A Manifestación do orgullo gai de Barcelona de 1977 tivo lugar o 26 de xuño e foi o primeiro gran acto de visibilidade LGBT en España.[1][2] A convocatoria, organizada polo recentemente nado Front d'Alliberament Gai de Catalunya, reuniu case 5.000 persoas que, encabezadas por un grupo de persoas travestidas, desfilaron de xeito pacífico por La Rambla.[1][3] A manifestación foi duramente reprimida pola policía, que realizou varias cargas e disparou balas de goma.[1][4] Polo menos tres persoas resultaron feridas de gravidade, e un cuarto, Oriol Martí, foi golpeado, detido e encarcerado durante 56 días no Cárcere Modelo de Barcelona por, supostamente, agredir e insultar axentes da autoridade.[3][5]
O lema da convocatoria foi «Nosaltres non tenim por, nosaltres som» («Nós non temos medo, nós somos»).[3] Outros slogans desa xornada foron «O meu corpo é meu e fago con el o que me dá a gana», «Amnistía sexual!» ou «Non somos perigosos!».[3]
Contexto histórico
En 1970 Francesc Francino e Armand de Fluvià crearon na clandestinidade en Barcelona o Movimiento Español de Liberación Homosexual, a primeira asociación da España contemporánea a prol dos dereitos homosexuais. Desenvolveron as súas actividades até 1974, cando se disolveu debido ao acoso policial. En 1975, tras a morte do ditador Francisco Franco, naceu o Front d'Alliberament Gai de Catalunya, que non foi legalizado até 1980.[4] A manifestación de Barcelona, convocada polo entón ilegal FAGC, captou a atención da prensa escrita e marcou un punto de inflexión na defensa dos dereitos das persoas lesbianas, gais, transexuais e bisexuais.
Ao morrer Franco en 1975, en España foise afianzando o recoñecemento dos dereitos das minorías sexuais. Durante a ditadura franquista a homosexualidade estaba perseguida pola coñecida como Lei de vagos e maleantes[6] (efectiva até 1970) e pola Lei sobre perigosidade e rehabilitación social[7] (non derrogada totalmente até 1995). O feito de ser homosexual ou de manter relacións homosexuais era castigado con multas ou mesmo co ingreso nun cárcere ou un centro psiquiátrico.[4]
Documentación gráfica
A fotógrafa catalá Colita realizou varias instantáneas durante a manifestación, algunhas das cales forman parte da colección do Museo Nacional Raíña Sofía de Madrid.[8]
Despois de máis de 40 anos gardadas, o fotógrafo Enrique Serrano, de Santa Coloma de Gramenet, rescatou unhas fotografías inéditas que realizou cando por casualidade se atopou coa manifestación cando tiña 17 anos.[9][10]
Notas
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Quinta, Alfons (28 de xuño de 1977). "Manifestación en el "Día del orgullo homosexual"". El País (en castelán) (Barcelona). Consultado o 6 de abril de 2024.
- ↑ "BARCELONA , MANIFESTACIÓN 1977 POR LA LIBERTAD SEXUAL Y DE GÉNERO". L'ARMARI OBERT (en castelán). 27 de xuño de 2012.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Bernardo, Ángela (28 de xuño de 2015). "Cuando las Ramblas quisieron ser Stonewall" (en castelán). Consultado o 6 de abril de 2024.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 "Barcelona 1977: primera manifestación LGTB de España". Radiogay.es (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 5 de novembro de 2016.
- ↑ Quinta, Alfons (29 de xuño de 1977). "Denuncia por la detención del doctor Oriol Martí". El País (en castelán) (Barcelona). Consultado o 6 de abril de 2024.
- ↑ Segunda República Española (5 de agosto de 1933). "Ley relativa a vagos y maleantes." (PDF). Gaceta de Madrid (en castelán) (217): 874–877.
- ↑ Monferrer Tomàs, Jordi (2003). "La construcción de la protesta en el movimiento gay español: la Ley de Peligrosidad Social (1970) como factor precipitante de la acción colectiva". REIS: Revista Española de Investigaciones Sociológicas (en castelán) (102): 171–204. ISSN 0210-5233.
- ↑ "Colita (Isabel Steva Hernández) - Manifestación gay, Barcelona, 1977 (Gay Demonstration, Barcelona, 1977)". Museo Reina Sofía (en inglés).
- ↑ "'Nosaltres som' d’Enrique Serrano". Infograma (en catalán). 4 de marzo de 2023.
- ↑ Arenas, Manuel (11 de novembro de 2018). "Enrique Serrano: «Santa Coloma lo es todo en mi vida»". El Periódico (en castelán).
