در دوره‌های خاصی از تاریخ سیاسی ایران زمینه برای انتشار وسیع نشریات فکاهی انتقادی مهیا شده بود.[۱]
سال‌های اول پیروزی انقلاب مشروطه
دوران حکومت احمدشاه قاجار
دوران پهلوی
از مهمترین نشریات فکاهی و کاریکاتور که در دوران پهلوی منتشر می‌شد مجله توفیق بود. از جمله کاریکاتوریست‌های مطرح آن دوران می‌توان به کیومرث درمبخش و مسعود مهرابی اشاره کرد.
چند سال اولیه دهه ۱۳۲۰
سال‌های نهضت ملی شدن نفت (بین ۱۳۲۷ تا ۲۸ مرداد ۱۳۳۲)
دوران طلایی آزادی مطبوعات پیش از کودتای سال ۳۲ بود.[۲]
دوران نخست‌وزیری هویدا
امیرعباس هویدا همواره از سوی روزنامه‌نگاران مورد نقد قرار میگرفت. او در کاریکاتورهای نشریاتی همچون "توفیق" پای ثابت بود.
امیرعباس هویدادارای شخصیتی آرام بود و رفتار نرمی با منتقدان داشت. شاید به همین دلیل وی همواره از سوی روزنامه‌نگاران مورد نقد قرار میگرفت. او پای ثابت کاریکاتورهای نشریاتی همچون توفیق بود.[۳]
در ۲–۳ سال اول پس از انقلاب ایران
در نشریات ۲–۳ سال اول پس از انقلاب حالتی عصبی، پرخاش جویانه و مهاجم وجود داشت. در سال اول انقلاب، بین گروه‌های سیاسی درگیری‌های خصومت‌آمیزی وجود داشت که بخش مهمی از توجه این نشریات نیز متوجه این درگیری‌ها بود. محتوای این نشریات تحت تأثیر شرایط سال اول پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ ایران سیاسی و انتقادی بود. بسیاری از مطالب و کاریکاتورهای این نشریات در این دوره را می‌توان در زیرمجموعه هزل و هجو دسته‌بندی کرد. صفحه بندی این نشریات به‌صورت سریع و سردستی صورت میگرفت بنابراین صفحه‌هایی آشفته داشتند و این آشفتگی در طراحی کاریکاتورها نیز مشهود بود. این نشریات دارای بی نظمی در انتشار نیز بودند و از بعضی از آنها فقط یک شماره منتشر شده‌است.[۱]
در دوران جمهوری اسلامی
از مجلات پرتیراژ کاریکاتور در ایران در سال‌های پس از انقلاب می‌توان از این موارد نام برد:
