ابراء |
| حوزه | حقوق |
|---|
| معنی لغوی | چشم پوشی |
|---|
| ریشه زبانی | عربی |
|---|
اِبراء اصطلاحی است در فقه و حقوق مدنی ایران به معنی چشم پوشی اختیاری ِ طلب‌کار از طلب خود نسبت به شخص یا اشخاص دیگر.[۱] ابراء از اسباب سقوط تعهدات محسوب می‌رود و در فقه آن را به اسقاط ما فی الذمه تعبیر می‌کنند، یعنی اسقاط[۲] چیزی که بر ذمه است. ابراء نوعی ایقاع است و برابر حقی که مورد ابراء قرار می‌گیرد هیچ عوضی وجود ندارد.[۳] ناصر کاتوزیان ابراء را چنین تعریف می‌کند:ابراء ایقاعی است رایگان که به موجب آن طلب‌کار از حق خویش می‌گذرد.[۴]
تعریف
طبق ماده ۲۸۹ قانون مدنی: «ابراء عبارت از این است که داین از حق خود به اختیار صرف نظر نماید.».
اِبراء در لغت به معنی پاک کردن و بیزار ساختن است. ابراء یک عمل حقوقی یک جانبه (ایقاع) است و احتیاج به رضایت مدیون ندارد: همین که بستانکار قصد خود را بر صرف نظر کردن از دین به نحوی از انحاء اعلام کند، دین ساقط می‌شود، اگر چه متعهد به آن راضی نباشد.[۵]
پانویس
- ↑ ابراء عبارت است از اینکه دائن از دین خود به اختیار صرف‌نظر کند-ماده ۲۸۹ قانون مدنی
- ↑ از بین بردن حق یا ملکیت توسط صاحب آن حق
- ↑ شرایع‌الاسلام جلد ۴. ص ۲۴۲ (دائرة المعارف فقه اسلامی)
- ↑ کاتوزیان، حقوق مدنی، ایقاع، ۳۵۳.
- ↑ صفایی، سید حسین. حقوق مدنی. انتشارات میزان. ص. ۲۷۶.
منابع
