گازول و هالستد یکدیگر را از دورهٔ کودکی در ردینگ، برکشایر می‌شناختند. اسکات در سال ۱۹۹۴ گروه را ترک کرد در حالی که ساویل و چاپلین هم‌زمان کوتاهی پس از عرضهٔ پیگمالیون گروه را ترک گفتند تا اعضای باقیمانده در پوشش نام موهاوی ۳ به فعالیت موسیقایی ادامه دهند. اعضای اسلودایو بار دیگر در سال ۲۰۱۴ به یکدیگر پیوستند.[۱]
تاریخ‌نگار موسیقی، سیمون رینولدز، می‌نویسد «هالستد بیشتر تحت تأثیر موسیقی پینک فلوید بود تا سکس پیستولز. موسیقی از پاپ مشتق شدهٔ اسلودایو تأثیراتی را گروه‌هایی مانند د کیور و سوزی اند د بنشیز گرفته که رویکرد هنری‌شان بیشتر به گروه‌های پراگرسیو دههٔ ۷۰ نزدیک بود تا مینیمالیسم طغیانگر پانک»[۹] هالستد بیان کرد که اسلودایو می‌خواست «چیزی بزرگ و زیبا و به‌گونه‌ای ماندگار» خلق کند.[۹]دیوید بویی، د بردز، رولینگ استونز، کوکتو توینز و آلبومسایکوکندی گروه جیزس اند د مری چین سایر منابع الهامی بودند که او به آن‌ها اشاره کرد.[۱۰]
