نامواژه یا اصطلاحی است برای شناسایی هرچیزی و لزوماً برای یک شی واحد نیست و ممکن است به هویت و شناسایی دسته‌ای از اشیاء اشاره داشته باشد.
کاربرد لغوی
در زبان فارسی درحقیقت به اسم خاص دستور (شخص، حیوان و شی منحصربفرد) نام نیز گفته می‌شود. (اصفهان=نام شهر). نام بیشتر به اسم خاص اشخاص (کوروش بزرگ=نام یک پادشاه) گفته می‌شود. اما به اسامی خاص دیگر (خلیج فارس=نام یک آبراهه) و … نیز نام گفته می‌شود. گاه نام به اسم عام (انسان=نام نوعی موجود زنده باشعور) نیز اشاره دارد. در این موارد با اسم مترادف است و در اصطلاح محاوره‌ای بجای نام از کلمه اسم و برعکس بهره گرفته می‌شود. گاهی اوقات از عنوان یا حتی خود کلمه یا واژه نیز برای معادل‌ها استفاده می شود. در زبان انگلیسی برای بخش دستوری و گرامر Noun در معنای نام و برای استفاده روزمره انسان از Name استفاده می شود.
از دیگر معادل‌های انگلیسی به ترتیب استفاده بیشتر می‌توان به:
نام شخصی طبق تعریف نام، واژه یا اصطلاح است که برای هویت بخشی به یک انسان که در فرهنگ‌های مختلف ساختاری متفاوت دارد و در ایران متشکل از نام و نام خانوادگی می‌باشد. در سده بیست و یکم میلادی بیشتر کشوهای جهان غرب، دارای نام‌هایی با ریشه‌ی زبان عبری هستند. حتی در جامعه ایران نام‌هایی مانند میکائیل، جبرئیل، داوود، یعقوب، دانیال، بنیامین، یوسف، ابراهیم، سلیمان و اسحاق معادل واژه‌های مایکِل، گابریِل، دِیوید، جِیکوب، دَنیِل، بِنجامین، جوسِف، اِیبراهیم، سالومان و آیزاک در زبان انگلیسی در جوامع کشورهای آنگلوسفر هستند که هر دو وام‌واژه از زبان عبری محسوب می‌شوند.[۵] همچنین در زبان‌های شرق آسیا، نام محترم، نامی است که به علت سن‌گرایی در جوامع آن منطقه، به افراد در سن سالخوردگی داده می‌شود.[۶]
.jpg)
