انجمن تاریخ آمریکا (به انگلیسی: American Historical Association) با اختصار ("AHA") قدیمی‌ترین انجمن حرفه‌ای مورخان در ایالات متحده و بزرگترین سازمان در این راستا در جهان است. AHA که در سال ۱۸۸۴ تأسیس شد، رهبری این رشته را با محافظت از آزادی آکادمیک، توسعه استانداردهای حرفه‌ای، حمایت از بورس تحصیلی و آموزش نوآورانه و کمک به حفظ و ارتقای فعالیت مورخان فراهم میکند. AHA سازمان اصلی برای تاریخ‌نگارانی است که در ایالات متحده فعالیت می‌کنند در حالی که سازمان مورخان آمریکایی سازمان اصلی برای مورخانی است که در مورد ایالات متحده مطالعه و تدریس می‌کنند. انجمن تاریخ آمریکا، فصلنامه بررسی تاریخ آمریکا را چهار بار در سال، با مقالات علمی و نقد کتاب منتشر میکند.
اهداف
این گروه در سال ۱۸۸۹، بر اساس «منشور کنگره»، برای «ترویج مطالعات تاریخی، گردآوری و حفظ نسخه‌های خطی تاریخی، و برای کمک به دوستداران تاریخ آمریکا و تاریخ در آمریکا» تأسیس شده‌است.
فعالیت‌های فعلی
انجمن تاریخ آمریکا به عنوان یک سازمان پشتیبانی و مدافع عمومی برای این رشته، با سایر سازمان‌های مهم تاریخی همکاری میکند. در این حرفه، انجمن رفتار اخلاقی و بهترین شیوه‌ها را، به ویژه از طریق «بیانیه استانداردهای رفتار حرفه‌ای» تعریف میکند.[۱] AHA همچنین استانداردهایی را برای تمرین مناسب در تدریس و کتاب‌های درسی تاریخ ایجاد میکند ولی اینها تأثیر محدودی دارند.[۲] این انجمن عموماً برای تأثیرگذاری بر سیاست تاریخ از طریق ائتلاف ملی برای تاریخ کار میکند.[۳][۴]
انجمن تاریخ آمریکا دو مجله چاپ میکند:
فصلنامه مهم "بررسی تاریخ آمریکا" در زمینه مطالعه موضوعات تاریخی تاریخ باستان[۵] و
در سال ۲۰۰۶ وبلاگی را با تمرکز بر آخرین اتفاقات در رشته گسترده تاریخ و تمرین حرفه ای این صنعت راه اندازی کرد که به پژوهش‌ها و فعالیت‌های اعضا AHA متکی است.[۷]
جلسه سالانه انجمن[۸] هر ژانویه بیش از ۵۰۰۰ مورخ از سراسر ایالات متحده را گرد هم می‌آورد تا آخرین پژوهش‌ها را بررسی کنند، طرح‌های جدید بدهند و در مورد چگونگی ارتقا به مورخان و معلمان بهتر بحث کنند. بسیاری از انجمن‌های تاریخی وابسته، جلسات سالانه خود را به‌طور همزمان برگزار می‌کنند. وب سایت انجمن اطلاعات گسترده‌ای در مورد وضعیت فعلی این حرفه ارائه می‌دهد،[۹] نکاتی در مورد مشاغل تاریخ،[۱۰] و یک آرشیو گسترده[۱۱] مطالب تاریخی (از جمله میزگرد .G.I)؛[۱۲] مجموعه‌ای از جزوات تهیه شده برای وزارت جنگ در جنگ جهانی دوم.
این انجمن همچنین دو بورسیه اصلی را اداره میکند:[۱۳]؛ ۲۴ جایزه کتاب[۱۴] و تعدادی کمک هزینه پژوهش‌های کوچک.[۱۳]
تاریخچه
مدیران اجرایی انجمن تاریخ آمریکا در زمان ادغام انجمن توسط کنگره که در جریان نشست سالانه آنها در ۳۰ دسامبر ۱۸۸۹، در واشینگتن دی.سی، نشسته (چپ به راست) عبارتند از: ویلیام فردریک پول، جاستین وینزور، چارلز کندال آدامز (رئیس انجمن)، جورج بنکرافت، جان جی و اندرو دیکسون وایت، ایستاده (چپ به راست): هربرت باکستر آدامز و کلارنس وینتروپ بوون
مدیران اولیه انجمن مانند جورج بنکرافت، جاستین وینزور و جیمز فورد عمدتاً آقایانی بودند که اوقات فراغت و ابزار نگارش بسیاری از آثار بزرگ تاریخ قرن نوزدهم را داشتند. با این حال، همان‌طور که رئیس سابق AHA جیمز جی. شیهان اشاره میکند،[۱۵]
انجمن همیشه سعی میکند به حوزه‌های مختلف، از جمله بایگانی، اعضای انجمن‌های تاریخ ایالتی و محلی، معلمان و مورخان آماتور که با انجمن ارتباط برقرار می‌کنند - و نه همیشه با موفقیت یا رضایت - برای نمایندگی و حمایت، خدمت کند. "بیشتر کارهای اولیه انجمن بر ایجاد یک هدف مشترک و گردآوری مواد پژوهش از طریق دست نوشته‌های تاریخی و کمیسیون‌های آرشیو عمومی متمرکز بود.
استانداردهای انتشار
از ابتدا، انجمن عمدتاً توسط مورخان شاغل در دانشکده‌ها و دانشگاه‌ها اداره می‌شد و نقش مهمی در تعریف علایق آنها به عنوان یک حرفه ایفا می‌کرد. اولین رئیس انجمن، اندرو دیکسون وایت، رئیس دانشگاه کرنل بود و اولین دبیر آن، هربرت باکستر آدامز یکی از اولین دوره‌های دکترای تاریخ را روش جدید حوزه آلمان در دانشگاه جان هاپکینز تأسیس کرد. واضح‌ترین بیان این انگیزه آکادمیک در تاریخ در توسعه «بررسی تاریخ آمریکا» در سال ۱۸۹۵ بود. این نشریه که توسط مورخان برخی از مهم‌ترین دانشگاه‌های ایالات متحده شکل گرفت، تحت سردبیری اولیه جی. فرانکلین جیمسون از مدل مجلات تاریخی اروپا پیروی کرد و پس از بررسی ممقالات توسط پژوهشگران و تأیید سردبیر، چندین مقاله علمی طولانی را در هر شماره منتشر کرد. هر شماره همچنین تعدادی از کتاب‌های تاریخ را برای انطباق آنها با هنجارهای حرفه‌ای جدید و استانداردهای علمی بررسی می‌کرد که در مدارس و دانشگاه‌های پیشرو تحصیلات تکمیلی تا دکتری تدریس می‌شد. شیهان بر همین اساس نتیجه گرفت: از AHR، «یک پژوهشگر جوان معنای مورخ بودن را می‌فهمد».
