Hermes (satélite artificial)

CTS / Hermes
Hermes en terra antes do lanzamento
Tipo	Demostrador tecnolóxico / Comunicacións
Fabricante	Canadian Communications Research Center
Organización	NASA, CSA
Destino actual	Fóra de servizo.[1][2][3]
Data de lanzamento	17 de xaneiro de 1976, 23:27 GMT[1][4][5][6]
Foguete portador	Delta 2914[1][3]
Sitio de lanzamento	Cabo Cañaveral, rampla 17B[1][2]
Obxectivo da misión	Probas de novos conceptos en comunicacións.[1][2]
NSSDC ID	1976-004A
Masa	680 kg[1]
Dimensións	Cilindro de 1,17 m de altura e 1,8 m de diámetro con paneis de 6,5 m de longo[1]
Datos orbitais
Semieixo maior	42.147 km[4]
Inclinación	10,1 graos[4]
Apoapse	35.847,9 km[4]
Periapse	35.706,1 km[4]
v c e

CTS, acrónimo de Communication Technology Satellite, coñecido tamén como Hermes, foi un satélite artificial da NASA e a Axencia Espacial Canadense lanzado o 17 de xaneiro de 1976 mediante un foguete Delta 2914 desde Cabo Cañaveral.^[1][2][3]

Características

Hermes foi un satélite experimental lanzado para probar o novedoso concepto, pola época, dun satélite emitindo en alta potencia para recepción en terra por parte de antenas parabólicas relativamente pequenas, concepto coñecido como DBS (Direct Broadcast Satellite). A técnica permitiría a recepción de televisión por satélite nas partes do Canadá fora das zonas urbanas.^[1][2][3]

Necesítaronse novas aproximacións tecnolóxicas para a misión de Hermes:^[1][2][3]

• Paneis solares grandes e flexibles, capaces de xerar ata 1200 W de potencia para alimentar o transmisor. Os paneis foron proporcionados pola ESA. Os anteriores satélites de comunicacións usaban células solares pegadas á súa superficie, limitando a cantidade de enerxía que podían xerar.
• Estabilización nos tres eixos para poder apuntar os paneis cara ao Sol e apuntar o feixe de transmisión con precisión cara a Terra. Os anteriores satélites estabilizábanse mediante xiro.
• O transmisor de alta potencia estaba equipado cun tubo de guía de ondas novo deseño que xeraba 200 W de potencia de transmisión e que foi proporcionado pola NASA.
• Utilizouse unha nova banda de transmisión a entre 12 e 14 GHz para non interferir cos sistemas de microondas terrestres, o que permitía usar receptores terrestres en contornas urbanas.

O satélite dispoñía de dous transpondedores en banda Ku proporcionados tamén pola ESA, sendo o primeiro satélite de comunicacións en operar nesta banda. As probas de transmisión fixéronse en varias quendas e en campos tan diversos como a teleeducación, a telemedicina, as teleconferencias, as comunicacións entre comunidades e a tranmisión directa ao fogar. Hermes tiña forma de cilindro de 1,17 m de altura e 1,8 m de diámetro, con dous planos superficiais paralelos separados 1,72 m cortando as superficies curvadas do cilindro, planos paralelos tamén ao eixo do cilindro. Os paneis solares sobresaían 6,5 m cada un, cun ancho de 1,3 m. Os experimentos con Hermes acabaron en novembro de 1979.^[1][2][3]

Notas

1. NASA (10 de xullo de 2019). "Hermes" (en inglés). Consultado o 31 de xullo de 2019. 
2. Mark Wade (2019). "CTS" (en inglés). Consultado o 31 de xullo de 2019. 
3. Gunter Dirk Krebs (2019). Gunter's Space Page, ed. "CTS (Hermes)" (en inglés). Consultado o 31 de xullo de 2019. 
4. N2YO (2019). Real Time Satellite Tracking, ed. "CTS" (en inglés). Consultado o 31 de xullo de 2019. 
5. Claude Lafleur (2019). "CTS 1 / Hermes" (en inglés). Consultado o 31 de xullo de 2019. 
6. "Letter dated 7 April 1976 from the Permanent Representative of the United States of America to the United Nations addressed to the Secretary-General" (PDF) (76-08718). 29 de abril de 1976: 2. Consultado o 31 de xullo de 2019. 

Véxase tamén