مطابق تعریف اعلامیه حمایت از بیخانمانهای مک کینی-ونتو، بیخانمان به فرد یا افرادی گفته میشود که فاقد یک محل ثابت، همیشگی و مناسب برای اقامت شبانه خود هستند.
بیخانمانی به عنوان یک مسئله ملی در دههٔ ۷۰ میلادی (سال ۱۸۷۰) مطرح گردید.[۱] بسیاری از افراد بی خانمان در مناطق شهری در حال ظهور مانند شهر نیویورک زندگی میکردند. رکود بزرگ اقتصادی در دههٔ ۳۰ میلادی (۱۹۳۰) منجر به یک فقر ویران کنندهٔ فراگیر، گرسنگی و بیخانمانی گردید. بیش از دو میلیون نفر بیخانمان مهاجرت در سراسر ایالات متحده وجود داشت.امریکا یک کشور با آمار بالای بی خانمانی در جهان میباشد که از علت های آن میتوان به جمعیت بالای پناهندگان و افراد معتاد و افراد دارای مشکلات روانی اشاره کرد
آمار و جمعیت
به دست آوردن یک آمار کاملاً دقیق و جامع برای هر اجتماعی دشوار است، مطالعه، به ویژه هنگامی که موضوع اندازهگیری واقعیتهای پنهان مبهم و نامنظم از بیخانمانها در میان باشد. همه آمارها و ارقامهای داده شده بر اساس تخمین هستند. علاوه بر این تخمینها نشان دهندهٔ میانگین ملی هستند، به طوری که مقادیر عددی آن میتواند به آسانی از منطقهای به منطقهٔ دیگر تغییر کند.[۲]
دیگر آمارها
تعداد کل
در طی سال (اکتبر ۲۰۰۹ - سپتامبر ۲۰۱۰)، گزارش ارزیابی سالانه بیخانمانها در سال ۲۰۱۰ نشان میدهد که ۵۸۰٬۴۶۶ نفر به صورت مجزا هر کدام تجربهٔ بیخانمان بودن را داشتهاند که البته این وضعیت برای اغلب آنها به صورت موقتی بودهاست[۵][۶] اکثر آنها بی خانمان بهطور موقت. جمعیت بیخانمانهای دایمی در ایالات متحده از ۱۷۵٬۹۱۴ نفر در سال ۲۰۰۵ به ۱۲۳٬۸۳۳ در سال ۲۰۰۷ رسیدهاست.[۷]
۲۳ درصد از آنها را خانوادههای دارای فرزند تشکیل میدهند (این بخش سریعترین بخش در حال رشد است).
۵ درصد افراد زیر سن قانونی بدون والدین یا همراه بزرگسالان هستند.
۳۹ درصد از کل جمعیت بیخانمانها کودکان زیر ۱۸ سال هستند.
وضعیت تأهل
بر اساس گزارش NCHWIH:
۲۴درصد متأهل هستند.
۷۶ درصد مجرد هستند.
۶۷٫۵ درصد از مردان مجرد هستند.
۳۲٫۵ درصد زنان مجرد هستند.
نژاد و قومیت
با توجه به گزارش SAMHSA که در سال ۲۰۱۰ منتشر شدهاست بر اساس آمار گرفته شده در سال ۲۰۰۸ برای ساکنینی که حداقل مدت مشخصی در سرپناههای اضطراری ایالات متحده ساکن بودهاند (حداقل شش ماه یا بیشتر):