Calcifediol

Non confundir con Calcidol.
Calcifediol
Fórmula esquelética do calcifediol
Modelo de bólas e paus da molécula de calcifediol
Nome IUPAC

(6R)-6-[(1R,3aR,4E,7aR)-4-[(2Z)-2-[(5S)-5-Hidroxi-2-metilideno-ciclohexilideno]etilideno]-7a-metil-2,3,3a,5,6,7-hexahidro-1H-inden-1-il]-2-metil-heptan-2-ol

Outros nomes

25-Hidroxivitamina D3
25-Hidroxicolecalciferol
Calcidiol

Identificadores
Ligando IUPHAR 6921
Propiedades
Fórmula molecular C27H44O2
Masa molecular 400,4 g/mol

Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.

O calcifediol, tamén chamado calcidiol, 25-hidroxicolecalciferol ou 25-hidroxivitamina D (abreviada como 25(OH)D),[1] é unha prehormona que se produce no fígado por hidroxilación da vitamina D3 (colecalciferol) polo enzima colecalciferol 25-hidroxilase. En medicina, mídese o nivel deste metabolito para determinar o status de vitamina D dun paciente.[2][3] Cun consumo medio típico de vitamina D3, a súa conversión completa a calcifediol tarda aproximadamente 7 días.[4]

O calcifediol é transformado despois nos riles polo enzima 25(OH)D-1α-hidroxilase en calcitriol (1,25-(OH)2D3), unha hormona secosteroide que é a forma activa da vitamina D. Pode tamén converterse en 24-hidroxicalcidiol nos riles por medio dunha 24-hidroxilación.[5][6]

Análises de sangue

En medicina, unha análise de sangue para medir os niveis de 25-hidroxivitamina D (calcifediol) serve para determinar canta vitamina D hai no corpo.[7] A concentración sanguínea de calcifediol considérase o mellor indicador do status de vitamina D dun paciente.[2]

Esta análise pode utilizarse para diagnosticar a dificiencia de vitamina D e é indicado en pacientes con alto risco de deficiencia de vitamina D e para ter datos sobre cando empezar con terapias agresivas.[8] Os pacientes con osteoporose, enfermidade renal crónica, mala absorción, obesidade e algunhas infeccións poden estar en alto risco e neles é indicado facer a análise.[8] Aínda que a deficiencia de vitamina D é común nalgunhas poboacións incluíndo os que viven en latitudes máis altas ou con limitada exposición ao sol, o test do 25(OH)D non está indicado para todas as poboacións.[8] Os médicos poden aconsellar aos pacientes con risco baixo tomar vitamina D sen receita en lugar de facer unha análise.[8]

É a medida máis sensible,[9] aínda que os expertos pediron que se mellore a estandarización e a reproducibilidade entre os diferentes laboratorios.[2] Segundo MedlinePlus, o valor normal de calcifediol é de 30.0 a 74,0 ng/mL.[7] Os valores normais varían amplamente segundo varios factores, como a idade e situación xeográfica. Suxeriuse un valor amplo de referencia de 20–150 nmol/L (8-60 ng/mL),[10] mentres que outros estudos definen niveis por debaixo de 80 nmol/L (32 ng/mL) como indicativos de deficiencia de vitamina D.[11]

Nalgúns países, como EUA, os laboratorios adoitan medir os niveis de 25(OH)D en ng/mL, e noutros países en nmol/L. Abonda con multiplicar os ng/mL por 2,5 para convertelos en nmol/L.

Importancia clínica

O aumento dos niveis de calcifediol está asociado cun incremento da absorción fraccional do calcio no intestino ata niveis de 80 nmol/L (32 ng/mL).[2] A excreción urinaria de calcio equilibra a absorción de calcio intestinal e non se incrementa cos niveis de calcifediol ata ~400 nmol/L (160 ng/mL).[12]

Un estudo feito por Cedric F. Garland e Frank C. Garland na Universidade de California, San Diego analizou o sangue de 25 000 voluntarios e atopou que os que tiñan os niveis máis altos de calcifediol tiñan un risco de padecer cancro de colon que era só de 1/5 da taxa normal.[13] Porén, os controis aleatorios non conseguiron encontrar unha correlación significativa entre as doses baixas (400iu/día) de suplementación de vitamina D e o risco de ter cancro de colon.[14]

Un estudo de poboación feito en Copenhague, Dinamarca, atopou unha correlación entre tanto os niveis séricos baixos coma os altos e un incremento da mortalidade, mentres que un nivel de 50–60 nmol/L estaba asociado coa menor taxa de mortalidade. O estudo non demostrou causación.[15][16]

Historia

Grazas aos traballos realizados no laboratorio de Hector DeLuca en 1968 identificouse o 25(OH)D e demostrouse que o fígado interviña na súa formación.[17] O enzima responsable disto, a colecalciferol 25-hidroxilase, foi illado por Michael F. Holick en 1972.[18]

Notas

  1. ↑ "Nomenclature of Vitamin D. Recommendations 1981. IUPAC-IUB Joint Commission on Biochemical Nomenclature (JCBN) Arquivado 23 de agosto de 2017 en Wayback Machine." reproduced at the Queen Mary, University of London website. Retrieved 21 March 2010.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Heaney, Robert P (Dec 2004). "Functional indices of vitamin D status and ramifications of vitamin D deficiency". American Journal of Clinical Nutrition 80 (6): 1706S–9S. PMID 15585791. doi:10.1093/ajcn/80.6.1706S. 
  3. ↑ Theodoratou, E; Tzoulaki, I; Zgaga, L; Ioannidis, JP (1 April 2014). "Vitamin D and multiple health outcomes: umbrella review of systematic reviews and meta-analyses of observational studies and randomised trials.". BMJ (Clinical Research Ed.) 348: g2035. PMC 3972415. PMID 24690624. doi:10.1136/bmj.g2035. 
  4. ↑ Heaney, RP; Armas, LA; Shary, JR; Bell, NH; Binkley, N; Hollis, BW (June 2008). "25-Hydroxylation of vitamin D3: relation to circulating vitamin D3 under various input conditions.". The American Journal of Clinical Nutrition 87 (6): 1738–42. PMID 18541563. doi:10.1093/ajcn/87.6.1738. 
  5. ↑ Bender, David A. ; Mayes, Peter A (2006). "Micronutrients: Vitamins & Minerals". En Victor W. Rodwell; Murray, Robert F.; Harper, Harold W.; Granner, Darryl K.; Mayes, Peter A. Harper's Illustrated Biochemistry. New York: Lange/McGraw-Hill. pp. 492–3. ISBN 978-0-07-146197-9.  Consultado o 10 de decembro de 2008.
  6. ↑ Institute of Medicine (1997). "Vitamin D". Dietary Reference Intakes for Calcium, Phosphorus, Magnesium, Vitamin D, and Fluoride. Washington, D.C: National Academy Press. p. 254. ISBN 978-0-309-06403-3. PMID 23115811. doi:10.17226/5776. 
  7. ↑ 7,0 7,1 "25-hydroxy vitamin D test: Medline Plus". Retrieved 21 March 2010.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 American Society for Clinical Pathology. "Five Things Physicians and Patients Should Question". Choosing Wisely: an initiative of the ABIM Foundation (American Society for Clinical Pathology). Consultado o August 1, 2013. , que cita:
      • Sattar, N.; Welsh, P.; Panarelli, M.; Forouhi, N. G. (2012). "Increasing requests for vitamin D measurement: Costly, confusing, and without credibility". The Lancet 379 (9811): 95–96. PMID 22243814. doi:10.1016/S0140-6736(11)61816-3. 
      • Bilinski, K. L.; Boyages, S. C. (2012). "The rising cost of vitamin D testing in Australia: Time to establish guidelines for testing". The Medical Journal of Australia 197 (2): 90. PMID 22794049. doi:10.5694/mja12.10561. 
      • Lu, Chuanyi M. (May 2012). "Pathology consultation on vitamin D testing: Clinical indications for 25(OH) vitamin D measurement [Letter to the editor]". American Journal of Clinical Pathology (American Society for Clinical Pathology) (137): 831–832. , o cal cita
        • Arya, S. C.; Agarwal, N. (2012). "Pathology Consultation on Vitamin D Testing: Clinical Indications for 25(OH) Vitamin D Measurement". American Journal of Clinical Pathology 137 (5): 832. PMID 22523224. doi:10.1309/AJCP2GP0GHKQRCOE. 
      • Holick, M. F.; Binkley, N. C.; Bischoff-Ferrari, H. A.; Gordon, C. M.; Hanley, D. A.; Heaney, R. P.; Murad, M. H.; Weaver, C. M. (2011). "Evaluation, Treatment, and Prevention of Vitamin D Deficiency: An Endocrine Society Clinical Practice Guideline". Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism 96 (7): 1911–1930. PMID 21646368. doi:10.1210/jc.2011-0385. 
  9. ↑ Institute of Medicine (1997), p. 259
  10. ↑ Bender, David A. (2003). "Vitamin D". Nutritional biochemistry of the vitamins. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-80388-5.  Consultado o 10 de decembro de 2008.
  11. ↑ Hollis BW (February 2005). "Circulating 25-hydroxyvitamin D levels indicative of vitamin D sufficiency: implications for establishing a new effective dietary intake recommendation for vitamin D". J Nutr 135 (2): 317–22. PMID 15671234. doi:10.1093/jn/135.2.317. 
  12. ↑ Kimball; et al. (2004). "Safety of vitamin D3 in adults with multiple sclerosis". J Clin Endocrinol Metab 86 (3): 645–51. PMID 17823429. doi:10.1093/ajcn/86.3.645. 
  13. ↑ Maugh II, Thomas H. "Frank C. Garland dies at 60; epidemiologist helped show importance of vitamin D: Garland and his brother Cedric were the first to demonstrate that vitamin D deficiencies play a role in cancer and other diseases.", Los Angeles Times, August 31, 2010. Accessed September 4, 2010.
  14. ↑ Wactawski-Wende, J; Kotchen, JM, Women's Health Initiative Investigators (Mar 9, 2006). "Calcium plus vitamin D supplementation and the risk of colorectal cancer.". N Engl J Med 354 (7): 684–96. PMID 16481636. doi:10.1056/NEJMoa055222. 
  15. ↑ "Too much vitamin D can be as unhealthy as too little" (Nota de prensa). University of Copenhagen. May 29, 2012. Arquivado dende o orixinal o 11 de xullo de 2019. Consultado o 2015-05-27. 
  16. ↑ Durup, D.; Jørgensen, H. L.; Christensen, J.; Schwarz, P.; Heegaard, A. M.; Lind, B. (May 9, 2012). "A Reverse J-Shaped Association of All-Cause Mortality with Serum 25-Hydroxyvitamin D in General Practice: The CopD Study". The Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism (Endocrine Society) 97 (8): 2644–2652. PMID 22573406. doi:10.1210/jc.2012-1176. 
  17. ↑ Ponchon, G; Kennan, AL; DeLuca, HF (November 1969). ""Activation" of vitamin D by the liver.". The Journal of Clinical Investigation 48 (11): 2032–7. PMC 297455. PMID 4310770. doi:10.1172/JCI106168. 
  18. ↑ Holick, MF; Deluca, HF; Avioli, LV (1972). "Isolation and identification of 25-hydroxycholecalciferol from human plasma". Archives of Internal Medicine 129 (1): 56–61. PMID 4332591. doi:10.1001/archinte.1972.00320010060005. 

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!