از سال ۱۹۶۷ تا هنگام درگذشتش ریاست بخش مطالعات شخصیتی و استاد بخش روانپزشکی دانشگاه ویرجینیا را برعهده داشت. شهرت او بیشتر برای تحقیقاتش دربارهٔ کودکانی است که به‌طور طبیعی و بدون کمک هیپنوتیزم زندگی گذشته‌شان را به خاطر می‌آوردند.
او نتایج تحقیقاتش را فقط برای جامعه علمی و دانشگاهی منتشر می‌کرد. نوشته‌های او شامل جزئیات تحقیقاتش به روش و زبان علمی و دانشگاهی می‌باشد که فهم آن برای خوانندگان معمولی دشوار است. تحقیقاتش که شامل ۳۰۰۰ مورد می‌باشد شامل گواهی‌هایی در تأیید زندگی‌های گذشته‌است.
منابع
↑«نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ فوریه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱ آوریل ۲۰۱۴.
