در قانون اساسی مشروطه (۱۲۸۵)، همهپرسی مطرح نشده‌بود و جایگاه قانونی نداشت. با این وجود در زمانی که این قانون جاری بود (تا ۱۳۵۷) دو همهپرسی در ایران برگزار شد (۱۳۳۲ و ۱۳۴۰). سومین همهپرسی (۱۳۵۸) در زمانی برگزار شد که قانون اساسی مشروطه با برپایی انقلاب، منسوخ شده‌بود و هنوز قانون اساسی جدیدی تصویب نشده‌بود. همهپرسی چهارم (مجدداً ۱۳۵۸) برای تصویب قانون اساسی و همهپرسی پنجم (۱۳۶۸) برای بازنگری در آن بود. در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران (۱۳۵۸ و بازنگری ۱۳۶۸)، همهپرسی بخشی از «حق حاکمیت ملت» است و در اصول ۱، ۶، ۵۹، ۹۹، ۱۱۰، ۱۲۳، ۱۳۲ و ۱۷۷ در خصوص آن مواردی مطرح شده‌است.[۲]
دربارهٔ مسایل کشور به عنوان «راهکار نرم برای مواجهه با اعتراضات» پس از جریان ادامه‌دار تظاهرات ۱۳۹۶ ایران و راه حل اصلی مشکلات موجود کشور با برگزاری همهپرسی دربارهٔ سه موضوع سیاست خارجی، سیاست داخلی و اقتصاد
Kauz, Ralph; Khosravi Sharoudi, Hamid; Rieck, Andreas (2004) [2001]. "Iran". In Nohlen, Dieter; Grotz, Florian; Hartmann, Christof (eds.). Elections in Asia and the Pacific: A Data Handbook. Election Data Handbooks (به انگلیسی). Vol. I: Middle East, Central Asia, and South Asia. New York: Oxford University Press.
.svg){kind=small}
