نودل برنج (انگلیسی: Rice noodles) نودلی است که از مواد اولیه، آرد برنج و آب تهیه می‌شود. برخی اوقات جهت بهبود شفافیت یا افزایش بافت ژلاتینی و جویدنی، به آن موادی همچون تاپیوکا یا نشاسته ذرت اضافه می‌کنند. مصرف این نوع نودل بیشتر در چین، هند و جنوب شرق آسیا رایج است. نودل برنج در شکل، ضخامت و بافت‌های گوناگونی به صورت تازه، منجمد یا خشک‌شده در دسترس هستند. نودل برنج، قابلیت فسادپذیری بالایی دارد و عمر ماندگاری آنها ممکن است تنها برای چند روز باشد.
تاریخچه
عقبه نودل برنج به دوران چین در دودمان چین بازمی‌گردد، آن دورانی که مردم چین شمالی به جنوب هجوم آوردند. به‌طور معمول در چین شمالی به خاطر شرایط آب و هوایی، کشت گندم و ارزن را به خاطر اینکه در آب و هوای سرد قابل پرورش هستند، ترجیح می‌دهند درصورتیکه در چین جنوبی، برنج را که در آب و هوای گرم قابل رشد می‌باشد، مدنظر قرار می‌دهند. بنابر روال معمول، نودل از گندم تهیه می‌گردید و در سراسر چین شمالی به مصرف می‌رسید و برای وفق پذیری این خوراکی با برنج، آشپزهای چین شمالی تلاش کردند «نودل» را با بکارگیری برنج درست کنند و بدین نحو نودل برنج به وجود آمد. با گذشت زمان نودل برنج و روش‌های فراوری آنها در سراسر جهان مطرح گردید و به‌طور خاص در منطقه جنوب شرق آسیا، به غذایی محبوب تبدیل گشت.[۱]
جستارهای وابسته
پانویس
منابع
- ↑ Liu, Y.L. (2010). Processing technology of rice and its products. China: China Light Industry Press. pp. 84–85.
پیوند به بیرون
