As endorfinas coñécense xeralmente como neurotransmisores que se liberan cando o corpo sofre dor.[3] As tres endorfinas que xogan un papel nesta resposta son a α-endorfina, a β-endorfina (beta-endorfina) e a γ-endorfina (gamma-endorfina), que derivan todas dun mesmo polipéptido chamado proopiomelanocortina.[3] Aínda que todas elas teñen función de neurotransmisores, os efectos específicos de cada unha son diferentes. A endorfina máis estudada das tres é a β-endorfina. As α-endorfinas conteñen un aminoácido menos que as γ-endorfinas, diferindo nun só residuo do aminoácido leucina no extremo terminal.[4] Aínda que isto pode parecer unha diferenza menor, orixina a produción de efectos moi distintos. De feito, as γ-endorfinas e as α-endorfinas teñen efectos opostos, o cal lles permite contribuír a manter o nivel de homeostase no cerebro e no comportamento dos animais.[5] Non se estudaron en profundidade nin se comprenden totalmente todos os efectos específicos no corpo das α-endorfinas. Con todo, algúns estudos suxiren que estas endorfinas se comportan de xeito similar ás anfetaminas.[6] Outros estudos indican que os efectos das α-endorfinas son similares aos das drogas psicoestimulantes.[6]
Se clasificamos as endorfinas pola súa lonxitude, as α-endorfinas son as máis curtas, con só 16 residuos de aminoácidos,[3] mentres que as β-endorfinas son as que teñen a cadea máis longa, a cal empeza pola mesma secuencia de 16 aminoácidos das α-endorfinas: Tyr-Gly-Gly-Phe-Met-Thr-Ser-Glu-Lys-Ser-Gln-Thr-Pro-Leu-Val-Thr e ten despois outros 15 aminoácidos adicionais.[3] Esta mesma secuencia está presente tamén na γ-endorfina, que ten un aminoácido adicional, unha Leu.[3] A cadea inicial de 5 aminoácidos Tyr-Gly-Gly-Phe-Met tamén se coñece como a secuencia opiácea pentapéptida N-terminal.[3] Con esa configuración, as endorfinas actúan como agonistas dos receptores opiáceos do cerebro.[3]
Efectos sobre o comportamento
A α-endorfina é o péptido máis potente para atrasar os comportamentos de evitación.[7] A α-endorfina ten a mesma secuencia C-terminal da β-LPH, o que permite que estes péptidos teñan unha alta afinidade polos sitios de unión opiáceos.[7] Mesmo unha lixeira diferenza no aminoácido C-terminal pode ter drásticos efectos no comportamento de evitación.[7] A importancia da secuencia débese a que determina a función da endorfina.[7] Cando se elimina un aminoácido N-terminal como a tirosina, parece non haber impactos significativos no comportmento de evitación.[7] Porén, cando hai axustes na secuencia C-terminal, como eliminar o fragmento da β-LPH entre os residuos 61-65, a actividade de endorfina decrece.[7]
↑Guillemin R (1977). "The expanding significance of hypothalamic peptides, or, is endocrinology a branch of neuroendocrinology?". Recent Progress in Hormone Research. Proceedings of the 1976 Laurentian Hormone Conference (Elsevier) 33: 1–28. ISBN978-0-12-571133-3. PMID20649. doi:10.1016/b978-0-12-571133-3.50008-8.
↑Koob GF, Bloom FE (outubro de 1982). "Behavioral effects of neuropeptides: endorphins and vasopressin". Annual Review of Physiology44 (1): 571–582. PMID7041806. doi:10.1146/annurev.ph.44.030182.003035.
↑Wiegant VM, Ronken E, Kovács G, De Wied D (1992). Endorphins and schizophrenia. Progress in Brain Research 93. pp. 433–53. PMID1480761.
↑ 6,06,1Burbach JP, Loeber JG, Verhoef J, Wiegant VM, de Kloet ER, de Wied D (xaneiro de 1980). "Selective conversion of beta-endorphin into peptides related to gamma- and alpha-endorphin". Nature283 (5742): 96–97. Bibcode:1980Natur.283...96B. PMID7350533. doi:10.1038/283096a0.
