کشتار و قتل‌عام در طول جنگ فلسطین در سال ۱۹۴۸ منجر به کشته شدن صدها غیرنظامی و سربازان غیرمسلح شد.[۱]
حجم و تعداد
کشتارها و قتل‌عام‌ها
به گفته چندین مورخ، بین ۱۰ تا ۷۰ قتل‌عام در طول جنگ ۱۹۴۸ رخ داد.[۲][۳][۴] به گفته بنی موریس، سربازان یه شو حدود ۸۰۰ غیرنظامی عرب و اسیر جنگی را در ۲۴ قتل‌عام کشتند.[۲] آریه یزثاکی، ۱۰ قتل‌عام بزرگ با بیش از ۵۰ قربانی را فهرست کرده است.[۵]سلمان ابو سته، محقق فلسطینی، ۳۳ قتل‌عام را فهرست می‌کند که نیمی از آنها در دوران جنگ داخلی رخ داده است.[۵]صالح عبدالجواد ۶۸ روستا را فهرست می‌کند که در آنها کشتار بی‌رویه زندانیان و غیرنظامیان صورت گرفته است، جایی که هیچ تهدیدی برای یه شو یا سربازان اسرائیلی وجود نداشته است.[۶]
قتل‌عام‌ها و حملات اصلی علیه غیرنظامیان یهودی، قتل‌عام پالایشگاه نفت حیفا بود که در آن ۳۹ یهودی توسط کارگران عرب پس از پرتاب بمب به میان جمعیت توسط اعضای ایرگون کشته شدند و کشتار کفار عتصیون که در آن حدود ۱۲۰ تا ۱۵۰ نفر از ساکنان و مدافعان توسط نیروهای نامنظم عرب کشته شدند. بر اساس برخی گزارش‌ها با مشارکت سربازان لژیون عرب. قتل‌عام کاروان پزشکی هداسا، با ۸۰ کشته، شامل کشتار دسته جمعی پرسنل پزشکی توسط اعراب بود.[۷][۸][۹]
به گفته رزماری اسبر، هم آرشیوهای اسرائیل و هم به شهادت فلسطینی‌ها، قتل‌ها در بسیاری از روستاهای عرب تأیید می‌شود.[۱۰] بیشتر این کشتارها زمانی رخ داد که روستاها در مرحله دوم جنگ داخلی، عملیات دانی، عملیات حیرام و عملیات یوآو تسخیر و تصرف شدند.[۱۱][۱۲] موریس گفت که «بدترین موارد» قتل‌عام صالحه با ۶۰ تا ۷۰ کشته، کشتار دیر یاسین با حدود ۱۱۲ کشته، قتل‌عام لیدا با حدود ۲۵۰ نفر، کشتار طنطوره با بین ۴۰ تا ۲۰۰+،[۱۱][۱۳][۱۴] و قتل‌عام دیگری با 60-70.[۱۵] در الدویمه، آمار کشته شدگان متفاوت است. صالح عبدالجواد ۱۰۰–۲۰۰ تلفات را گزارش می‌دهد،[۱۶] موریس «صدها نفر» را تخمین زده است[۱۵] و همچنین تحقیقات ارتش اسرائیل را گزارش می‌دهد که به این نتیجه رسیده است که ۱۰۰ روستایی کشته شده‌اند.[۱۷]دیوید بن گوریون رقم ۷۰–۸۰ را ارائه کرد.[۱۸]صالح عبدالجواد در گزارش مختار روستا گزارش می‌دهد که در پی کشتار الدویمه ۴۵۵ نفر از جمله ۱۷۰ زن و کودک مفقود شده‌اند.[۱۹][۱۶]
حملات بمباران
در آغاز جنگ داخلی، شبه نظامیان یهودی چندین حمله بمبگذاری را علیه غیرنظامیان و اهداف نظامی اعراب ترتیب دادند. در ۱۲ دسامبر ۱۹۴۷، ایرگون یک خودروی بمبگذاری شده را در مقابل دروازه دمشق، ورودی اصلی شهر قدیمی اورشلیم قرار داد و ۲۰ نفر را کشت.[۲۰] در ۴ ژانویه ۱۹۴۸، لحی یک کامیون بمبگذاری شده را علیه مقر شبه نظامی النجاده واقع در تالار شهر یافا منفجر کرد و ۱۵ عرب را کشت و ۸۰ نفر را مجروح کرد.[۲۰][۲۱]
در بمبگذاری دیگری که هاگانا انجام داد، ۲۴ نفر کشته شدند.[۲۲] روز بعد، اعضای ایرگون در یک ون پلیس سرقت شده، یک بمب بشکه ای[۲۳] را به سمت گروه بزرگی از غیرنظامیان که در کنار دروازه یافا منتظر اتوبوس بودند، فرستاد و ۲۰ نفر را کشتند.[۲۴][۲۵][۲۶][۲۷] بمب دیگری در بازار رمله در ۱۸ فوریه منفجر شد و ۷ نفر از ساکنان آن کشته و ۴۵ نفر زخمی شدند[۲۸] در ۲۸ فوریه، پالماخ یک حمله بمبگذاری را علیه یک ساختمان در حیفا سازماندهی کرد که ۳۰ نفر را کشت.[۲۹]
در ماه‌های اول سال ۱۹۴۸، راه‌آهن بین قاهره و حیفا اغلب مورد هدف قرار گرفت. در ۳۱ مارس، مین گذاری در نزدیکی بنیامینه، یک شهرک یهودی در همسایگی قیصریه انجام شد و ۴۰ نفر کشته و ۶۰ نفر زخمی شدند. تلفات همه غیرنظامیان و اکثراً عرب بودند. اگرچه تعدادی سرباز در قطار حضور داشتند، اما هیچ‌یک آسیب ندید. فلسطین پست و نیویورک تایمز این حمله را به لحی نسبت دادند.[۳۰][۳۱]
عواقب
به گفته مورخان، چه عمدی و چه غیرعمد، این کشتارها تأثیر شدیدی بر مهاجرت جمعیت عرب فلسطین داشته است.[۳۲][۳۳] این عملیات‌ها باعث ایجاد اتحاد در جبهه اعراب بر علیه اسرائیل شد.[۳۴]
↑Jawad (2007), Zionist Massacres: the Creation of the Palestinian Refugee Problem in the 1948 War, in E. Benvenisti & al, Israel and the Palestinian Refugees, Berlin, Heidelberg, New-York: Springer, pp. 59-127
↑Esber (2009), section Massacres, Psychological Warfare and Oblitaration, pp. 355–59.
↑Saleh Abdel Jawad (2007), Zionist Massacres: the Creation of the Palestinian Refugee Problem in the 1948 War, in E. Benvenisti & al, Israel and the Palestinian Refugees, Berlin, Heidelberg, New-York: Springer, pp. 59-127
↑Esber (2009), p.356 referring to Aryeh Yitzhaki, Israeli historian who served as director of the IDF archives who stated: "In almost every conquered village (...), Zionist forces committed war crimes such as indiscriminate killings, massacres and rapes."
↑ ۱۶٫۰۱۶٫۱Saleh Abdel Jawad (2007), Zionist Massacres: the Creation of the Palestinian Refugee Problem in the 1948 War, in E. Benvenisti & al, Israel and the Palestinian Refugees, Berlin, Heidelberg, New-York: Springer, pp. 59-127
↑Benny Morris (2008), 1948: An History the First Arab-Israeli War, p. 333.
↑Yoav Gelber, 'Palestine 1948', p. 20; The Scotsman newspaper, 6 January 1948; Walid Khalidi states that 25 civilians were killed, in addition to the military targets. 'Before Their Diaspora', 1984. p. 316, picture p. 325; Benny Morris, 'The Birth of the Palestinian Refugee Problem, 1947-1949', Cambridge University Press, p. 46.
↑Benny Morris, The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited, p. 123.
↑Larry Collins/Dominique Lapierre, 'O Jerusalem'.History Book Club Weidenfeld and Nicolson. London. 1972. p. 135: 'two fifty-gallon oil drums packed tight with old nails, bits of scrap iron, hinges, rusty metal filings. At their center was a core of TNT...'
↑Collins/Lapierre. Page 138: 17 killed. Dov Joseph, 'The Faithful City - The Siege of Jerusalem, 1948'. Simon and Schuster, New York, 1960. Library of Congree Number: 60-10976. page 56: 14 killed and 40 wounded.The Scotsman, 8 January 1948: 16 killed, 41 injured. Palestine Post, 9 January 1948, p.1: "Jaffa Gate toll reaches 20".
↑Martin Gilbert, Jerusalem - Illustrated History Atlas,, V. Mitchell 1994, page 93.
↑Robert Fearn, Amoral America (به انگلیسی), p. 424
↑Yoav Gelber, Palestine 1948, Appendix IIبایگانی‌شده در ۲۷ فوریه ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine «Certainly, [Deir Yassin] was not the bloodiest massacre of the war. The killing of... 250 Arabs during the occupation of Lydda and its aftermath were more extensive by far."
↑Neff, Donald (July/August 1994), "Expulsion of the Palestinians—Lydda and Ramleh in ۱۹۴۸", Washington Report on Middle East Affairs (به انگلیسی) {{citation}}: Check date values in: |تاریخ= (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link) Retrieved on 2007-09-12. "Quite a few refugees died—from exhaustion, dehydration and disease—along the roads eastwards, from Lydda and Ramleh, before reaching temporary rest near and in Ramallah. Nimr Khatib put the death toll among the Lydda refugees during the trek eastward at 335"
↑Rantisi, Audeh (July - August 2000), "The Lydda Death March", Americans for Middle East Understanding (به انگلیسی), archived from the original on 23 May 2008, retrieved 20 June 2008{{citation}}: Check date values in: |تاریخ= (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link) Retrieved on 2007-09-12.
↑"Lydda", Leicestershire Holy Land Appeal (به انگلیسی), archived from the original on 23 March 2009, retrieved 20 June 2008 Retrieved on 2007-09-12. "Israeli soldiers moved into Lydda,... on 11th July, ۱۹۴۸. ۱۹٬۰۰۰ Palestinians lived in Lydda but its population had been swollen by refugees from Jaffa and from outlying villages to about ۴۰٬۰۰۰.
Palestinians taken prisoner were executed in the Dahmash Mosque. The people were forced to leave the town, usually without most of their belongings. Some who were slow to hand over valuables to the Israeli soldiers were killed.
This was during a very hot summer. Temperatures reached 40 degrees Celsius. The refugees were short of water. It was three days before they reached safety near Ramallah. By then at least 350 had died of thirst or exhaustion."
↑Morris, Benny (2004), "Chapter 4: The third wave", The Birth of the Palestinian Refugee Problem Revisited (به انگلیسی), Cambridge, UK ; New York: انتشارات دانشگاه کمبریج, p. page 215 {{citation}}: |صفحه= has extra text (help)نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
