رگتایم

رگ‌تایم
ریشه‌های سبکی	Cakewalk، موسیقی فولکلور، موسیقی مارش آمریکایی، موسیقی کلاسیک
ریشه‌های فرهنگی	غرب میانه اواخر قرن ۱۹ ایالات متحده
سازهای معمول	به‌طور عمده پیانو، گاهی بانجو ارکستر و گروه برنج
فرم‌های مشتق‌شده	Stride, novelty piano, honky tonk
ژانرهای درهم‌آمیخته
جاز – boogie woogie – موسیقی بلوگرس

این مقاله دربارهٔ سبک موسیقی است. برای رمانی به همین نام، رگتایم (رمان) را ببینید. برای فیلمی به همین نام، رگتایم (فیلم) را ببینید.

رَگ‌تایم (Ragtime) گونه‌ای موسیقی است که در میان سال‌های ۱۸۹۰–۱۹۱۰ در اوج بوده که در اواخر قرن ۱۹ در جوامع آفریقایی آمریکایی سرچشمه گرفت و به شکل مشخصی از موسیقی محبوب آمریکایی تبدیل شد.^[۱]

معمولاً دارای ضرب ۲/۴ و ۴/۴ است و برای پیانو ساخته و اجرا می‌شدند که معمولاً حاوی چندین مضمون مجزا بودند و اغلب در الگوهای تکرار و تکرار مرتب می‌شدند. اگر چه بجز پیانو برای انواع سازها و سبک‌ها اقتباس شده است.^[۲][۳]

در اوایل قرن ۲۰ توسط آهنگسازانی مثل اسکات جاپلین، جیمز اسکات و جوزف لمب محبوب شد. البته قبل از اینکه این سبک به صورت نت چاپ و منتشر شود توسعه یافته بوده که منشأ اون از ایالات کنتاکی و میسوری و تکزاس بود. می‌توان گفت رگتایم اصلاحی از سبک مارش بود که با چند ریتم اضافی از موسیقی آفریقایی ساخته شده بود و توسط جان فیلیپ سوزا رایج شد.^[۴][۵]

اولین آهنگ رگتایمی که به صورت رسمی منتشر شد «لا پس ما لا» در سال ۱۸۹۵ بود که توسط ارنست هوگان نوشته شده بود و بن هارنی سال بعدش یعنی ۱۸۹۶ آهنگ You’ve been a good old wagon but you done broke down رو ساخت که بسیار موفق آمیز بود و توی محبوبیت این ژانر تونست مؤثر باشه.^[۶][۷]

ساختار و خصلت اصلی رگتایم ریتم سنکوپی (پاره دار) است. رگ‌تایم نوعی جاز اولیه است که در آن ضرب و مکث بسیار مؤکد است. در این سبک از شیوه‌ای به نام صدای بَمِ رونده (walking bass) استفاده می‌شود. این سبک از سبک‌های پیانویی در موسیقی جاز است.^[۸]

رگ‌تایم از ترانه‌های بردگان سیاه‌پوست آمریکا سرچشمه گرفته است. رگ به معنای ژنده و پاره و گسیخته است و تایم به معنای وزن و ضربان موسیقی.

منابع

1. Berlin, Edward A. (2001). "Ragtime". The Grove Music Dictionary. Oxford University Press. doi:10.1093/gmo/9781561592630.article.22825. ISBN 978-1-56159-263-0. Retrieved 2009-06-29.
2. Reed, Addison W. (1975). "Scott Joplin, Pioneer". The Black Perspective in Music. 3 (1): 45–52. doi:10.2307/1214379. ISSN 0090-7790. JSTOR 1214379.
3. Perlman, Itzhak. "The Easy Winners and other rag-time music of Scott Joplin". Archived from the original on 26 April 2013. Retrieved 17 June 2019.
4. Blesh, Rudi (1981). 'Scott Joplin: Black-American Classicist, Introduction to Scott Joplin Complete Piano Works. New York Public Library. p. xvii.
5. Brogan, Hugh (1999). The Penguin History of the United States of America (2 ed.). Penguin Books. p. 415. ISBN 978-0-14-025255-2.
6. Abbott and Seroff, Lynn, Doug (2009). Ragged But Right: Black Traveling Shows, 'Coon Songs' and the Dark Pathway to Blues and Jazz. University of Mississippi. ISBN 978-1-4968-0030-5. Retrieved January 21, 2024.
7. Miller, Karl Hagström (2010). Segregating Sound: Inventing Folk and Pop Music in the Age of Jim Crow. Duke University Press. p. 43. Retrieved January 22, 2024.
8. "Theatrical Comment: Use of Vulgar Words a Detriment to Ragtime". New York Age. April 3, 1913. p. 6.