Os Neogramáticos, inspirados polas investigacións contemporáneas no campo da filoloxía xermánica que arribaron á definición da Lei de Grimm e da Lei de Verner, identificaron unha serie de leis que regulaban as relacións fonéticas no paso do indoeuropeo reconstruído ás linguas indoeuropeas históricas; ten especial relevo a Lei de Leskien, segundo a cal o cambio fonético, en igualdade de condicións, se produce sempre co mesmo resultado, sen excepcións. Ademais, os Neogramáticos introduciron tamén os principios, complementarios á Lei de Leskien, da analoxía e do préstamo[1].
Notas
↑Francisco Villar, Los indoeuropeos y los orígenes de Europa, pp. 213-221, 340.
