صنعتگری یا پیشهوری (به انگلیسی: Craft)، حرفهای است که نیاز به نوع خاصی از مهارت دارد. در یک مفهوم تاریخی، بهویژه در قرون وسطی و پیش از آن، این اصطلاح معمولاً به افرادی که درگیر تولید کالا در مقیاس کوچک بودند گفته میشد.[۱]
ابن خلدونکشاورزی را مقدم بر تمام پیشههای بشری میداند، زیرا که در آن نیاز به اندیشه و دانشی نیست، و آن را به آدم ابوالبشر نسبت میدهد. پس از کشاورزی صنعتگری را در مرتبهٔ دوم میداند، زیرا که صنعت از امور ترکیبی و علمی است که در آن اندیشه و نظر را بهکار میبرند، و او آن را به ادریس نسبت میدهد و او را «پدر دوم مردم» مینامد.[۲]
به افرادی که به صنعتگری میپردازند صنعتگر یا پیشهور گفته میشود و به محصول تولیدی آنها معمولاً به صورت جمع صنایع گفته میشود.[۳]صنایع دستی بهطور سنتی بخش اصلی صنعتگری بهشمار میرود.[۴]
نمایشگاه صنایع، رویدادی سازماندهیشده برای نمایش صنایع توسط نمایشدهندگان است که در آن صنایع تولیدی به فروش میرسند.
جنبش هنر و پیشه، جنبشی هنری بود که در اواخر سده ۱۹ میلادی به خاطر تحول و دگرگونی در هنر کاربردی به وجود آمد و نوعی از یک واکنش آگاهانهٔ هنرمندان و روشن فکران در برابر صنعتی شدن سریع و بیرویهٔ آن زمان بود. این جنبش نهتنها کار دستی یا دستساز را وسیلهٔ مناسب برای بیان به حساب میآورد، بلکه ارزشی ماندگار را به آن نسبت میداد.
منابع
↑O'Connor, Erin (2007). "Hot glass: The calorific imagination of practice in glassblowing". In Calhoun, Craig J.; Sennett, Richard (eds.). Practicing culture. London: Routledge. pp. 57–81. ISBN978-0-203-94495-0. OCLC174255786.