PROFILBARU.COM

کشاورزی دریایی (به انگلیسی:Mariculture) شاخه ای تخصصی از آبزی پروری (شامل آبزی پروری آب شیرین) است که شامل «کشت» موجودات دریایی برای غذا و سایر محصولات حیوانی، در بخش‌های بسته از اقیانوس باز (offshore mariculture)، مزارع پرورش ماهی ساخته شده در آب‌های ساحلی (کشاورزی در نزدیک ساحل: inshore mariculture) یا در مخازن مصنوعی، حوضچه‌ها یا Raceway (aquaculture)هایی که با آب دریا پر شده‌اند (کشاورزی در ساحل:onshore mariculture) نیز می‌شود. نمونه‌ای از کشاورزی در ساحل پرورش ماهی‌های دریایی، از جمله باله‌ماهی‌ها و آبرزیان صدف‌داری مانند میگو، یا صدف چروک و جلبک دریایی در استخرهای آب شور است. محصولات غیرغذایی تولید شده توسط دریانوردی عبارتند از: پودر ماهی، آگار، جواهرات (به عنوان مثال: مرواریدهای پرورشی)، و لوازم آرایشی.

روش‌ها

صدف

مانند کشت جلبک، صدف‌ها را می‌توان به روش‌های مختلف پرورش داد: روی طناب، کیسه یا قفس، یا مستقیماً روی (یا درون) بستر و سازه‌ای جزر و مدی. پرورش صدف‌ها به خوراک یا کود، یا حشره‌کش‌ها یا آنتی‌بیوتیک‌ها نیاز ندارد، که باعث می‌شود آبزی‌پروری صدف‌ها (یا «کشاورزی‌درایی») به یک سامانه خود پشتیبانی تبدیل شود.^[۱] صدف‌ها همچنین می‌توانند در تکنیک‌های کشت چند گونه‌ای مورد استفاده قرار گیرند، جایی که صدف‌ها می‌توانند از ضایعات تولید شده توسط ارگانیسم‌های سطح پروردگی بالاتر استفاده کنند.

جستارهای وابسته

منابع

ویکی‌پدیای انگلیسی:

↑ McWilliams, James (2009). Food Only. New York: Little, Brown and Company. ISBN 978-0-316-03374-9.

منابعی برای مطالعه بیشتر

متون و ژورنال‌های علمی

متون علمی در مورد کشاورزی دریایی را می‌توان در مجلات علمی زیر یافت:

Applied and Environmental Microbiology
Aquaculture (journal)|Aquaculture
Aquaculture Research
Journal of Marine Science
Marine Resource Economics
Ocean Shoreline Management
Journal of Applied Phycology
Journal of Experimental Marine Biology and Ecology
Journal of Phycology
Journal of Shellfish Research
Reviews in Fish Biology and Fisheries
Reviews in Fisheries Science

[1] McWilliams, James (2009). Food Only. New York: Little, Brown and Company. ISBN 978-0-316-03374-9.

[۱]