کریم عبدالجبارامویپی لیگ شد، اما در میانهٔ بازی ۵، سنتر لیکرز دچار آسیب دیدگی شدید از ناحیهٔ مچ پا شد.[۲] با این حال او موفق شد در کوارتر چهارم به بازی برگردد تا لیکرز را به پیروزی و برتری ۳–۲ در این سری بهترین از هفت برساند.[۲] اما لیکرز باید برای انجام بازی ششم به فیلادلفیا سفر می‌کرد. عبدالجبار از فهرست تیم برای بازی ششم خارج شد، گرچه بیلی کانینگهام، سرمربی سونتی‌سیکسرز گفت: «تا زمانی که هواپیمای آن‌ها فرود نیاید و او حضور نداشته باشد، من باور نمی‌کنم که او بازی نخواهد کرد». اما همان‌طور که مشخص شد، کریم این سفر را انجام نداد و در صورت نیاز به انجام بازی ۷، حضور او در ترکیب تیم در هاله‌ای از ابهام قرار داشت.
در بازی ۶، مجیک جانسون عملکرد فوق‌العاده‌ای داشت و شاید بتوان این بازی او را عالی‌ترین بازی دوران فعالیت حرفه‌ای وی دانست.[۲] در این بازی بیرون از خانه، جانسون (به عنوان یک گارد تازه‌کار و سال اولی ۲ متر و ۶ سانتی‌متری) بازی را در پست سنتر آغاز کرد و در پایان با عملکردی برجسته در هر پنج پست به ایفای وظیفه پرداخت.
جانسون با به دست آوردن امتیاز زیاد ۴۲ و انجام تعداد ریباند بالا (۱۵ ریباند) - و دادن هفت پاس گل - لیکرز را به مقام قهرمانی NBA رساند. همچنین جمال ویلکس با ۳۷ امتیاز و ۱۰ ریباند،[۳] و نورم نیکسون نیز از دیگر بازیکنان مؤثر لیکرز در این دیدار بودند. جیم چونز در دفاع از دارل داوکینز، سنتر سونتی‌سیکسرز عملکرد قدرتمندانه‌ای از خود ارائه داد، در حالی که مارک لندسبرگر در حال بازگشت از روی نیمکت بود و برد هالند از فرصت کمی که به او داده شده بود بهره برد و هشت امتیاز کلیدی را به‌دست‌آورد.[۳]
عملکرد برجستهٔ مجیک جانسون در بازی شمارهٔ ۶ و این سری، وی را باارزش‌ترین بازیکن فینال‌های ان‌بی‌ای ۱۹۸۰ کرد. آنچه عملکرد جانسون را خیلی برجسته کرد، بازی او به عنوان یک بازیکن تازه‌کار و سال اولی بود – و در واقع کسی که تنها دو سال بود که دانشگاه را ترک کرده بود و تنها ۲۰ سال سن داشت. جانسون در سال ۲۰۱۱ گفت: «جمال ویلکس بازی باورنکردنی داشت». «همه در مورد ۴۲ امتیاز من صحبت کردند، اما برد این بازی حاصل تلاش او [و کسب ۳۷ امتیازش] نیز بود.»[۳]
در بازی ۴ فینال‌های ۱۹۸۰، جولیوس اروینگ حرکت مشهور به Baseline move را انجام داد، حرکت لی آپ ریورس (پرتاب پشت به حلقه) از پشت تخته که به نظر می‌رسید از قانون جاذبه تبعیت نمی‌کند.[۴]برنت ماسبورگر، گویندهٔ تلویزیون پخش کنندهٔ بازی، یادآوری کرد که اروینگ در دوران بازی خود در ای‌بی‌ای نیز تقریباً به صورت همیشگی چنین حرکاتی را انجام می‌داد – اما ای‌بی‌ای در آن روزها هیچ قراردادی با تلویزیون‌های کشور نداشت و بازی‌های آن تصویر برداری نمی‌شدند.[۵] این حرکت وی در بازی چهارم، که در یک بازی پخش شده برای مخاطبان تلویزیون ملی صورت پذیرفت، احتمالاً مشهورترین و به‌یاد ماندنی‌ترین حرکت جولیوس اروینگ می‌باشد.[۶][۷]
همچنین این نخستین سری بازی‌های پایانی NBA می‌باشد که در آن از خط سه امتیازی استفاده می‌شد که در آن فصل برای نخستین بار در زمین‌های بازی ان‌بی‌ای از آن رونمایی شده بود.[۸]
