Latinisearring is it yn it Latyn omsette fan in namme, wurd as útdrukking.
Oanpassing fan de foarm
Men latinisearre meast de namme fan in skriuwer fan in yn it Latyn skreaun boek, doe't dy taal de lingua franca foar wittenskiplik wurk wie. It lei doe yn 'e reden en pas de auteursnamme oan dy taal oan. Dat waard foaral dien yn de 15e en 16e iuw yn de ynternasjonale fermiddens fan humanisten en wittenskippers. It ferlangen om mear yndruk te meitsjen kin in oar motyf west hawwe, mar dan fral yn letter iuwen.
De latinisearring kin basearre wêze op de oarspronklike foarm fan de namme. Dan is it meast de útgong dy't taheakke wurdt wylst ek wurdlûden feroarje kinne. Yn oare gefallen wurdt de namme fan de bertestêd of bertekrite ferlatynske (Arezzo, Nijmegen, Erpe, Canterbury), of gewoan de famyljenamme oerset (Latomus foar Metser). In útsûndering wie bygelyks Linnaeus: dy hjitte al fan Carl Nilson Linnaeus, in humanistyske namme dy't syn heit oannomd hie doe't it yn Sweden ferplicht waard om in famyljenamme te kiezen.
Bekende latinisearre nammen
Oersetting
Boppe is al sein dat latinisearring in letterlike oersetting wêze kin. Dan is fan foarmbehâld fansels gjin sprake mear.
- Nauta is in latinisearring, en letterlike Latynske oersetting, fan de namme Schipper. En Latomus fan Metser.
- De dichteresse Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans publisearre ûnder de Latynske oersetting fan har famkesnamme, M. Vasalis.
