María Carmen de Icaza y de León (Madril, 1899ko maiatzaren 17a, Madril, 1979ko martxoaren 16a) kazetari eta idazle espainiarra izan zen, idatzitako eleberri arrosengatik ezaguna. Haren lanak asko itzuli ziren, eta 1945ean «urteko idazlerik irakurriena» izendatu zuten. Auxilio Socialeko Idazkari Nagusia izan da, Sección Femeninako kide nabarmena. Diktadura frankistaren Propagandaren zuzendaritzan parte hartu zuen. Clareteko VIII. baronesa izendatu zuten 1951n.
Biografia
Francisco Asís de Icaza y Beña eta Beatriz de León y Loynaz senar-emazteen bigarren alaba izan zen. Senar-emazteek sei seme-alaba izan zituzten: Beatriz, María Carmen, Ana María, Francisco de Asís, María Luz eta María Sonsoles.[2]
1925ean aita hiltzean El Sol izeneko egunkarian hasi zen idazten,[3] baita ABC, Blanco y Negro eta Ya argitalpenetan ere.
1930eko otsailaren 14an, Pedro Montojo Sureda koronelarekin ezkondu zen, gerora Telefonicako zuzendari izan zena. Alaba bakarra izan zuten, Paloma, Iñigo Méndez de Vigo y del Arcorekin ezkondu zena eta harekin lau seme-alaba izan zituen: Iñigo, Beatriz, Pedro eta Valeria.[4]
Eleberrigilea
Valeria de León ezizenarekin idatzitako La boda del Duque Kurt (1935) eleberriarekin egin zen famatu. Geroago, Talia izenburuarekin berrargitaratu zen.
Bere bigarren eleberriak ospe handia eman zion, Cristina de Guzmán, profesora de idiomas (1936). Izan ere, irrati-nobela formatura egokitu eta arrakasta handia lortu zuen.[6] Antzerki eta zinema formatuetara ere egokitu zen bi aldiz, 1943an eta 1968an, bigarrenak Rocío Dúrcal, Arturo Fernández eta Emilio Gutiérrez Caba protagonista zituela. La fuente enterrada (1950) lana ere zinemara egokitu zen.[7]
Auxilio Social-eko Idazkari Orokorra
Gerra Zibilaren hasieran, Mercedes Sanz-Bachillerrekin batera Auxilo Sociala sortu zuen eta ondoren, erakundeko Idazkari Orokorra bihurtu zen. [9][10] Argirik gabeko etxerik ez eta ogirik gabeko espainolik (Ni un hogar sin lumbre, ni un español sin pan) lema egozten zaio.[11]
1937ko ekainean, Dionisio Ridruejorekin batera falangisten komisio bat zuzendu zuen nazien Kraft durch Freude-ren hitzaldi batera joateko. Ondoren, Adolf Hiltlerrekin bilera labur bat izan zuen. Izan ere, aitaren lana zela eta Berlinen egondako urteetan alemana ikasi zuen.
Mugimenduaren Propagandaren Idazkari Orokor
1940ko urtarrilaren 20an, 23an argitaratuta, Mugimenduaren Propagandaren Zuzendaritza Nagusiko Idazkari Orokor izendatu zuen Ramón Serrano Suñer-ek.[13]
Sariak eta Aitortzak
- 1951n Clareten Baroniako noblezia-titulua jaso zuen, baita Arenyko konderrikoa, alabak erabili zuena. Egungo Clareteko baroia, Íñigo Méndez de Vigo eta Montojo da, Icazaren iloba.[15]
Erreferentziak
- ↑ Carmen de Icaza en BiblioRomance.
- ↑ Carmen de Icaza y de León en la Real Academia de la Historia
- ↑ Méndez de Vigo almorzó con Carmena para hablar de su abuela, la escritora Carmen de Icaza.
- ↑ Segura Graiño, Cristina. 1998. Diccionario de Mujeres Célebres. Espasa. ISBN 84-239-8670-5.
- ↑ Carmen de Icaza en IMDb.
- ↑ Mercedes Sanz Bachiller. La guerra civil 70 años después.
- ↑ Carmen de Icaza, una escritora «best seller» en 1942.
- ↑ Carmen de Icaza, escritora y política. Novelista española y secretaria nacional durante dieciocho años de Auxilio Social, una obra muy querida por Falange.
- ↑ «Carmen Icaza, secretaria general de Propaganda» ABC: 7. 24 de enero de 1940.
- ↑ Ministerio de la Gobernación: «Decreto por el que se dispone el ingreso en la Orden Civil de Beneficencia, con la categoría de Gran Cruz, de doña Carmen de Icaza y León, Secretaria Nacional de Auxilio Social» Boletín Oficial del Estado Txantiloi:Sin cursiva: 8031. ISSN 0212-033X..
- ↑ Feminista y falangista, así troleó la abuela de Méndez de Vigo a la nobleza.
- ↑ Tras las huellas granadinas de los Icaza en el Ideal.
Bibliografia
- Bowen, Wayne H.. (2009). «Spanish Pilgrimages to Hitler's Germany: Emissaries of the New Order» The Historian 71 (2): 258–279. doi:10.1111/j.1540-6563.2009.00237.x. ISSN 0018-2370..
- FRAGERO GUERRA, Carmen (2020). "Carmen de Icaza: imagen de identidad femenina durante el primer franquismo (1936-1949)". En. Teresa Fernández Ulloa y Miguel Soler Gallo (eds). Aproximaciones a la configuración de la identidad en la cultura y sociedad hispanas e italianas contemporáneas, (págs. 61-87). Liceus. ISBN 978-84-948393-8-2.
- Fragero Guerra, Carmen (2017). Del azul al rosa: la narrativa de Carmen de Icaza editorial. Sial Pigmalion. ISBN 978-84-17043-26-1.
- FRAGERO GUERRA, C. (2014). "Auxilio Social en La casa de enfrente (1960) de Carmen de Icaza". Tejuelo. Didáctica de la Lengua y la Literatura.Educación. n.º 20, pp. 57-76 (ISSN: 1988-8430)https://web.archive.org/web/20240126120329/https://mascvuex.unex.es/revistas/index.php/tejuelo/article/view/2573
- FRAGERO GUERRA, C. (2013)."La técnica narrativa del espejo en Carmen de Icaza (1899-1979) y en Carmen Martín Gaite (1925-2000)". Tejuelo. Didáctica de la Lengua y la Literatura. Educación.nº16 pp.23-34. (ISSN: 1988-8430) https://web.archive.org/web/20240126120331/https://mascvuex.unex.es/revistas/index.php/tejuelo/article/view/2534
- Servén Díez, Carmen. (1996). «Novela rosa, novela blanca y escritura femenina en los años cuarenta: la evolución de Carmen de Icaza» Asparkia (Castellón de la Plana: Universitat Jaume I) (7): 91-102. ISSN 1132-8231..
- Soler Gallo, Miguel. (2015). «Vencer a Medusa: El Modelo de mujer angelical en la primera novela rosa de Carmen de Icaza. Feminidad y tradicionalismo» Verba Hispánica (Liubliana: Ljubljana University Press) 23 (1): 247-258. doi:10.4312/vh.23.1.247-260. ISSN 0353-9660..
Kanpo estekak
