۱۰۰ گیتاریست برتر تمام دوران، بر اساس مجله موسیقی رولینگ استون، رتبه‌بندی شده‌اند که اولین نسخه آن در سپتامبر ۲۰۰۳ در این مجله منتشر شده است.
اولین رتبه‌بندی توسط دیوید فریک در سال ۲۰۰۳ انجام شد، سپس دومین رتبه‌بندی در سال ۲۰۱۱ توسط هیئت داوران متشکل از موسیقیدانان تهیه گردید. این دو فهرست که تقریباً منحصر به هنرمندان راک و بلوز آنگلوساکسون است، توسط رسانه‌های مختلف مورد استناد واقع می‌شوند، اما در عین حال موضوع انتقاد نیز هستند.
تاریخچه و روش شناسی
در سال ۲۰۰۳، این رتبه بندی توسط دیوید فریک، یکی از کارمندان مجله ایجاد شد. انتشار فهرست تا سال بعد ادامه پیدا کرد، به طوری که نتیجه گیری آن مصادف با پنجاهمین سالگرد راک اند رول شد. نسخه های جدیدتر بر اساس رای ده ها نوازنده حرفه ای شناخته شده و مطرح انجام شده است. بنابراین رتبه بندی بسته به رأی دهندگان در معرض تغییر است.
زمانی که این رتبه بندی برای اولین بار منتشر شد، جیمی هندریکس مقام اول را به خود اختصاص داد و پس از آن دوان آلمن و بی بی کینگ قرار گرفتند. در سال ۲۰۱۱، زمانی که رتبه بندی جدید منتشر شد، فریک به ایده اولیه خود بازگشت و توضیح داد که اگرچه این کار در ابتدا برای او بامعنا و درست به نظر می رسید، اما به دو دلیل خود او از آن ناامید شده است. اولین مورد، تعداد نسبتاً کم از گیتاریست‌هایی است که می‌توان آنها را در این رتبه‌بندی گنجاند است، که صد نفر تعیین شده است. فریک تخمین زد که برای رعایت عدالت در مورد اکثر نوازندگان گیتاریست معاصر که تأثیر تعیین کننده ای داشته اند، لازم است بتوان رتبه بندی را با حداقل پانصد نوازنده منتشر کرد. فریک در نهایت، با بازگشت به ایده اولیه رتبه‌بندی‌اش، توضیح می‌دهد که اگر هندریکس همیشه به نظر او حق طبیعی داشتن مقام اول را دارد، دوست ندارد بین موارد بعدی تمایزی قائل شود و همه آنها را فقط یک «عدد» می‌داند که لزوما هیچ یک از دیگری بهتر نیست.
رتبه بندی سال ۲۰۰۳
رتبه بندی که توسط دیوید فریک در سال ۲۰۰۳ ایجاد شد:
رتبه بندی سال ۲۰۱۱
در اینجا "بهترین گیتاریستان" تاریخ بر اساس رتبه بندی رولینگ استون به روز شده در سال ۲۰۱۱ آورده شده است. این رتبه بندی به دنبال رتبه بندی چندین گیتاریست بزرگ مانند کارلوس سانتانا، ریچی بلک مور، جو پری، برایان می، ادی ون هالن و غیره ایجاد شد. این لیست شامل دو زن است: جونی میچل و بانی رایت.
پذیرش و بررسی
جیمی هندریکس، در صدر هر دو رده بندی است. در مصاحبه ای از او پرسیده‌اند: بهترین گیتاریست دنیا بودن چه حسی دارد؟ او پاسخ داد: نمی دانم، از روری گالاگر بپرس.
اگرچه رسانه های خاصی این دو رتبه را بدون اعتراض منتشر کردند، مخالفانی نیز در این وجود دارند. اولیویر نوک از فیگارو از آنها به خاطر عدم جسارتشان انتقاد می کند. چرا که تنها سه نفر از نوازندگان نامبرده زیر چهل سال سن دارند و شهرت اغلب بر استعداد ترجیح داده شده است. و همچنین تنها دو زن در لیست وجود دارند، که جونی میچل و بانی رایت هستند (و جوآن جت، که در نسخه ۲۰۰۳ حضور داشتند).
همچنین افراد لیست همگی آنگلوساکسون هستند، به استثنای علی فرکا توره که مالیایی است و در رده بندی دوم حذف شده است. همانطور که گاردین اشاره کرده است، اکثریت قریب به اتفاق ۱۳۵ نوازنده ای که در یکی از این دو لیست نام برده شده، آمریکایی هستند. همچنین حدود سی بریتانیایی، چهار کانادایی، یک ایرلندی و یک استرالیایی نیز حضور دارند. سبک های موسیقی انتخاب شده اساساً راک (و مشتقات آن) و بلوز هستند. برخی از نمایندگان موسیقی فولک، کانتری، سول یا فانک و جاز-راک نیز در لیست حضور دارند.
پیوند به بیرون
منابع
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Les 100 plus grands guitaristes de tous les temps selon Rolling Stone». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای فرانسوی، بازبینی‌شده در ۶ ژوئن ۲۰۲۴.
