Proceso de ecolocación nun golfiño: os sons xerados polo golfiño en verde; os sons que delatan a posición do peixe en vermello.
A ecolocación,[1] ou ecolocalización,[1] ás veces denominada impropiamente biosonar,[2] é un método de percepción sensorial que teñen algúns animais de coñeceren o seu contorno e que consiste na emisión de sons e a recepción e interpretación do eco que os obxectos ao seu arredor producen.[1]
O termo foi creado en 1938 por Donald Griffin, que foi o primeiro en demostrar concluentemente a existencia da ecolocación nos morcegos.[3]
Etimoloxía
O termo ecolocación está fomado polo elemento de composición de palabras (pfrefixo) eco-, derivado do latínecho, e este do grego antigo ἠχώ ēchṓ, "eco", e da palabra latinalocatĭo, -ōnis, "disposición".[4][5]
Pola súa parte, ecolocalización formouse con eco- e localización.
A ecolocación nalgúns animais
Algúns animais emiten sons na súa contorna e interpretan os ecos que xeran os obxectos ao seu ao redor. A ecolocación posúena varios mamíferos: morcegos (aínda que non toda a orde dos quirópteros a emprega), e cetáceos, como os golfiños e o cachalote.
Au, Whitlow W. L. (1993): The Sonar of Dolphins. Nova York: Springer-Verlag. ISBN 978-1-4612-4356-4.
Pack, Adam A. & Herman, Louis M. (1995): "Sensory integration in the bottlenosed dolphin: Immediate recognition of complex shapes across the senses of echolocation and vision", J. Acoustical Society of America98 (2): 722-733.
