Notario, historialari, antropologo, musikologo, idazle eta kazetari lanak egin arren, oso irakurle handia eta mintzalari ona zen. Nahiz eta haren lanen artetik 14 argitaratuak izan, 3.000 idazki baino gehiago idatzi zituen.
Aita Luis Infante Andrade zuzenbideetan lizentziatua zen eta Casaresko Epaitegiko idazkaria. Ama Ginesa Pérez de Vargas klase ertaineko nekazarien familiakoa zen. Blas Infantek batxilergoa ikasi zuen 1899ra arte ArchidonakoEskolapioetan. 1900dik aurrera Casaresko Epaitegiko eskribau gisan lan egin zuen, eta aldi berean, Granadako Unibertsitatean, zuzenbidea ikasi zuen ikasle libre moduan, bakarrik ekainean eta irailean aurkezten baitzen. 1906an amaitu zituen ikasketak. Apunteak, Alberto Alvarez de Cienfuegos poetak, bere lagun minak, uzten zizkion.
Infantetarrak 1898ko krisi ekonomikoaren ondorioz, estu eta larri ibili ziren: hori zela eta, Blas Infantek eskola utzi behar izan zuen. Halere, batxilergoko azken kurtsoa bere kabuz ikasi zuen.
1909an oposizioak gainditu zituen eta Cantillanan, Sevillako probintzian, notario jardun zen. Han, Sevillako intelektualekin eta ideologiak erregionalistekin harremanetan jarri zen, bereziki Sevillako Ateneoko kideekin.
Andaluziakojornalarien egoera ikusteak izugarri harritu zuen eta urte batzuk geroago hurrengoa idatzi zuen:
«
Haurtzarotik, jornalariaren ikuspegi iluna kontzientzian iltzatua dut. Gosea herriko kaleetan gaindi nola paseatzen zuen ikusi dut.
Nire abertzaletasuna, andaluziarra baino lehenago, gizatiarra da. Nire ustez, jaiotzez, naturak Biziaren gudariei beraren alde non borrokatu behar diren seinalatzen die. Nik espirituaren Kausaren alde Andaluzian borrokatu nahi dut, bertan jaio nintzelako. Beste inon egongo banintz, Kausa beraren alde gogo bizi beraz ahaleginduko nintzateke.
»
Blas Infante
1915en bere idazlanik garrantzitsuena argitaratu zuten Ideal Andaluz, non Andaluziako historia, identitate eta arazoei buruz bere iritzia emateaz gain, konponbideak proposatu zituen.
Lehen Mundu Gerran zehar, Espainia gerran sartzea eskatzeagatik espetxeratu zuten. Espainiak bere neutraltasuna hautsi eta armada bidal zezan nahi zuen, Frantziaren alde eta Alemaniaren aurka borrokatzeko. 1918ko hauteskundeetan, Gaucingo hauteskunde-barrutian bere burua aurkeztu zuen, eta urte bat geroago Sevillan, baina porrot egin zuen jauntxokeriak zeukan indarraren ondorioz.
Espainia Zaharra behin eta betiko bukatu beharko delako ordu gorena iristen ari dela nabaritzen dugu (...) Estatu horrekiko separatista aldarrika dezagun geure burua, gizabanakoei eta herriei dagokienez, mugarik gabe zapaltzen baititu justiziaren eta onuraren foruak eta, bereziki, Askatasunaren foru sakratuak; geure kontzientziaren aurrean eta atzerriko Herrien aurrean izen ona kentzen digun Estatu horrekiko, (...). Interes doilor horiek elkartasunaren edo batasunaren —haien esanetan, nazionala— ezkutuaz babestea jada onartezina da.
Angustias García Pariasekin ezkondu zen eta lau seme-alaba izan zituzten. Motamid (1920), La dictadura pedagógica (1921) eta Cuentos de animales (1921) liburuak idatzi zituen. 1924anMarokora bidaiatu zuen: bertan Motamiden hilobia bisitatu eta haren ondorengoak Agmaten ezagutu.
Miguel Primo de Riveraren diktaduran zehar, berarekin elkarrekin lan egitea errefusatu zuen, eta horren ondorioz, Andalucía aldizkariko argitaratzaileak eta berak eraikitako andaluziar etxeak itxi zizkioten. 1921anLa dictadura pedagógica azterketa filosofikoa egiten duen liburua argitaratu zuen.
1928anGaliziara joan zen, "galegismoaren" ideologoekin biltzeko. Urte horietan zehar, Maroko eta Portugalera ere bidaiatu zuen. Horrez gain, Nós aldizkari erregionalista galiziarrean parte hartu zuen.
Blas Infantek Junta Liberalista Andaluzaren buru izan zen (JLA) eta Alderdi Errepublikar Federalarekin aurkeztu zen. Halere ez zuen ordezkaririk parlamentuan lortu.
1931anLa verdad sobre el complot de Tablada y el Estado libre de Andalucía liburua argitaratu zuen. Nahiz eta lan horretan agertze independentistak egon, herriaren babesa falta zela medio, diskurtsoa moderatu zuen eta Andaluziako Estatu Askea opresiotik, mendera-alditik eta bidegabekeriagatik askea giaan definitu zuen, bere geroa erabaki ahal izateko.
1933an, Santo Dios jornalarien abestiaren letra aldatu zuen eta bere letra jarri zion, Andaluziako ereserkia izan zedin. Berak sortutako ereserkia Andaluziako ereserkia da 1981az geroztik, autonomia-estatutuaren barne dagoelako.
«
Andaluziak bere ereserki eta armarriak dauzka, Andaluziako Legebiltzarreko Legeak behin betiko onetsiko dituenak, 1918ko Rondako Batzarrak eta Andaluziako Batzar Liberalistek gai horiei buruz erabakiak aintzat hartuz.
1936ko hauteskundeetan, Espainiako Fronte Popularraren garaipenarekin, mugimendu andaluzista sendotuz joan zen eta uztailaren 5eko batzarrean, Blas Infante etorkizuneko Andaluziako Junta Erregionalaren Ohorezko presidente aukeratu zuten.
[...] 1931ko hauteskundeetan joera iraultzaileko hautagaitza batean partaide izan zelako, eta, hurrengo urteetan 1936ra arte, alderdi andaluzista edo andaluziar erregionalista bateko propagandista izateagatik nabarmendu zelako.
