یک کلید اصلی (به انگلیسی: Primary key) در مدل رابطه‌ای پایگاه‌های داده، یک گزینه خاص از مجموعه حداقلی ویژگی‌ها (ستون‌ها) است که به صورت یکتا یک چندتایی (سطر) را در یک رابطه (جدول) شناسایی می‌کند.[الف][۱] به صورت غیررسمی، یک کلید اصلی همان «ویژگی‌هایی است که یک رکورد را شناسایی می‌کند» و در حالات ساده فقط یگ ویژگی ساده است: یک id یکتا. به صورت رسمی‌تر، یک کلید رسمی یک گزینه از کلید خواهان است (فراکلید حداقلی)؛ هر کلید خواهان دیگر یک کلید جایگزین (به انگلیسی: alternate key) است.
یک کلید اصلی می‌تواند شامل مشاهدات جهان واقعی باشد، در این صورت به آن کلید طبیعی (به انگلیسی: natural key) می‌گویند، درحالکیه ویژگی‌ای که برای عمل به صورت یک کلید ساخته شده‌است و برای شناسایی چیزی در خارج از پایگاه داده به کارنمی‌رود، کلید وکیل (به انگلیسی: surrogate key) نام دارد. برای مثال، برای یک پایگاه داده از افراد (در یک ملیت)، زمان، مکان و محل تولد می‌تواند یک کلید طبیعی باشد.[ب] کدملی مثال دیگری از ویژگی‌هایی است که می‌تواند به عنوان کلید طبیعی استفاده شود.
پانویس
- ↑ اصطلاحات مرتبط به صورت نظری به ترتیب (رابطه، چندتایی، رابطه) و به صورت ملموس (ستون، ردیف، جدول) است.
- ↑ اگر دقیق‌تر بگوییم، دو نفر نمی‌توانند دقیقاً در یک محل و در یک لحظه متولد شود.
منابع
