خط لوله اتیلن غرب نام یک خط لوله و مجموعه‌ای از کارخانه‌های پتروشیمی در غرب، شمال غربی و جنوب غربی ایران است.
دولت ایران در آبان ۱۳۸۱ تصمیم گرفت گاز اتیلن را از منطقهٔ عسلویه در شرق استان بوشهر به استان‌های خوزستان، لرستان، چهارمحال و بختیاری، کهگیلویه و بویراحمد، کرمانشاه، کردستان و آذربایجان غربی انتقال دهد.
شرکت سازنده این طرح شرکت ملی صنایع پتروشیمی ایران نام دارد و سرمایه اولیه آن سه هزار میلیارد ریال بوده‌است.
تأمین‌کننده‌های اصلی اتیلن این خط لولهٔ ۱۲۰۰ کیلومتری، پتروشیمی کاویان در بوشهر و پتروشیمی اروند در خوزستان هستند. در زمینه سودده بودن این خط لوله ابهاماتی وجود دارد.[۱]
قرار است با راه‌اندازی این خط لوله تولیدات مجتمع‌های پتروشیمی جنوب ایران به مصرف صادرات برسد و تولیدات پتروشیمی غرب ایران افزون بر مصرف داخلی، به کشورهای همسایه از جمله عراق، ترکیه، گرجستان و ارمنستان نیز صادر شود.[۲]
کارخانه‌های پتروشیمی خط لوله غرب
شمار کارخانه‌های پتروشیمی اعلام‌شده برای این طرح میان ۵ تا ۱۲ (به اضافه کازرون) در نوسان بوده که مشخصات ۱۱ کارخانه عمده به این شرح است:
پتروشیمی «کاویان» به عنوان بزرگ‌ترین واحد تولیدکننده الفین با ظرفیت تولید سالانه دو میلیون تن اتیلن، و پتروشیمی گچساران با تولید یک میلیون تن اتیلن در سال تأمین‌کننده خوراک اولیه سایر طرح‌های پتروشیمی غرب به‌شمار می‌روند.
منابع
پیوند به بیرون
نقشه مسیر خط لوله اتیلن غرب (در تابناک)
- ↑ تابناک، نتیجه کلید خوردن سیاسی پروژه‌های غیراقتصادی: اتیلن غرب بایگانی‌شده در ۲۹ اکتبر ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine، بازدید: دسامبر ۲۰۰۸.
- ↑ پترونت بایگانی‌شده در ۶ فوریه ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine، بازدید: دسامبر ۲۰۰۸.
