بحران بانکی ونزوئلا در سال ۱۹۹۴ (انگلیسی: Venezuelan banking crisis of 1994) هنگامی رخ داد که دولت کنترل تعدادی از بانک‌های ونزوئلا را به دست گرفت. اولین بانکی که در ژانویه ۱۹۹۴ شکست خورد، بانکو لاتینو، دومین بانک بزرگ این کشور بود. بعداً، دو بانک که ۱۸٪ از کل سپرده‌ها را تشکیل می‌دادند (Banco Consolidado و Banco de Venezuela) نیز شکست خوردند.[۱] در ۹ اوت ۱۹۹۴، بانکو دو ونزوئلا دهمین بانکی شد که دولت ونزوئلا در جریان بحران نجات داد، و دولت اکثریت سهام را با قیمت تقریبی ۲۹۴ میلیون دلار بر عهده گرفت.[۲] در کل، بین ژانویه ۱۹۹۴ و اوت ۱۹۹۵، ۱۷ بانک از ۴۹ بانک تجاری کشور و همچنین برخی شرکت‌های تابعه شکست خورده‌اند - که ۵۳ درصد از دارایی‌های سیستم را نشان می‌دهد.[۳] برآورد هزینه کل کمک هزینه از ۱۸ تا ۳۱ درصد تولید ناخالص داخلی است.[۴] یک تخمین هزینه کل نجات مالی بانک را ۱٫۸ تریلیون بولیوار یا ۱۲ میلیارد دلار نشان می‌دهد.[۱]
↑Molina, C.A. (2002), "Predicting bank failures using a hazard model: the Venezuelan banking crisis", Emerging Markets Review, Volume 3, Issue 1, 1 March 2002, Pages 31-50
↑Maxfield, Sylvia (2003), "When do voters matter more than cronies in developing countries? The politics of bank crisis resolution", in Critical issues in international financial reform (R. Albert Berry, Gustavo Indart, eds.), Transaction Publishers, p272
