تا به امروز تنها وسیله‌های نقلیه فراصوتی که خدمات منظم داشته‌اند، کنکورد و توپولف تو-۱۴۴ بوده‌اند. آخرین پرواز مسافری تو-۱۴۴ در ژوئن ۱۹۷۸ انجام شد و آخرین پرواز آن در سال ۱۹۹۹ توسط ناسا صورت گرفت. آخرین پرواز تجاری کنکورد نیز در اکتبر ۲۰۰۳ انجام شد، و ferry flight در ۲۶ نوامبر ۲۰۰۳ آخرین عملیات هوایی آن بود. پس از توقف دائمی پرواز کنکورد، هیچ وسیله‌های نقلیهٔ فراصوت دیگری در خدمات تجاری وجود نداشته‌است.
چندین شرکت، هرکدام یک جت تجاری فراصوت را پیشنهاد کرده‌اند که ممکن است ترابری فراصوت را دوباره به پیش از توقف آن بازگرداند.
هواپیماهای فراصوت مورد بررسی‌های گوناگون اخیر و مداوم در زمینه طراحی بوده‌اند. ایرادات و چالش‌های طراحی این دست از هواپیماها عبارتند از: تولید بیش از حد سر و صدا (در هنگام برخاستن هواپیما)، هزینه‌های بالای توسعه، مواد ساخت گران‌قیمت، مصرف سوخت بالا، آلایندگی بسیار بالا و افزایش هزینه برای هر صندلی نسبت به هواپیماهای معمولی. با وجود این چالش‌ها، شرکت کنکورد ادعا کرده بود که این نوع ترابری سودآور است.[۱]
در سال ۲۰۱۶، ناسا اعلام کرد که قراردادی را برای طراحی نمونه اولیه SST کم سر و صدا امضا کرده‌است.[۲] رهبری تیم طراحی را شرکت هوانوردی لاکهید مارتین بر عهده دارد.[۲]
تاریخ
در طول دهه ۱۹۵۰ ترابری فراصوت از نظر فنی امکان‌پذیر بود، اما مشخص نبود که آیا می‌تواند از نظر اقتصادی مقرون به صرفه باشد.
در حال توسعه
میل به هواپیمای فراصوت نسل دوم در برخی از عناصر صنعت هوانوردی باقی مانده‌است [۳][۴] و از زمان بازنشستگی کنکورد نمونه‌های گوناگونی پدید آمده‌است.
