Edelmiro Alonso García, coñecido como Delmiro, nado en Poboadura da Somoza (Vilafranca do Bierzo) en 1915 e finado en México, foi un guerrilleiro antifranquista.
Traxectoria
Xornaleiro e militante da CNT. Desertor do exército franquista, uniuse á guerrilla en 1940 coa súa muller Adoración Campo Cañedo. No verán de 1941 operou na zona de Trives con Mario de Langullo, Gervasio Cereijo Veiga e Manuel García Rodríguez. En abril de 1942 participou no congreso de Ferradillo no que se fundou da Federación de Guerrillas de León-Galicia. En outubro de 1943, cercados nunha das súas bases en Sobrado (a casa de Alpidia García Moral, compañeira de Victorino Nieto Rodríguez), o seu grupo logrou escapar sen sufrir baixas despois de matar un cabo e un sarxento da Garda Civil. En represalia a Garda Civil prendeu lume á casa de Alpidia que, para escapar da detención, uniuse ao seu compañeiro na guerrilla. Cando se constituíu a I Agrupación en outubro de 1944, Edelmiro foi nomeado subxefe da 3ª Compañía, un dos catro grupos da Agrupación. O seu lugartenente era Manuel Gutiérrez Abella e actuaban entre a estrada Ponferrada-Lugo, os límites das provincias de Lugo e Asturias, e o río Sil entre Ponferrada e Villablino.
En xullo de 1947 xunto con César Ríos, Serafín Fernández Ramón, Amadeo Fornelo, Manuel Gutiérrez Abella, compañeiro de Antonia Rodríguez Ríos, e a súa muller Adoración Campo, decidiu trasladarse a Francia. Reuníronse os sete o 27 de xullo preto de Pobladura, a poucos quilómetros de Ponferrada. Escondidos na casa dun enlace, foron avisados pola noite da chegada da Garda Civil, e quedaron inmediatamente baixo os disparos dos gardas. Tres resultaron feridos, pero todos lograron fuxir e recuperar o seu punto de apoio. Pouco despois, un grupo de seis guerrilleiros cenetistas conseguiron saír do Bierzo e chegar a Bilbao desde onde foron evacuados por García Magdalena e outros militantes cenetistas. Aproveitando o partido de fútbol entre o Athletic Club e a Real Sociedad os guerrilleiros foron a Donostia en trens repletos de simpatizantes, o que impediu o control rigoroso da policía. Despois trasladáronse a Francia.
Edelmiro marchou a Chile e despois a México onde morreu.
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
- Redondo Abal, Francisco Xavier (2006). Botarse ao monte. Censo de guerrilleiros antifranquistas na Galiza (1939-1965). Sada: Do Castro. p. 34. ISBN 84-8485-231-8.
