نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق

نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق 中国人民解放军空军
نشان نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق
بنیان‌گذاری	۱۱ نوامبر ۱۹۴۹؛ ۷۵ سال پیش (۱۹۴۹-11}})
کشور	چین
وفاداری	حزب کمونیست چین
رسته	ارتش آزادی‌بخش خلق
گونه	نیروی هوایی
نقش	جنگ هوایی، نیروهای هوابرد، پدافند هوایی
اندازه	۴۰۰٬۰۰۰ نفر پرسنل فعال (۲۰۲۰)[۱] ۳٬۳۷۰+ هواگرد نظامی (۲۰۲۰)[۲]
نبردها	جنگ کره جنگ ویتنام جنگ چین و ویتنام
فرماندهان
فرمانده	ارتشبد چانگ دینگکیو
کمیسار سیاسی	ارتشبد یو ژانگفو
نشان
پرچم
نشان
Low Visibility Roundel
ناوگان هوایی
جنگنده	شیان جی‌اچ-۷
بمب‌افکن	شیان جی‌اچ-۷، اچ-۶
هواپیمای الکترونیک	KJ-200، KJ-500، KJ-2000، توپولف-۱۵۴
شکاری	چنگدو جی-۷، شین‌یانگ جی-۸، چنگدو جی-۱۰، شنیانگ جی-۱۱، شنیانگ جی-۱۶، چنگدو جی-۲۰، سوخو-۲۷، سوخو-۳۰، سوخو-۳۵، سوخو-۳۴
بالگرد	سوپر فرلون، Harbin Z-9
هواپیمای رهگیر	شین‌یانگ جی-۸
هواگرد آموزشی	هانگدو جی‌ال-۱۰, هانگدو جی‌ال-۸, گوییژو جی‌ال-۹
هواپیمای باری	شیان وای-۲۰، Shaanxi Y-9، Shaanxi Y-8، شیان وای-۷، ایلیوشین ایل-۷۶
هواپیمای سوخت‌رسان	شیان اچ-۶، ایلیوشین-۷۸

نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین (به چینی: 中国人民解放军空军) بخش هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق چین می‌باشد. این نیرو تا سال ۲۰۲۰ دارای بیش از ۴۰۰٬۰۰۰ نفر پرسنل فعال و بیش از ۳٬۳۷۰ فروند هواگرد نظامی است.^[۳] نیروی هوایی چین، دارای ۵ شاخهٔ اصلی، شامل شاخهٔ هوانوردی، شاخهٔ موشک‌های هوابه‌هوا، شاخهٔ رادار، شاخهٔ نیروهای هوابرد و شاخهٔ توپ‌های ضدهوایی است.^[۳]

تجهیزات

نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق ناوگان بزرگ و متنوعی از بیش از ۳۰۱۰ هواپیما را اداره می‌کند که از این تعداد حدود ۲۱۰۰ هواپیمای جنگی (جنگنده، تهاجمی و بمب‌افکن) هستند.^[۴] به نوشتهٔ مؤسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک، خلبانان رزمی نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق، به‌طور متوسط ۱۰۰–۱۵۰ ساعت پرواز در سال انجام می‌دهند.^[۴]

تجهیزات فعلی

چنگدو جی-۲۰

سوخو-۳۰

اچ-۶

هواگرد	سازنده	نوع	نسخه	تعداد فعال	نکات
بمب افکن
شیان اچ-۶	چین	بمب‌افکن راهبردی		۱۷۶+[۵]	نسخه چینی توپولف تو-۱۶
شیان جی‌اچ-۷	چین	جنگنده-بمب‌افکن		۱۴۰[۵]
جنگنده
چنگدو جی-۷	چین	جنگنده		۳۴۰[۵]	نسخه چینی میگ-۲۱
چنگدو جی-۱۰	چین	جنگنده چندمنظوره		۵۴۸+^[circular reference]
چنگدو جی-۲۰	چین	جنگنده برتری هوایی		+۱۱۰[۵]	هواگرد رادارگریز.
شین یانگ جی-۸	چین	رهگیر		۹۸[۵]
شنیانگ جی-۱۱	چین	جنگنده برتری هوایی		۴۴۰^[circular reference]	نوع دارای مجوز از سوخو-۲۷.
شنیانگ جی-۱۶	چین	جنگنده ضربتی		۱۷۲+[۵]
سوخو-۲۷	روسیه	جنگنده برتری هوایی	Su-27UBK	۳۲[۵]
سوخو-۳۰	روسیه	جنگنده برتری هوایی	Su-30MKK	۷۳[۵]
سوخو-۳۵	روسیه	جنگنده برتری هوایی		۲۴[۵]
آواکس
شانشی وای-۸	چین	آواکس	KJ-200	۱۱[۶]
شانشی وای-۹	چین	آواکس	KJ-500	۱۴[۶]
ایلیوشین ایل-۷۶	روسیه	آواکس	KJ-2000	۴[۶]	نسخه‌ای از ایلیوشین ایل-۷۶ دارای رادار چینی.
شناسایی
شانشی وای-۸	چین	مراقبت		۱[۶]
بمباردیه چلنجر ۸۵۰	کانادا			۵[۶]
جنگ الکترونیک
شانشی وای-۸	چین	جنگ الکترونیک		۱۷[۶]

منابع

1. International Institute for Strategic Studies (2020). The Military Balance. Vol. 120. p. 264. doi:10.1080/04597222.2020.1707967. S2CID 219627149.
2. International Institute for Strategic Studies (2020). The Military Balance. Vol. 120. p. 265. doi:10.1080/04597222.2020.1707967. S2CID 219627149.
3. Rupprecht, Andreas (29 October 2018). Modern Chinese Warplanes:Chinese Air Force - Aircraft and Units. Harpia Publishing. p. 139. ISBN 978-0-9973092-6-3.
4. مؤسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک: تراز نظامی ۲۰۱۴، ص. ۲۳۶.
5. International Institute for Strategic Studies: The Military Balance 2022, p.261
6. "World Air Forces 2022". Flightglobal Insight. 2022. Retrieved 6 May 2022.

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «People's Liberation Army Air Force». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در دسامبر ۲۰۱۲.