Inés Francisca de Zúñiga foi unha nobre galega da Casa de Zúñiga, VII condesa de Monterrei. Foi tamén IV condesa de Ayala, IV condesa de Fuentes de Valdeperro, II marquesa de Tarazona e baronesa de Maldeghein.
Traxectoria
Despois da morte sen descendeincia do seu tío Manuel de Zúñiga Acevedo, VI conde de Monterrei, o título acabou recaendo nela ao ser a única pretendente adulta cunha reclamación sólida ao título.
Casou en 1657 con Juan Domínguez de Haro, fillo do valido de Filipe IV Luis Méndez de Haro y Guzmán. Acompañou o seu marido en Bruxelas entre 1670 e 1675 mentres este foi gobernador dos Países Baixos españois. Despois da morte do rei Carlos II, mostraron o seu apoio ao pretendente dos Habsburgo, o arquiduque Carlos.
Inés Francisca morreu sen descendencia en 1710, durante a Guerra de Sucesión Española. O condado de Monterrei e os seus outros títulos pasaron entón a súa sobriña política, Catalina de Haro y Enríquez, esposa de Francisco Álvarez de Toledo Silva, X duque de Alba.
Notas
Véxase tamén
Bibliografía