همسر نجیب‌زادهٔ سلطنتی اوی از قبیلهٔ چانگ‌نیونگ سونگ (کره‌ای: 의빈 성씨; هانجا: 宜嬪 成氏; ۶ اوت ۱۷۵۳ – ۴ نوامبر ۱۷۸۶) با نام شخصی سونگ دوک‌ایم، تنها همسر محبوب پادشاه جونگ‌جو و مادر ولیعهد مون‌هیو بود.
زندگی‌نامه
اوایل زندگی
همسر سلطنتی آینده در ۶ اوت ۱۷۵۳ (۸ ژوئیه ۱۷۵۳ بر اساس تقویم قمری کره‌ای) در طول بیست و نهمین سال سلطنت پادشاه یونگ‌جو، در قبیلهٔ چانگ‌نیونگ سونگ متولد شد. نام کوچک او سونگ دوک‌ایم(성덕임؛ 成德任) بود.
او کوچک‌ترین دختر و فرزند سونگ یون‌وو (성윤우؛ 成胤祐) و همسر دومش، بانوی ایم از قبیلهٔ بوان ایم (부안 임씨؛ 扶安 林氏) بود. سونگ دوک‌ایم شش خواهر و برادر داشت؛ چهار برادر بزرگ‌تر، یک خواهر بزرگ‌تر و یک برادرناتنی کوچک‌تر.
همسر اول سونگ یون‌وو، بانو ما از قبیلهٔ چانگ‌هونگ ما (장흥 마씨؛ 長興 馬氏) بود. پس از فوت همسر اولش، او با بانو ایم ازدواج کرد که دختر ایم جونگ‌جو (임종주؛ 林宗胄)، یک مقام دولتی پایین‌رتبه بود. بانو ایم در سال ۱۷۵۶، سه سال پس از تولد سونگ اوی-بین درگذشت. همسر سوم سونگ یون-وو، بانو جی از قبیلهٔ دان‌یانگ جی (단양 지씨؛ 丹陽 池氏) بود.
خانوادهٔ بانو سونگ وضعیت مالی مناسبی نداشتند. در زمان تولد سونگ دوک‌ایم، پدرش به عنوان پیشکار برای هونگ بونگ‌هان، پدربزرگ مادری پادشاه جونگ‌جو، کار می‌کرد. او بعدها به یک مقام نظامی رسید، اما در سال ۱۷۶۱ به دلیل اتهام اختلاس از خدمت استعفا داد. پدر سونگ دوک‌ایم در سال ۱۷۶۹ و در سن ۶۰ سالگی درگذشت.
زندگی در قصر
در سال ۱۷۶۲، وقتی که بانو سونگ ۱۰ سال داشت به عنوان گونگ‌نیو (خدمتکار سلطنتی) وارد دربار سلطنتی شد. به دلیل ارتباطات پدرش با قبیلهٔ پونگ‌سان هونگ، او خدمتکار شخصی مادر پادشاه جونگ‌جو، بانو هه‌گیونگ شد.
در سال ۱۷۷۳، او به همراه شاهزاده‌خانم چونگ‌یون و شاهزاده‌خانم چونگ‌سون (خواهران پادشاه جونگ‌جو)، رمان کلاسیک گواک‌جانگ‌یانگ‌مون‌روک را که شامل ۱۰ کتاب و ۱۰ جلد بود، به زبان کره‌ای ترجمه کردند.
قبل از سال ۱۷۸۲، او علاقه پادشاه جونگ‌جو به خود جلب کرد و به مقام سانگ‌یی (مقام بانوان دربار با رتبهٔ پنجم) ارتقاء یافت. در فاصلهٔ سال‌های ۱۷۸۰ تا ۱۷۸۲، او دو بار باردار شد، اما هر دو بارداری به سقط جنین انجامید.
در ۱۳ اکتبر ۱۷۸۲، بانو سونگ اولین فرزند خود، یی سون (이순)، را به دنیا آورد. همان روز او به عنوان همسر سلطنتی معرفی شد و به رتبهٔ سوم سو-یونگ ارتقاء یافت. تقریباً سه ماه بعد، در دسامبر ۱۷۸۲، پسرش به عنوان شاهزاده سلطنتی (원자; 元子) معرفی شد.
در سال ۱۷۸۳، سونگ سو-یونگ به رتبهٔ اول ارشد بین ارتقا یافت و پادشاه جونگ‌جو شخصاً پیشوند «اوی» (هانجا: 宜، به معنی «مناسب» یا «دقیق») را برای او انتخاب کرد.
در ۲۰ مارس ۱۷۸۴، بانو سونگ دختری بی‌نام به دنیا آورد که یک سال بعد درگذشت.
در ۲ ژوئیه ۱۷۸۴، یی سون به عنوان ولیعهد منصوب شد، اما در ۶ ژوئن ۱۷۸۶ در پی شیوع یک بیماری (احتمالاً سرخک) درگذشت.
مرگ و آرامگاه
سونگ اوی-بین چهار ماه پس از مرگ پسرش، در آخرین ماه بارداری پنجم خود (طبق تقویم قمری کره‌ای، ۱۴ سپتامبر ۱۷۸۶) بر اثر بیماری (احتمالاً سرطان کبد) درگذشت.[۱] فرزند متولدنشده نیز همراه با او جان باخت. پادشاه جونگ‌جو شخصاً برای او سنگ‌نوشته‌ای نوشت که در آن از غم خود سخن گفت و عشقش را به او ابراز کرد. گفته می‌شود که بانو سونگ تنها زنی بود که پادشاه جونگ‌جو در میان همسرانش عاشق او بود. مراسم تدفین او در کاخ آن‌هیون برگزار شد که این موضوع غیرمعمول بود.
او در فاصله ۱۰۰ قدمی پسرش، ولیعهد مون‌هیو، دفن شد. این مقبره ها "هیوچانگ‌میو" (효창묘 ;孝昌墓) نامیده می شدند، اما در طول سال هفتم سلطنت پادشاه گوجونگ، نام این مکان به "هیوچانگ‌وون" (효창원 ;孝昌園) تغییر کرد.
در اطراف مقبره بانو سونگ، پادشاه جونگ‌جو ۲۶۰۰۰ درخت کاشت، این مکان امروزه به "پارک هیوچانگ" معروف است و در منطقهٔ یونگ‌سان، شهر سئول واقع شده‌است.
در سال ۱۹۴۴، در طول اشغال ژاپن، مقبره ها به خوشه سوسام‌نیونگ در گویانگ، استان گیونگ‌گی منتقل شدند. ولیعهد مون‌هیو در کنار عمویش، ولیعهد اوی‌سو، به خاک سپرده شد، در حالی که سونگ اوی-بین در ۳ کیلومتری آن‌ها، در گورستان صیغه‌ها به خاک سپرده شد. مقبرهٔ او اکنون به نام "اوی‌بین‌میو" (의빈묘 ;宜嬪墓) معروف است.
لوح یادبود بانو سونگ در اوی‌بین‌گونگ (의빈궁 ;宜嬪宮)، در چیل‌گونگ (همچنین به عنوان "کاخ هفت صیغهٔ سلطنتی"، مکان تاریخی شماره ۱۴۹ شناخته می شود) ثبت شد. در سال ۱۹۰۸، دومین سال سلطنت پادشاه سون‌جونگ، اوی‌بین‌گونگ تعطیل شد. با این حال، این نام حفظ شد و مراسم سالانه همچنان برگزار می‌شد.
در فرهنگ عامه
منابع
