بوالخیر از مهم‌ترین بنادر جنوب ایران از گذشته تاکنون بوده‌است و از قدیم دروازه‌ای مهم برای ورود و صدور کالا بوده‌است. سابقه گمرک ان به حدود یک قرن و نیم می‌رسد که از گمرکات قدیمی ایران به‌شمار می‌رود. علاوه بر گمرک، اداراتی چون پست و امنیه (پاسگاه) در این بندر سابقه طولانی دارند. تجارت با کشورهای خلیج فارس و در گذشته با کشورهای خاور دور مانند هند، پاکستان، و کشورها و جزایر آفریقایی مانند مومباسا، دارالسلام و زنگبار باعث صدور و ورود حجم بسیاری از کالا در این روستا بوده‌است از این رو در قدیم در میان ساکنان روستاه‌های اطراف و مناطق دورتر به «کراچی کوچک» معروف بوده‌است. مردمان این بندر مهاجرانی از عربستان، اعراب تنبک جنوبی، اعراب خارک، دشتی و ساکنان بومی قدیمی تشکیل شده‌است.
بوالخیر از قدیم مورد توجه تجاران و دلالان کالا بوده‌است؛ و به همین دلیل دریانوردی در ان قوت گرفت و و در قدیم تجارت اسلحه و برخی کالاهای مهم باعث رونق ان شد. دریانوردان بوالخیر و منطقه بارکی (گاهی، خورشهاب، بوالخیر، عامری، رستمی، کری، سالم آباد، بنجو، کلات) چهره‌های درخشان دریانوردی در خلیج فارس و حتی اقیانوس بوده‌اند، که بین سایر دریانوردان خلیج به تنگسیرها مشهوره بوده‌اند.
رئیس غلامعلی خلیلی بن علی از تجارن و واردکنندگان معروف اسلحه در این منطقه بوده‌است؛ که با روابط نزدیک و دوستانه‌ای که دلالان و تجارن عرب خلیج فارس مانند «یوسف بن عبدالرحمن آل فخروه» داشته‌است اقدام به قاچاق اسلحه در این منطقه می‌کرده‌است.
۱. دوسفرنامه از جنوب ایران در سال‌های ۱۲۵۶هـ. ق-۱۳۰۷هـ. ق، ص۹۴
۲. کتاب سیری در قلمرو گمرکات ایران از سیستان تا خوزستان. نوشته محمد فتحی. فروردین ۱۳۵۴. صفحهٔ ۱۹۶
