یادگیری آوایی (به انگلیسی: Vocal learning) توانایی تغییر صداهای آکوستیک و نحوی، به دست آوردن صداهای جدید از طریق تقلید و تولید آواها است. آواسازی در این مورد فقط به صداهایی اشاره دارد که توسط اندام صوتی (حنجره پستانداران یا سوتک پرندگان) ایجاد میشود، در مقابل لبها، دندانها و زبان، که بهطور قابل ملاحظهای به کنترل حرکتی کمتری نیاز دارند.[۱] یک ویژگی نادر، یادگیری آوازی یک بستر حیاتی برای زبان گفتاری است و بر خلاف طیف گستردهای از گونههای آوازی، تنها در هشت گروه جانوری شناسایی شدهاست. اینها شامل انسانها، خفاشها، آببازسانان، نوک پاها (فوکها و شیرهای دریایی)، فیلها و سه گروه پرنده دوردست از جمله پرندگان آوازخوان، طوطیها و مرغ مگس هستند. یادگیری صوتی متمایز از یادگیری شنیداری است، یا توانایی ایجاد خاطرات صداهای شنیده شده، یک ویژگی نسبتاً رایج که در همه مهرهداران آزمایش شده وجود دارد. به عنوان مثال، سگها را میتوان برای درک کلمه "نشستن" آموزش داد، حتی اگر کلمه انسان در کارنامه شنوایی ذاتی آن (یادگیری شنیداری) نباشد. با این حال، سگ برخلاف زبانآموزان آوازی که میتوانند کلمه "نشستن" را تقلید کنند، نمیتواند آن را تولید کند.