Hoewol 't Elgar faak beskôge wurdt as in typysk Ingelske komponist, kamen de measte fan syn muzikale ynfloeden net út Ingelân mar út kontinintaal Europa. Hy fielde him in bûtensteander, net allinnich muzikaal, mar ek sosjaal. Yn muzikale rûnten dy 't dominearre waarden troch akademisy, wie er in autodidaktyske komponist. Yn it protestantske Grut-Brittannië waard syn roomsk-katolisisme yn guon rûnten mei erchtinken besjoen en yn 'e klassebewuste maatskippij fan it Victoriaanske en Edwardiaanske Grut-Brittannië wie er sels nei syn erkenning tige gefoelich foar syn sljocht hinne komôf. Dochs troude er mei de dochter fan in hege Britske legeroffisier, Caroline Alice Roberts. Hja ynspirearre him muzikaal likegoed as sosjaal, mar hy hie muoite om sukses te berikken oant syn fjirtiger jierren, doe 't nei in rige matich suksesfolle wurken syn Enigma Variations (1899) fuortdaliks populêr waard yn Grut-Brittannië en tal fan oare lannen.
Nei de Variations kaam er op in wurk foar koar, The Dream of Gerontius (1900), basearre op in roomsk-katolike tekst dy't wat ûnrêst feroarsake yn it Anglicaanske establishment yn Grut-Brittannië, mar it waard en is in wichtich safolste repertoirewurk yn Grut-Brittannië en op oare plakken. Syn lettere jûnfoljende religieuze koarwurken waarden goed ûntfongen, mar binne net opnommen yn it reguliere repertoire.
Edward en Alice Elgar, om 1891 hinne
Yn syn fyftiger jierren komponearre Elgar in symfony en in fioelekonsert dy't tige suksesfol wiene. Syn twadde symfony en sellokonsert waarden net fuortendaliks populêr en it duorre gâns jierren foardat se in fêst plak krigen yn it konsertrepertoire fan Britske orkesten. Elgars muzyk waard yn syn lettere libben foaral sjoen as muzyk foar in Britsk publyk. Nei syn dea waard syn wurk in generaasje lang net in protte spile. Yn de jierren 1960 feroare dat bot, holpen troch nije opnamen fan syn wurken. Guon fan syn wurken binne de ôfrûne jierren wer ynternasjonaal oppakt, mar de muzyk wurdt noch hieltyd mear yn Grut-Brittannië spile as earne oars.
Elgar wurdt beskreaun as de earste komponist dy't de grammofoan serieus naam. Tusken 1914 en 1925 makke er in rige akoestyske opnamen fan syn wurken. De yntroduksje fan de bewegende spoelmikrofoan yn 1923 makke in folle sekuerder lûdswerjefte mooglik en Elgar makke nije opnamen fan de measte fan syn grutte orkestwurken en fragminten út The Dream of Gerontius.
Elgar waard ûnderskieden mei de titel Master of the King's Musick (korrekte stavering!).
.svg){kind=small}
