در دهه هفتاد میلادی، آبراهامیان از فعالان و اعضای کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی بود که با حکومت محمدرضا پهلوی مخالف بودند.[۵] در نیویورک و در سال ۱۳۵۴ (۱۹۷۶) او نایب رئیس «کمیته برای آزادی هنر و اندیشه در ایران (CAIFI)» به عنوان بخشی از «حزب کارگران سوسیالیست»، حزبی تحت تأثیر از تروتسکیسم بود. کمیته مربوط که از سال ۱۳۵۱ ریاست رضا براهنی و کی بویل را داشت، توانسته بود در خارج از ایران مجموعه‌ای از بیانیه‌های نهادهای حقوق بشری را برای فشار به حکومت پهلوی صادر کند.[۴][۸] آنچه بیش از هر موضوع دیگری نگرش تاریخ‌نگاری یرواند آبراهامیان را از دیگر پژوهندگان تاریخ معاصر ایران متمایز می‌سازد، تحریف خاص اوست بر مبانی اجتماعی تحولات سیاسی ادوار مورد بحث. توجهی که در درجه اول خود را به صورت احتراز از تأکید بر نقش تحولات خارجی بر دگرگونی‌های داخلی کشور نشان می‌دهد و آن گاه در بررسی تأثیر تنش‌های اجتماعی بر چگونگی شکل‌گیری حرکت‌های سیاسی.[۹] علایق آکادمیک آبراهامیان عموماً تحت تأثیر نگاه و فعالیت‌های سیاسی او بوده است.[۵] وی در دانشگاه‌های پرینستون و آکسفورد به تدریس «تاریخ ایران» پرداخت[۶] و در کالج باروک دانشگاه نیویورک (CUNY) به تدریس تاریخ جهان و خاورمیانه مشغول است.[۷] به شکل عمومی او دیدگاهی همدلانه نسبت به حزب توده دارد.[۱۰]
آبراهامیان خودش را در زمینه سیاسی یک سوسیال دموکرات می‌داند و در آثارش نیز به دنبال یک تفسیر نئومارکسیستی و طبقاتی از ایران است.[۱۱]
↑Ricks, Thomas M. (Spring 1983). "Reviewed Work: Iran between Two Revolutions by Ervand Abrahamian". Middle East Journal. 37 (2): 268–270. JSTOR4326573. For the Iranian specialist well-acquainted with Professor Abrahamian's past and present published materials, the decision to follow the lead of E. P. Thompson's neo-Marxist approach throughout the book comes as no surprise.
↑McLachlan, Keith (Spring 1983). "Reviewed Works: Iran Since the Revolution. by Sepehr Zabih; Iran between Two Revolutions. by Ervand Abrahamian". International Affairs. 59 (2): 305–306. doi:10.2307/2620007. JSTOR2620007. Professor Abrahamian proposes that a neo-Marxist approach to contemporary Iranian history is the only one compatible with persuasive socio-political analysis.
↑ ۴٫۰۴٫۱McDonald, Lawrence P. (1977). Trotskyism and Terror: The Strategy of Revolution. Washington, D.C.: ACU Education and Research Institute. pp. 35-36.
↑ ۶٫۰۶٫۱۶٫۲یرواند آبراهامیان (۱۳۷۷)، «دربارهٔ نویسنده»، ایران بین دو انقلاب، ترجمهٔ احمد گل‌محمدی، محمدابراهیم فتاحی، نشر نی، ص. صفحهٔ نه، شابک۹۶۴-۳۱۲-۳۶۳-۴
↑Alimagham, Pouya (2020). Contesting the Iranian Revolution: The Green Uprisings. Cambridge University Press. p. 27. ISBN978-1-108-47544-0. ...Ervand Abrahamian, the eminent historian of modern Iran, noted...
