وی در سال ۱۲۷۳ قمری (۱۸۵۷ میلادی) که اختلاف بین انگلیس و ایران بر سر قضیه هرات شدت گرفت و قشون انگلیس برای تصرف بوشهر وارد شدند کدخدای اَهرَم بود[۱] که به اتفاق پدر خود و چهارصد نفر تفنگچی برای نبرد با انگلیسها به بوشهر در قلعه بهمنی آمدند و بعد پدر و پسر به اتفاق شیخ حسین چاهکوتاهی با تفنگهای فتیلهای خود از یک طرف و از طرف دیگر انگلیسها که به تفنگها و توپهای آخرین سیستم مسلح و مجهز بودند جنگ را آغاز نمودند در این جنگ هر سه نفر مخصوصاً احمد خان رشادت فوقالعادهای ابراز نمود و هفتصد و چهل تن از سپاه انگلیس را کشتند.
احمد خان در ۱۱ ربیع الاول ۱۲۷۳ در نبرد با انگلیسیها در قلعه ریشهر کشته شد.[۲]
احمد خان طبع موزونی نیز داشت وی در پاسخ منشی قنسول انگلیس مبنی بر کنارهگیری از جنگ فیالبداهه پاسخ داده بود:
احمد ای آنکه شاه خوبانی
بیبی بخت باد دمسازت
چار آسیم، ما نمیترسیم
از سه لکاته و دو سربازت
پس از کشته شدن احمدخان در میدان جنگ، اشعار زیر در میان مردم بیاد او مترنم گشت: