Abu Mena

Abu Mena

Epónimo	São Menas ^(pt)
Localización
30°50′28″N 29°39′49″L
Estado	Exipto
Gobernación	Alexandria (província egípcia) ^(pt)
Cidade portuaria	Alexandría
Xeografía
Parte de	lista do Patrimonio Mundial en Perigo (2001–)
Superficie	83,63 ha
Identificador descritivo
Fuso horario	UTC+02:00
Patrimonio da Humanidade
Tipo	Patrimonio cultural  → Mundo árabe
Data	1979 (3ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (iv)
Identificador	90

Abu Mena (tamén escrito Abu Mina; copto: ⲁⲃⲃⲁ ⲙⲏⲛⲁ; Árabe exipcio ابو مينا) foi unha cidade, un complexo monástico e centro da peregrinación dos primeiros séculos do cristianismo na Antigüidade tardía, atópase en Exipto, a uns 50 km ao suroeste de Alexandría. Os seus restos foron declarados como Patrimonio da Humanidade en 1979. Hai moi poucos restos en pé, pero os cimentos da maioría dos edificios principais, como a gran basílica, son facilmente discernibles.

O recente desenvolvemento agrícola na zona levou a un aumento significativo no nivel freático de auga, o que provocou que varios edificios do sitio colapsasen ou se volvesen inestables. O sitio engadiuse á Lista do Patrimonio Mundial en Perigo en 2001. As autoridades víronse forzadas a colocar area nas bases dos edificios que están máis en perigo no sitio.

Historia

Cristo e San Menas, icona Copta do século VI, Louvre

O moderno mosteiro cristián de San Menas, que se atopa ao norte do antigo sitio

Menas de Alexandría foi mártir a finais do século III ou comezos do século IV (véxase Cristianismo primitivo). Varios relatos do século V e posteriores dan versións lixeiramente diferentes do seu enterro e a posterior fundación da súa igrexa. Segundo a tradición, o seu corpo trasladouse en camelo desde Alexandría caro o deserto, máis aló do lago Mareotis. Nalgún momento, o camelo negouse a seguir camiñando, a pesar de todos os esforzos por arrealo. Isto tomouse como un sinal de vontade divina, e os asistentes do corpo o enterraron nese punto.

A maioría das versións da historia afirman que a situación da tumba esqueceuse desde entón, ata o seu milagroso redescubrimento por parte dun pastor local. Do etíope Synaxarium (E.A.W. Budge, trans.):

E Deus desexaba revelar o lugar do corpo de San Mînâs. E nese deserto había un pastor, un día unha ovella que sufría a enfermidade da costra dirixiuse a ese lugar, e mergullouse na auga do pequeno manancial que estaba preto do lugar, e revolcouse nel e curou inmediatamente. E cando o pastor viu isto e entendeu o milagre, maravillouse moito e quedou asombrado. E despois adoitaba levar algo do po dese santuario, mesturalo con auga e frotalo sobre as ovellas e, se estaban enfermas da costra, sanaban inmediatamente. E adoitaba facer isto en todo momento e sanaba a todos os enfermos que chegaron a el por este medio.

A noticia dos poderes de curación do pastor estendéronse rapidamente. O synaxarium describe que Constantino I enviou a súa filla enferma ao pastor para curala, e acredita atopar o corpo de Menas, logo do cal Constantino ordenou a construción dunha igrexa no lugar. (Algunhas versións da historia substitúen a Constantino polo emperador Zenón, pero os arqueólogos dataron a fundación orixinal a finais do século IV).^[1] A finais do século IV era un lugar de peregrinación significativo para os cristiáns que buscaban curación e outros milagres.^[2][3] O frasco de Menas era ​​un tipo particular de ampola de terracota vendida ao peregrinos como recipiente para auga bendita ou óleos sagrados, atópane amplamente distribuídos en torno ao Mediterráneo Occidental, e datan aproximadamente dun século e medio antes da conquista musulmá. Facíanse de forma barata pero estaban impresos con imaxes do santo que son relevantes no estudo da iconografía, presúmese que se fixeron en torno á cidade.^[4]

Durante o reinado de Arcadio, o arcebispo local observou que as multitudes desbordaban a pequena igrexa. Escribiu ao emperador do leste, que ordenou unha gran ampliación das instalacións, a primeira das tres grandes ampliacións da igrexa que realizaríanse neste lugar. Ao final do período da Antigüidade tardía, Abu Mena converteuse no principal lugar de peregrinación de Exipto.^[5][6]

Escavacións arqueolóxicas

O sitio excavouse por primeira vez entre 1905 e 1907. Estes esforzos descubriron unha grande igrexa basílica, unha igrexa adxacente que probablemente albergaría os restos do santo, e os baños romanos.^[7]

Unha serie de escavacións posteriores a longo prazo do DAI terminaron en 1998. As excavaciones máis recentes descubriron un gran dormitorio para peregrinos pobres, con ás separadas para homes e para mulleres e nenos. Un complexo ao sur da gran basílica era probablemente a residencia dos "hegoumenos", ou abades. As escavacións suxiren que un gran xenodocheión, unha área de recepción para peregrinos, puido ser un cemiterio. Un baptisterio, adxacente ao sitio da igrexa orixinal, parece que pasou polo menos tres fases de desenvolvemento. Tamén se descubriu un complexo de prensa de viño, incluíndo salas de almacenamento subterráneas, que datan dos séculos VI e VII. ^[5]

Ameazas

O sitio de Abu Mena engadíuse á Lista do Patrimonio Mundial en Perigo en 2001 debido á ameaza do aumento dos niveis freáticos locais. Este aumento na auga débese a programas de desenvolvemento agrícola destinados a recuperar a terra. O duro chan de arxila que rodea o sitio pode soportar os edificios cando está seco. Non obstante, faise inestable cando está húmido e levou ao colapso das cisternas e outras estruturas da cidade antiga.^[8] A medida que o terreo colapsa, fórmanse grandes cavidades que envolven ás estruturas superiores.

Tomáronse medidas inmediatas para encher con area as bases dos sitios particularmente importantes e pechalas ao público. Nos intentos de contrarrestar este fenómeno, o Consello Supremo das Antigüidades gastou 45 millóns en cavar gabias e engadir bombas na esperanza de diminuír a presión do rego. Ademais, engadiuse unha cerca para evitar a invasión e a ameaza.^[9] Foi un éxito e o sitio foi eliminado da Lista do Patrimonio Mundial en Perigo da UNESCO en 2009.^[10]

Desde entón, a auga continuou aumentando e provocou a destrución de monumentos. O sitio está unha vez máis na Lista do Patrimonio Mundial en Perigo da UNESCO. Os factores que afectan negativamente a propiedade recentemente en 2018 inclúen vivendas, actividades de xestión, sistemas/plan de xestión e auga.^[11]

Conservación

O goberno exipcio puxo en funcionamento plans de emerxencia e, de feito, solucionou o problema co nivel freático da auga, pero o goberno non ten un plan de xestión exhaustivo nin nada relacionado. Unha vez que a UNESCO esixe un plan de xestión para todos os sitios culturais e naturais. Fixéronse varias propostas. A opción máis fiable é a utilización dunha membrana intelixente e sostible. Deseñouse para resolver problemas de ventilación, enerxía e auga no sitio. O plan era construír unha membrana intelixente en forma de cúpula. Proporcionará ao sitio unha cantidade adecuada de fluxo de aire que se esixe para cada sitio patrimonio da humanidade. Tamén ofrece subministración de enerxía autosuficiente a través de células solares na capa externa da cúpula. A membrana está deseñada para ter un sistema de filtrado para filtrar auga para desumidificar o aire para que o sitio se poida preservar mellor.^[12]

Galería

• 
  Artefactos en Abu Mena
• 
  Artefactos en Abu Mena
• 
  Artefactos en Abu Mena
• 
  Basílica da Cripta de Abu Mena
• 
  Basílica da Cripta de Abu Mena
• 
  Basílica da Cripta de Abu Mena
• 
  Baños en Abu Mena
• 
  Baños en Abu Mena
• 
  Baños en Abu Mena
• 
  Paisaxe en Abu Mena
• 
  Centro de peregrinación en Abu Mena
• 
  Centro de peregrinación en Abu Mena
• 
  Complexo relixioso en Abu Mena
• 
  Ruínas da gran basílica de Abu Mena
• 
  Ruínas en Abu Mena
• 
  Ruíñas antigo mosteiro

Notas

1. Grossmann, Pedro (1998). "The Abû Mînâ Pilgrimage Center". in D. Frankfurter (ed.), Pilgrimage and sacred space in late ancient Egypt . Leiden-Boston-Köln, Brill: p. 282
2. Talbot, Alice-Mary (2002). "Pilgrimage to Healing Shrines: The Evidence of Miracle Accounts". Dumbarton Oaks Papers 56: 153. doi:10.2307/1291860. 
3. Armstrong, Gregory T. (1967). International Center of Medieval Art, ed. "The churches of Constantine". Gesta 6: 1–9. JSTOR 766661. doi:10.2307/766661. 
4. Anderson, William. An archeology of ancient flasks of ancient pilgrims , Anatolian Studies, vol. 54, (2004), pp. 79-93, British Institute in Ankara.
5. Bagnall, Roger S. (2001). "Archaeological Work on Hellenistic and Roman Egypt, 1995–2000". American Journal of Archaeology (Archaeological Institute of America) 105 (2): 227–243. JSTOR 507272. doi:10.2307/507272. 
6. Weitzmann, Kurt (1977). "The Late Roman World". The Metropolitan Museum of Art Bulletin (The Metropolitan Museum of Art) 35 (2): 2–96. JSTOR 3259887. doi:10.2307/3259887. 
7. Wilber, Donald N. (xuño de 1940). "The Coptic Frescoes of Saint Menas at Medinet Habu". The Art Bulletin 22 (2): 86–103. doi:10.2307/3046689. 
8. Centre, UNESCO World Heritage. "Abu Mena". whc.unesco.org (en inglés). Consultado o 2017-09-17. 
9. "Abu Mena (Threats to the Site 2001)". UNESCO. UNESCO. Consultado o 30 de outubro de 2018. 
10. Ramadan, Ragab. "Funding issues threaten preservation of Christian sanctuary". Egypt Independent. Al-Masry Al-Youm. Arquivado dende o orixinal o 31 de outubro de 2018. Consultado o 30 de outubro de 2018. 
11. "Abu Mena(Egypt)". UNESCO. UNESCO. Consultado o 30 de outubro de 2018. 
12. "(PDF) Smart Sustainable Membrane for Historical Sites Conservation, Case Study: Abu Mena, Alexandria". ResearchGate (en inglés). Consultado o 2018-12-08. 

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Abu Mena

Bibliografía

• O'Brien, Harriet (18 de xuño de 2006). "The World's Most Remarkable Buildings Under Threat". The Independent. 
• ICOMOS Heritage at Risk 2001/2002
• Weitzmann, Kurt, ed., Age of spirituality: late antique and early Christian art, third to seventh century, núm. 591, 1979, Metropolitan Museum of Art, Nova York, ISBN 9780870991790

Ligazóns externas

• Abu Mena no centro do Patrimonio da Humanidade da UNESCO. Inclúe enlaces a fotos panorámicas de 360° do sitio