separada do mar por un arrecife.
A montaña conservou nas súas capas litificadas milleiros de fósiles que foron descubertos no século XIX. A investigación das universidades de Zúric e Milán demostrou que este era un lugar de riqueza bastante excepcional.
Ata o momento, atopáronse máis de 10 000 exemplares, entre eles 30 especies de réptiles (a maioría mariños, algúns alcanzando unha lonxitude de seis metros), 80 especies de peixes e 100 especies de invertebrados (incluíndo insectos moi raros) e moitos fósiles de microorganismos. Son fósiles que reflicten a vida mariña e terrestre do lugar porque a lagoa estaba preto da terra.
Algúns son únicos e recibiron nomes que lembran lugares como Serpiano, Meride ou Ceresio: Daonella serpianensis, Serpianosaurus mirigiolensis, Tanystropheus meridensis , Ceresiosaurus etc.
Algunhas das mostras máis interesantes pódense admirar no museo de Méride.
Acceso
Acceso ao monte Mendrisio pola estrada de Serpiano (concello de Méride).
Outro acceso por Riva San Vitale, pola beira do lago ata Ceresio Brusino Arsizio, funicular que sube ata Serpiano (650 m).
Sendeiro que parte de Ceresio, de 2 horas de duración, para chegar a pé ao cumio.
