گویش رامهرمزی (گویش رومزی) یکی از گویشهای زبان فارسی است که بین مردم بومی شهر رامهرمز در استان خوزستان به کار می‌رود.[۱][۲][۳][نیازمند یادکرد دقیق][نیازمند منبع]
جغرافیا
گویش رامهرمزی در شهر رامهرمز و بین بخشی از مردم رایج است.
- زینه zine / زن (زن خانه‌دار)
- خوار Xoar / خواهر
- دا da/ مادر
- بوآ boova / پدر
- برار berar / برادر
- جغله Jegele/ پسر بچه
- نیوا niva / نمی‌توان
- سیلا sila / سوراخ
- هُسیر hosir/ مادر زن یا مادر شوهر
- گو geo/ برادر
- دِدِی dedei/ خواهر
- دُور dour/ دختر
- کُر Kor/ پسر
- بِتی beti/ خاله
- هالو halou / دایی
- خور زمار xorzemar/ پسر خاله یا دختر خاله
- تاته tatah / عمو
- وازا vaza/ عموزاده
برخی از واژه‌های قدیم در گویش رامهرمزی
- چپیله chapila/ کوچهٔ دراز و باریک
- تنگاره tegara/ کوچهٔ باریک و پر پیچ.
- اشکنادش eshkanadesh/ شکستش
- دَک dak/ لرزان
- لیش lis/ بد، تنبل، کثیف…
منابع
- ↑ «گویش رامهرمزی، نورالله گرشاسبی، جلد۱» (PDF).
- ↑ خانلری، پرویز، زبان‌شناسی و زبان فارسی، تهران: انتشارات توس، چاپ ششم، 1373.
- ↑ سین یوسفی فرهنگ عامیانهٔ مردم رامهرمز، قم: نشر مقام محمود، چاپ اول، 1387.(ص ۲۲،۲۳).
