شُکر یا شُکران یک مفهوم اخلاقی است که در مقابل کُفران به کار میرود.[۱] معنای لغوی آن سپاسگزاری کردن[۲] و ثنای جمیل و ذکر نیکو[۳] است. شُکر همچنین در عرفان اسلامی بهعنوان یکی از منازل مهم سلوک الیالله مطرح شدهاست.[۱]
پانویس
↑ ۱٫۰۱٫۱استاد باقر، محسن (پاییز ۱۳۷۹). «جایگاه شکر در سلوک اخلاقی». رشد آموزش معارف اسلامی. پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی (۴۲). دریافتشده در ۲۲ شهریور ۱۳۹۶.