Ekoizpenakontsumorako zerbait sortzeko ("output") asmoz sarrera ("input") material eta ez-materialak konbinatzen dituen prozesua da. Ondasun edo zerbitzu bat sortzearen ekintza da, gizabanakoarentzat onurak eta balioak dituztenak.
Ongizate ekonomikoa ekoizpen-prozesu batean sortzen da, non ekintza ekonomiko guztien zeharkako edo zuzeneko helburua gizadiaren behar eta nahiak asetzea den. Behar horien asebetetze maila ongizate ekonomikoaren neurgailu gisa onartu ohi da. Ekoizpen arloan ongizate ekonomikoaren hazkundea azaltzen duten bi ezaugarri daude. Ondasun eta zerbitzuen arteko kalitate/prezio erlazioa hobetzen ari da eta hazkunde bidean dagoen ekoizpen-merkatu gero eta eraginkor batetik eratorritako sarrerak hazten ari dira.
Ekoizpen-forma garrantzitsuenak honako hauek dira:
Ongizate ekonomikoaren jatorria ulertu ahal izateko hiru ekoizpen-prozesu horiek ulertzea beharrezkoa da. Prozesu horiek balioa duten eta gizabanakoaren ongizatea sustatzen duten produktuak eratzen dituzte.
Beharren asebetetzea ekoizten diren produktuen erabileratik eratortzen da. Asebetetze hori areagotu egiten da produktuen kalitate/prezio ratioa hobetzen denean eta asetze hori kostu txikiagoan eskuratzen denean. Ekoizlearentzat kalitate/prezio ratioaren hobekuntza produktuen lehiakortasuna areagotzeko ezinbesteko bidea da, baina bezeroei banaturiko irabazi hauek ezin dira ekoizpen-datuekin neurtu. Produktuen lehiakortasuna areagotzeak ekoizlearentzat prezio baxuagoak ekarri ohi ditu eta ondorioz, salmenta-kopuruaren hazkundearekin konpentsatu beharko diren galerak izan ohi dira.
Ongizate ekonomikoaren areagotzea merkatu-ekoizpenaren hazkundeak sorturiko irabazien areagotzearekin loturik dago. Merkatu-ekoizpena da interes-taldeen sarrerak sortzen eta banatzen dituen ekoizpen-modu bakarra. Produktu publikoa eta etxeko produkzioa merkatu-ekoizpenetik sorturiko sarreren bidez finantzatzen dira. Horrela, merkatuaren ekoizpenak rol bikoitza du ongizatea sortzeko, hau da, ondasunak eta zerbitzuak ekoizteko eta errenta sortzeko rolak. Merkatu-ekoizpenaren rol bikoitza dela eta, ongizate ekonomikoaren "primus motorra" da.
Ongizate ekonomikoaren iturri gisa
Printzipioz, bi jarduera nagusi daude ekonomian: ekoizpena eta kontsumoa. Era berean, bi eragile mota daude: ekoizleak eta kontsumitzaileak. Ongizatearen lorpena posible izango litzateke produkzio eraginkor eta ekoizle eta kontsumitzaileen arteko elkarreraginaren bidez. Elkarrekintzan, kontsumitzaileen artean ongizatea sortzen duten bi rol identifika daitezke. Kontsumitzaileak ekoizleen bezeroak edo eta ekoizleen hornitzaileak izan daitezke. Bezeroen ongizatea erosten dituzten merkantzien bidez areagotzen da eta hornitzaileen ongizatea ekoizleei entregatu zaizkien ekoizpen-produkzioaren kalte-ordain gisa jasotzen diren diru-sarrerekin lotzen da.
Ekoizpen-eragileak
Ekoizpen-prozesuko eragileak enpresaren produkzioan interesa duten pertsonak, taldeak edo erakundeak dira. Ongizate ekonomikoa produkzio eraginkorrean sortzen da eta konpainiaren interesdunen arteko elkarreraginaren bidez banatzen da. Enpresen interesdunak enpresako interes ekonomikoa duten eragile ekonomikoak dira. Interesen antzekotasunen arabera, eragileak hiru taldeetan sailka daitezke euren interesak eta elkarrekiko harremanak bereizteko asmoz. Hauexek dira hiru taldeak:
Interactive contributions of a company’s stakeholders (Saari, 2011,4)
Bezeroak
Hornitzaileak
Ekoizleak
Eragile hauen interesak eta enpresekiko dituzten harremanak jarraian laburbiltzen dira. Gure helburua azterketa gehiago egin ahal izateko esparru bat ezartzea da.
Bezeroak
Enpresa baten bezeroak,oro har, kontsumitzaileak, sektore publikoko ekoizleak edo beste merkatu-ekoizle batzuk izan ohi dira. Bakoitzak banakako ekoizpen-funtzioak ditu. Merkatuko lehia dela eta, merkantzien prezio/kalitate ratioak hobetzen joan ohi dira eta ondorioz, bezeroek produktibitate hobe bat izatearen onurak lor ditzakete. Bezeroek gehiago jasotzen dute gutxiagoren truk. Hori dela eta, premien asebetetzea kostu txikiago batean ematen da familien artean eta sektore publikoan. Gauzak horrela, bezeroen produktibitateak denboran aurrera egin dezake, nahiz eta sarrerak aldatu gabe egon.
Hornitzaileak
Oro har, enpresa hornitzaileak material, energia, kapital eta zerbitzuen ekoizleak izaten dira. Banakako ekoizpen-funtzioak dituzte. Salgai dauden produktuen prezioen edo kalitateen aldaketek eragileen (enpresak eta hornitzaileak) produkzio-funtzioetan eragina izan dezakete. Ondorioz, konpainiaren produkzio-funtzioak eta hornitzaileak etengabeko aldaketaren egoeran daude.
Ekoizleak
Sarrerak produkzioan parte hartzen dutenentzat sortzen dira , hau da, lan-indar, gizarte eta jabeentzat. Interesdun edo eragile horiek ekoizle gisa hartzen dira. Komunitate bereko ekoizleek interes komunak dituzte euren diru-sarrerak maximizatzeko. Ekoizpenean laguntzen duten alderdi hauek sarrera areagotuak lortzen dituzte ekoizpenaren hazkunde eta garapenetik.
Merkantzien bidez lortutako ongizatea merkantzien prezio/kalitate erlaziotik eratortzen da. Merkatuaren lehia eta garapena dela eta, merkantzien prezio/kalitate erlazioak denboran zehar hobetzen joaten dira. Normalean merkantzia baten kalitatea igo egiten da eta prezioa denboran zehar jaisten da. Garapen horrek bezeroen produkzio-funtzioei eragiten die. Kontsumitzaileek gogobetetze handiagoa lortzen dute kostu gutxiagoan. Ongizate-fase hau partzialki ekoizpen-datuetatik bakarrik kalkula daiteke. Egoera azterlan honetan aurkezten da. Ekoizleen komunitateak (enplegua, gizartea eta jabeak) produkziorako entregatutako sarreretatik diru-sarrerak lortzen ditu. Produkzioa hazten eta eraginkorrago bihurtzen denean, errenta handitzen joango da. Honek produkzioan soldatak, zergak eta irabaziak ordaintzeko gaitasuna areagotzea dakar. Produkzioaren hazkundeak eta produktibitate hobea edukitzeak produkzio ekoizleentzako errenta osagarriak sortzen dituzte. Era berean, komunitatean lortutako errenta maila altua ekoizpen-bolumen handiaren eta errendimendu onaren ondorioa da. Ongizate-mota hau, lehen aipatu bezala, produkzio-datuetatik kalkulatu daiteke modu fidagarri batean
Produkzio-enpresa baten prozesu nagusiak
Produkzio-enpresa bat azpi-prozesuetan banatu daiteke modu ezberdinetan; Hala ere, honako bost prozesu nagusiak identifikatzen dira, bakoitza bere logika, helburu, teoria eta xede nagusiekin. Garrantzitsua da bakoitza banan-banan aztertzea, oraindik ere, osotasunaren zati gisa, neurtzeko eta ulertzeko gai izan gaitezen. Enpresa baten prozesu nagusiak honako hauek dira:
Main processes of a producing company (Saari 2006,3)
Prozesu erreala
Errenta-banaketa prozesua
Ekoizpen-prozesua
Prozesu monetarioa
Merkatuko balioaren prozesua
Produkzioaren irteera (output) prozesu errealean sortzen da, produkzio-irabaziak errenta banatzeko prozesuan banatzen dira eta bi prozesu horiek ekoizpen-prozesua osatzen dute. Ekoizpen-prozesua eta bere azpi-prozesuak, prozesu erreala eta diru sarreren banaketa prozesua aldi berean gertatzen dira, eta soilik ekoizpen-prozesua da identifikagarria eta neurgarria kontabilitate-praktika tradizionalen arabera. Prozesu erreala eta errenta-banaketa prozesua kalkulu gehigarrian identifikatu eta neurtu daitezke, eta horregatik, banan-banan aztertu behar dira ekoizpenaren logika eta haren funtzionamendua ulertzeko.
Prozesu errealak ekoizpenaren emaitza (output) sortzen du sarreratik (input) abiatuta, eta ekoizpen-funtzioaren bidez deskribatu daiteke. Produktuaren inguruko hainbat gertakari aipatzen du, kalitate eta kantitate ezberdineko ekoizpen-sarrerak kalitate eta kantitate ezberdineko produktuetan bilakatzen direlarik. Produktuak ondasun fisikoak, zerbitzu ez-materialak edo eta gehienetan bien arteko konbinazioak izan daitezke. Fabrikatzaileak produktuan sortutako ezaugarriek kontsumitzailearen soberakina dakar eta merkatuaren prezioaren arabera balio hori kontsumitzaileek eta ekoizleek partekatzen dute. Balantze-balioa kontsumitzailearentzat eta ekoizlearentzat ere sortzen den mekanismoa da. Merezi du bezeroarentzat balantze-soberakinak ekoizpen datuetatik ez kalkulatzeak eta horren ordez, produktore baten soberakinaren balioa neurtu daiteke. Balio nominal eta errealen arabera adieraz daiteke. Ekoizlearen benetako soberakin balioa prozesu errealaren emaitza da eta proportzionalki neurturik produktibitatea adierazten du.
"1960ko hamarkadan" "prozesu erreala" kontzeptua Finlandiako kudeaketa-kontabilitatean sartu zen ekoizpen-prozesuaren egitura kuantitatiboaren esanahiarekin. Orduz geroztik Finlandiako kudeaketa-kontabilitatearen teoriaren ardatza izan da. (Riistama et al. 1971)
Errenten banaketaren aldaketaren magnitudea irteera eta sarreren prezioen aldaketaren eta kantitateen arabera zuzenki proportzionala da. Produktibitatearen irabaziak banatu egiten dira, adibidez, bezeroei maila apalagoko produktuen salmenten prezio gisa emanez edo langileei errenta handiagoa ordainduz.
Ekoizpen-prozesua prozesu errealean eta errenta-banaketa prozesuan oinarritzen da. Emaitza eta jabearen arrakastaren irizpideak errentagarritasuna dira. Produkzioaren errentagarritasuna benetako prozesuaren emaitza da, jabeak errenta banatzeko prozesuan gorde ahal izan duelako. Produkzio-prozesua deskribatzen duten faktoreak errentagarritasunaren osagaiak dira, hau da, itzulpenak eta kostuak. Prozesu errealeko faktoreak ez datoz bat errentagarritasunaren osagaiak prezio nominaletan ematen direnean; izan ere, prozesu errealean faktoreak aldian aldiko prezio finkoak dira.
Prozesu monetarioak negozioaren finantzaziorako gertaerak aipatzen ditu. Merkatuko balioaren prozesuari esker, inbertitzaileek merkatuaren balioa zehazten dute inbertsio merkatuetan.
Ekoizpenaren hazkundea eta errendimendua
Hazkunde ekonomikoa produkzio-prozesuaren ekoizpenaren hazkundearekin definitu ohi da. Oro har, ekoizpenaren emaitza ("output") erreala adierazten duen hazkunde-portzentaje bat gisa azaltzen da. Benetako emaitza produkzio-prozesuan sortutako produktuen benetako balioa da eta benetako sarrera errealetik kenduko dugu benetako errenta lortzen dugunean. Benetako irteera eta benetako sarrerak ekoizpen-prozesu errealen bidez sortzen dira benetako sarrerak baliatuz.
Prozesu erreala ekoizpen funtzioaren bitartez deskribatu daiteke. Produkzioaren funtzioa adierazpen grafiko edo matematiko bat da, produkzioan erabiltzen diren sarrerek eta lortutako irteeren arteko harremana erakusten duena. Bi adierazpenak, grafiko eta matematikoak, aurkezten eta frogatzen dira. Produkzioaren funtzioa ekoizpen prozesuan sortutako diru sarreren mekanismoaren deskribapen sinplea da. Bi osagai ditu. Osagai horiek produkzioaren sarrera aldatzea eta produktibitatea aldatzea dira.
Components of economic growth (Saari 2006,2)
Irudiak diru-sarreren sorkuntza-prozesua erakusten du (gehiegikeria argiago geratzeko). T2 balioak (2ko balioa) adierazten du T1ren balioa (1eko balioa). Neurtzeko denbora bakoitzak bere garaiko ekoizpenaren funtzio grafikoa du (lerro zuzenak). 2. denboran neurtutako irteera hazkundearen bi osagaietan neurtzen den irteera baino handiagoa da: sarreren gehikuntza eta produktibitatearen gehikuntza. Sarrera-gehikuntzek eragindako hazkundearen zatiak 1 lerroan erakusten dira eta ez dute sarreren eta irteeren arteko erlazioa aldatzen. Gorakada baten ondorioz sorturiko hazkunde zatia 2. lerroan adierazten da, malda gogorragoa duena. Beraz, produktibitate handiagoak sarrera-unitate bakoitzeko irteera handiagoa adierazten du.
Benetako diru-sarreren sorrerak ekoizpen-funtzioaren logika jarraitzen du. Bi osagai nabarmentzen dira errenta-aldaketetan: produkzio-sarreretan (produkzio-bolumena) eta produktibitatea areagotzearen ondorioz sortutako errenta-hazkundearen igoera. Produkzio-funtzioaren aldaketari dagokion errenta-hazkundea produktibitatearen hazkundea da. Errenta errealaren aldaketak, beraz, produkzio-funtzioaren (goian) 1 puntutik 2ra egindako mugimendua adierazten du. Ekoizpen-produkzioa maximizatu nahi dugunean ekoizpen-funtzioak sortutako diru-sarrerak maximizatu behar ditugu.
Produktibitatearen hazkundearen eta produkzioaren bolumenaren hazkundeak honela azaltzen dira:Produktibitatearen hazkundea berrikuntzaren adierazle ekonomiko gakoa da. Produktu berrien sarrerek edo antolatutako egiturek, sistemek eta negozio-eredu berriak arrakastaz sartzeak lortzen du sarreren hazkundea gainditzen duen irteeren hazkundea posible izatea. Ekoizpen-unitate bakoitzeko produktibitatea edo irteera hazkundea lortzen da. Errenta-hazkundea ere ezar daiteke berrikuntza gabe, ezarritako teknologien erreplikazioren bidez. Erreplikazioa soilik erabiliz eta berrikuntzarik gabe, irteera sarrerekiko proportzioan handituko da. (Jorgenson et al., 2014, 2). Hau da ekoizpen-bolumenaren hazkundearen errenta-hazkundea.
Jorgensonek et al. (2014,2) adibide enpirikoa ematen du. AEBetan 1947az geroztik eman zen hazkunde ekonomikoaren preponderantzia handiak lehendik teknologien erreplikazioa ekarri zuen ekipoen, egituren eta softwareen inbertsioaren eta lan-indarra areagotzearen bidez. Gainera, berrikuntzak AEBetako hazkunde ekonomikoaren ehuneko hogei inguru osatzen duela besterik ez du erakusten.
Ekoizpen-prozesu bakar baten kasuan (goian deskribatu dena) irteera-prozesuan sortutako produktu eta zerbitzuen balio ekonomikoa da. Produkzio-prozesu askotan erakunde bat aztertu nahi dugunean, prozesu bakarrean sortutako balio erantsia laburbildu behar dugu. Horrela egiten da tarteko sarreren kontabilitate bikoitza saihesteko. Balio erantsia lortzen da irteeretatik bitarteko sarrerak kenduta. Balio erantsiaren neurri ezagun eta erabilia BPG (Barne Produktu Gordina) da. Nazioen eta industrien hazkunde ekonomikoaren neurri gisa erabiltzen da.
Irabazi absolutua (totala) eta batezbestekoa
Ekoizpenaren errendimendua irabazi absolutuaren edo batezbestekoaren bidez neurtu daitezke. Produkzioaren ongizate-efektuak ulertzeko lagungarria da errendimendua bi neurrietan azaltzea. Batezbesteko ekoizpenaren errendimendua neurtzeko, produktibitate-ratio ezaguna erabiltzen da.
Irteera (output) erreala / Sarrera (input) erreala
Errendimenduaren irabazi absolutua output errealari input erreala kenduz lortzen da jarraian ikus dezakegun bezalaxe:
Irabazi erreala (abs.) = Output erreala – Input erreala
Irabazi errealaren hazkundea ekoizpenaren interesen artean banatu daitekeen balio ekonomikoa areagotzean datza. Produkzio-ereduaren laguntzarekin kalkulu baten bidez batezbesteko kontabilitatea eta absolutua lor ditzakegu. Ekoizpenaren produkzioa maximizatzeak neurri absolutua erabiltzea eskatzen du, hau da, irabazi errealak eta eratorriak produkzioaren irizpide gisa erabiltzea.
Produktibitatea maximizatzeak "enplegu gabeko hazkundea" ("Jobless growth") izeneko fenomenoari ere eragiten dio. Horrek produktibitatearen hazkundearen ondorio den hazkunde ekonomiko bat adierazten du , baina enplegu berriak eta diru-sarrera berriak sortu gabe. Adibide praktiko bat kasua ilustratzeko. Langabetu batek merkatuaren ekoizpenean lan bat lortzen duenean, produktibitate baxuko lana dela suposatzen dugu. Ondorioz, batez besteko produktibitatea gutxitu egten da, baina irabazi erreala per capita areagotu egiten da. Gainera, gizartearen ongizatea ere hazi egiten da. Adibide honek produktibitatearen aldaketa osoa modu egokian interpretatzeko zailtasuna erakusten du. Bolumenaren handitzearen eta produktibitatearen murrizketaren arteko konbinazioak, kasu honetan, errendimendu hobe batera eramaten gaitu, produkzio-funtzioaren "errendimendu beherakorren" gunean kokatzen garelako. Produkzioaren-funtzioaren "errendimendu gorakorren" gunean baldin bagaude, ekoizpenaren bolumenaren eta produktibitatearen gehikuntzaren arteko konbinazioak produkzio errendimendua hobetzea dakar. Zoritxarrez, praktikan ez dakigu produkzio-funtzioaren zein gunetan kokatzen garen. Hori dela eta, errendimenduaren aldaketaren interpretazio egokia irabazi errealaren aldaketa neurtuz lortzen da.
Ekoizpen-ereduak
Ekoizpen-eredua produkzio-prozesuaren deskribapen numerikoa da, eta sarreren eta produktuen prezio eta kantitatetan oinarritzen da. Produkzio-funtzioaren kontzeptua operatzeko bi ikuspegi nagusi daude.Formula matematikoak erabil ditzakegu, oro har, Makroekonomian erabiltzen direnak edo eta eredu aritmetikoak, mikroekonomian eta kudeaketa-kontabilitatean erabiltzen direnak. Hemen ez dugu jatorrizko planteamendua aurkezten baina Hultenen 2009ko "Growth Accounting" izeneko lanari erreferentzia egiten diogu.
Eredu aritmetikoak erabiltzen ditugu kudeaketa-kontabilitateko ereduak bezalakoak direlako, ilustratzaileak eta praktikan erraz ulertzen eta aplikatzen direlako. Gainera, kudeaketa-kontabilitatearekin integratzen dira, abantaila praktikoa bat izanik. Eredu aritmetikoaren abantaila nagusia ekoizpen-prozesua produkzio-prozesuaren zati gisa irudikatzeko duen gaitasuna da. Ondorioz, produkzio-funtzioa ekoizpen prozesuaren zati gisa ulertu, neurtu eta aztertu daiteke.
Ekoizpen-errenta eredua
Profitability of production measured by surplus value (Saari 2006,3)
Enpresa batek operaturiko arrakasta-tasa neurtzeko ez dago irizpide unibertsalik, baina badago irizpide baliagarri bat, soberakina sortzearen gaitasuna izatea. Errentagarritasunaren irizpide gisa, soberakinaren balioa itzultzeen eta kostuen arteko aldea izango da, ondare garbiaren kostuak kontuan hartuz, irabazien eta irabazien kontuetan jasotako kostuei dagozkienez gain, ohikoa den bezala. Gainerako balioak adierazten du irteerak sakrifizioak baino balio handiagoa duela, hau da, irteeraren balioa erabilitako sarrerek (ekoizpen kostuak) baino handiagoa da. Gainerako balioa positiboa bada, jabearen irabazien itxaropena gainditu egin da.
Taulak soberakinaren balioa kalkulatzen du. Ekoizpen-datu multzo horri oinarrizko adibidea deitzen diogu, eta artikuluaren bidez ekoizpen eredu ilustratzaileetan erabiltzen ditugu. Oinarrizko adibideak ilustrazioak eta modelatzeak erabiltzen duen errentagarritasunaren kalkulua errazten du. Murrizturik egon arren, neurketak egoera erreal baten fenomeno guztiak biltzen ditu, eta garrantzitsuena bi aldiko bi irteera-sarrera arteko nahasketa aldatzea da. Horregatik, oinarrizko adibidea produkzio-eskemako "eskala eredu" ilustratzailea da, galdu-irabazien benetako egoera baten ezaugarririk gabe. Praktikan ehunka produktutan eta sarreratan egon daiteke, baina neurketaren logika ez da oinarrizko adibidean agertzen.
Testuinguru honetan, ekoizpen-kontabilitatean erabilitako produkzio-datuen kalitate eskakizunak definitzen ditugu. Neurri egokia lortzeko irizpide garrantzitsuena objetu neurgarriaren kalitate homogeneoa da. Objektuak homogeneoak ez badira, neurketa-emaitzek kantitatearen eta kalitatearen aldaketak izan ditzakete, baina haien partaidetzak argi eta garbi egongo dira. Irizpide honen arabera irteera eta sarrerako elementu guztiak homogeneo gisa azaldu behar dira kontabilitatean. Beste era batera esanda, sarrerak eta irteerak ezin dira neurketa eta kontabilitatean agregatu. Sartzen badira, ez dira homogeneoak, eta, beraz, neurketa emaitzak partzialak izan daitezke.
Gainontzeko balio absolutu eta erlatiboak kalkulatu dira adibidean. Balio absolutua irteera eta sarreren balioen arteko aldea da eta balio erlatiboa bere erlazioa da, hurrenez hurren. Adibidez, soberakinaren balioa kalkulatzea prezio nominalean dago, aldi bakoitzeko merkatuko prezioan kalkulatuta.
Hemen erabiltzen den eredua ekoizpenaren analisi-eredu tipikoa da. Horren bidez, benetako prozesuaren emaitza, errenta-banaketa prozesua eta produkzio-prozesua kalkulatzeko aukera dago. Abiapuntua errentagarritasunaren kalkulua da, soberakinaren balioa erabiliz irizpide gisa. Balantze-soberakina kalkulatzea errentagarritasuna eta produktibitatearen arteko lotura ulertzeko edo eta prozesu errealaren eta produkzioaren prozesuaren arteko lotura ulertzeko baliozkoa da. Ekoizpen osoaren baliozko neurketak produkzioaren sarrera guztiak kontuan hartzen ditu eta soberakin-balioaren kalkulua da eskaera betetzeko modu bakarra. Produktibitatean edo errenta kontabilitatean sarrera bat ezeztatzen badugu, produkzio mugagabea erabil ahal izango da kontabilitate-emaitzetan inolako eraginik gabe izan gabe.
Kontabilitatea eta interpretazioa
Kalkulatzeko prozesua ulertzeko ceteris paribus terminoa aplikatzen da, hau da, "beste gauza guztiak berdinak dira", eta aldi berean aldatzen ari den faktore baten eraginak aztertu beharreko fenomenoari bakarrik eragiten dio. Lehenik eta behin, diru-sarreren banaketaren prozesuaren eraginak kalkulatzen dira, eta, ondoren, ekoizpenaren errentagarritasunean benetako prozesuak dituen eraginak.
Kalkuluaren lehen urratsa prozesu errealaren eta errenta-banaketa prozesuaren eraginak bereiztea da, hurrenez hurren, errentagarritasun aldaketaren ondorioz (285.12 - 266.00 = 19.12). Hori zutabe osagarri bat (4) sortuz gertatzen da eta soberakinaren balantze bat kalkulatzen da 1. eta 2. periodoko prezioekin. Ondorioz, errentagarritasunaren kalkuluaren arabera, 3. eta 4. zutabeek aldaketa baten eragina erakusten dute errentagarritasunaren errenta banaketa prozesuan eta 4. eta 7. zutabeetan errentagarritasuneko benetako prozesuan aldaketak.
Kontabilitate-emaitzak erraz interpretatu eta ulertu daitezke. Benetako irabaziak 58,12 unitate handitu direla ikusi dugu, 41,12 unitate produktibitatearen hazkundea baitira eta gainerakoak 17,00 unitate ekoizpen-bolumenaren hazkundetik datoz. Benetako diru-sarreren gehikuntza (58,12) ekoizpeneko eragileei banatzen zaie, kasu honetan 39,00 unitate bezeroei eta sarrera-hornitzaileei eta gainerako 19,12 unitateen jabeei.
Hemen ondorio garrantzitsu batera irits gaitezke. Ekoizpenaren errendimendu eraketa errenta-sorkuntza eta diru-sarreren arteko oreka da beti. Prozesu errealean sortutako diru-sarrerak (hau da, produkzio-funtzioaren arabera) beti interes-taldeei banatzen zaizkie, balio ekonomikoa aldizkako epean. Hori dela eta, errenta errealeko sarrerak eta errenta banaketa beti berdinak dira balio ekonomikoari dagokionez.
Produktibitatearen eta produkzioaren bolumenaren balioespen kontuetan oinarritua, produkzioaren funtzioaren zati bat esplizituki finkatzen dugu. Honako hauek dira interpretazio arauak:
Ekoizpena produkzio-funtzioaren "errendimendu gorakorrak" zatian dago
produktibitatea eta produkzioaren bolumena handitu edo
produktibitatea eta produkzioaren bolumena gutxitzen badu
Ekoizpena produkzio-funtzioaren "errendimendu beherakorrak" zatian kokatzen da
produktibitateak gutxitzen eta bolumen handitzen du edo
produktibitateak handitzen du eta bolumena gutxitzen du.
Funtzio objektiboak
Ekoizpenaren errendimendua hobetzeko modu eraginkorra da hainbat funtzio objektiboak formulatzea, interes taldeen helburuen arabera. Eginkizun objektiboa formulatzeak aldagaia definitzea eskatzen du maximizatua izateko. Horren ondoren beste aldagai batzuk aldagai aske gisa kontsideratu daitezke. Ezagutzen den funtzio objektiboa irabazien maximizazioa da, kasu honetan ere barne hartzen dena. Irabazien maximizazioa jabearen interesetik sortzen den funtzio objektiboa da eta gainerako aldagai guztiak erakundearen irabaziak maximizatzeko mugak dira.
Funtzio objektiboak formulatzeko prozedura
Summary of objective function formulations (Saari 2011,17)
Ondoren, hurrengo funtzio objektiboak formulatzeko prozedura aurkeztuko dugu. Ekoizpenaren errenta eratzean honako funtzio objektibo hauek identifikatu daitezke:
Errenta erreala maximizatzea
Ekoizleen errenta maximizatzea
Jabearen errenta maximizatzea.
Kasu horiek oinarrizko adibideko zenbakiak erabiliz ilustratzen dira. Hurrengo ikurrak aurkezpenean erabiltzen dira: berdin ikurrak (=) konputazioaren hasierako puntua edo konputazioaren emaitza adierazten du eta plus edo minus ikurrak (+ / -) gehitu edo kentzen den aldagai baten funtzioa adierazten du. Ekoizle batek kasu honetan ekoizlearen komunitatea esan nahi du, hau da, lan-indarra, gizartea eta jabeak.
Funtzioaren funtzio objektiboak kalkulu bakar batean azaltzen dira, eta horrek laburki erakusten du diru-sarreren sorrera, errenta banaketa eta maximizatu beharreko aldagaiak.
Kalkuluak diru-sarreren sorkuntzatik hasi eta errenta-banaketarekin amaitzen den errenta-adierazpenak dira. Errenta-sorkuntza eta banaketa beti orekatuta egon ohi dira, zenbatekoak berdinak izanik. Kasu honetan 58,12 unitate dauzka. Benetako prozesuan sortutako diru-sarrerak interesatuei banatzen zaizkie aldi berean. Hiru aldagai maximizatu daitezke. Benetako diru-sarrerak, produkzioaren errenta eta jabearen errenta. Ekoizleen errenta eta jabearen errenta kantitate praktikoak kontsideratzen dira kantitate gehigarriak direlako eta nahiko erraz kalkulatzen direlako. Errenta erreala, oro har, ez da kantitate gehigarria izaten eta kasu askotan zaila da kalkulatzea.
Formulazioarentzako ikuspegi bikoitza
Hemen gehitu behar da errenta errealaren aldaketak diru-sarreren banaketaren aldaketak kalkulatzeko erabili daitezkeela. Salmenten eta sarreren unitateko prezioen aldaketak identifikatu behar ditugu eta irabazien inpaktuak kalkulatu (hau da, unitatearen prezioaren aldaketa x kantitatea). Benetako irabazien aldaketa irabazi-inpaktu horien eta jabearen errenta-aldaketaren batura da. Hurbilketa honi planteamendu bikoitza deritzo kantitatearen ordez prezioen araberako ikuspegia duelako (ONS 3, 23). Ikuspegi bikoitza aintzatetsi da kontabilitatean baina bere interpretazioa ez da guztiz argi geratu oraindik.
Erreferentziak
Courbois, R.; Temple, P. (1975). La methode des "Comptes de surplus" et ses applications macroeconomiques. 160 des Collect,INSEE,Serie C (35). p. 100.
Craig, C.; Harris, R. (1973). "Total Productivity Measurement at the Firm Level". Sloan Management Review (Spring 1973): 13–28.
Genesca, G.E.; Grifell, T. E. (1992). "Profits and Total Factor Productivity: A Comparative Analysis". Omega. the International Journal of Management Science. 20 (5/6)
Gollop, F.M. (1979). "Accounting for Intermediate Input: The Link Between Sectoral and Aggregate Measures of Productivity Growth". Measurement and Interpretation of Productivity. National Academy of Sciences.
Hulten, C. R. (January 2000). "Total Factor Productivity: A Short Biography". NBER Working Paper No. 7471.
Hulten, C. R. (September 2009). "Growth Accounting". NBER Working Paper No. 15341.
Jorgenson, D.W.; Ho, M.S.; Samuels, J.D. (2014). Long-term Estimates of U.S. Productivity and Growth (PDF). Tokyo: Third World KLEMS Conference.
Kurosawa, K (1975). "An aggregate index for the analysis of productivity". Omega. 3 (2): 157–168.
Loggerenberg van, B.; Cucchiaro, S. (1982). "Productivity Measurement and the Bottom Line". National Productivity Review.
Pineda, A. (1990). A Multiple Case Study Research to Determine and respond to Management Information Need Using Total-Factor Productivity Measurement (TFPM). Virginia Polytechnic Institute and State University.
Riistama, K.; Jyrkkiö E. (1971). Operatiivinen laskentatoimi (Operative accounting). Weilin + Göös. p. 335.
Saari, S. (2006a). Productivity. Theory and Measurement in Business. Productivity Handbook (In Finnish). MIDO OY. p. 272.
Saari, S. (2011). Production and Productivity as Sources of Well-being. MIDO OY. p. 25.
Saari, S. (2006). Productivity. Theory and Measurement in Business (PDF). Espoo, Finland: European Productivity Conference.
