O coiote[2] ou lobo das pradarías[3] (Canis latrans, que significa "can ladrador") é un membro da familiaCanidae, emparentado co can doméstico. Os coiotes só se atopan en América do Norte e América Central; dende o Canadá até Costa Rica. O seu nome vén da palabra náhuatlcóyotl (AFI /ˈkojo:tɬ/). Aínda que ás veces se reúnen en mandas, son xeralmente solitarios. Viven unha media duns 6 anos. Recentemente, descubríronse mandas de coiotes nas montañas centrais do Panamá, o que fai pensar nunha migración cara ao sur deste mamífero.
A pesar de ter sido intensamente cazados, os coiotes son uns dos poucos animais grandes que ampliaron o seu hábitat desde a conquista de América polos europeos. Ocuparon áreas en Norteamérica previamente habitadas polos lobos, e adaptáronse ao consumo de lixo e de animais domésticos.
O coiote mide menos de 60 cm de altura, e a súa cor varía desde a gris até a canela, ás veces cun cariz arroibado. As orellas e o fociño do coiote parecen grandes en relación ao tamaño da súa cabeza. Pesa entre 10 e 25 kg, promediando 15. Pode ser identificado polo seu rabo espeso e ancho que, a miúdo, leva case a rente do chan. Polo seu aspecto esvelto pódese distinguir do seu parente maior, o lobo gris, que pode pesar de 35 a 70 kg. O coiote é un animal moi fraco, e pode parecer desnutrido a primeira vista aínda que goce de boa saúde.
Comportamento
Os coiotes son moi adaptables. O seu comportamento pode variar moito segundo o seu hábitat, pero en xeral viven e cazan ou sós ou en parellas monógamas, buscando mamíferos pequenos, especialmente musarañas, toupas e coellos; así como pequenos insectos. É omnívoro, e adapta a súa dieta ás fontes dispoñibles, incluíndo froitas, herbas e outros vexetais. No parque nacional de Yellowstone, antes da reintrodución do lobo, comezaron a ocupar o nicho ecolóxico deste, cazando en canineas para derribar presas de caza maior.
Os coiotes emparéllanse de por vida. O apareamento ten lugar arredor do mes de febreiro, e nacen camadas de 4 a 6 cachorros sobre a finais de abril ou comezos de maio. Ambos os pais —e en ocasións os exemplares xuvenís, nacidos o ano anterior, que aínda non abandonaron a guarida paterna— axudan a alimentar os cachorros. Ás tres semanas de idade estes saen da guarida baixo vixilancia paternal; e cando alcanzan oito a doce semanas de idade, seus pais ensínanlle a cazar. As familias permanecen xuntas ao longo do verán, e os novos parten para buscar os seus propios territorios polo outono. Acostuman trasladarse a unhas dez millas de distancia. Os novos maduran sexualmente ao ano de idade.
É moito máis común oír un coiote que velo. As chamadas que os coiotes fan son agudas; e pódenselle chamar ouveos ou ladridos. Estas chamadas poden ser ou unha nota longa que sobe e baixa ou unha serie de notas curtas. Estas chamadas óense polo xeral no crepúsculo ou pola noite, e con menos frecuencia durante o día.
Aínda que as chamadas se realizan todo o ano, son máis comúns durante a estación de emparellamento da primavera e durante o outono, cando os cachorros abandonan as súas familias para establecer territorios novos. O ouveo é enganoso; debido ás características do son na distancia, pois pode parecer que o coiote está nun lugar, cando realmente se encontra noutra parte.
↑Gese, E.M., Bekoff, M., Andelt,W., Carbyn, L. & Knowlton, F. 2008. Canis latransArquivado 04 de decembro de 2011 en Wayback Machine.. IUCN 2010. Lista Vermella de Especies Ameazadas IUCN. Versión 2010.1. <www.iucnredlist.org>. Consultado o 26 de abril de 2012.
